Gelukzalig en tegelijkertijd volledig naar de kloten, zo voelde de 30-jarige Michiel de Wilde zich vlak na de finish van Ironman Brazilië op 29 mei. Terwijl Michiel samen met collega-triatleten Andreas Jung en Arnaud Guilloux iets wilde eten, begon het hem ineens te duizelen. De pro-triatleet uit Amsterdam dacht aanvankelijk: even lekker liggen. Hij kan zich nog herinneren dat hij naar de voeten van Andreas en Arnaud keek. The Wild One ging vervolgens knock-out. Hij kwam bij op een bedje, aan het infuus. Of hij zich beroerd voelde? Integendeel, het was louter euforie. “Ik werd wakker en dacht alleen maar: wat een toffe race. Het was mijn beste wedstrijd ooit.”

Zijn tijd: 8 uur, 27 minuten en 23 seconden. De race in en rond Florianópolis, in Zuid-Brazilië, was goed voor een dertiende plek. Zwemmen ging al rap, in 53 minuten. Fietsen verliep niet geheel naar wens, omdat zijn vermogensmeter er vrij snel de brui aan gaf. Dat kwam waarschijnlijk door de regen. Michiel: “Ik wilde juist een keer verstandig fietsen. Normaal gesproken fiets ik mezelf tijdens een race behoorlijk over de kop, met als gevolg een zwaar looponderdeel, inclusief stukjes wandelen. Ik moest nu op gevoel fietsen in de tropische regen. Lastig, maar het ging.” 

Tijdens de afsluitende marathon steeg hij boven zichzelf uit. “Alsof iemand me duwde. Overal lagen dikke plassen, bovendien was het asfalt slecht. Het kon me echter niet schelen, ik zat in een flow. Iemand zei later dat ik er uit zag als een personage uit The Walking Dead, maar zo heb ik het niet ervaren. Ik deed 2.53 uur over de marathon, zo gaaf. Als ik na de finish nog 10 kilometer had moeten doorlopen, was het ook goed. Ik vergelijk een triathlon wel eens met een grote legpuzzel: alle stukjes moeten passen. In Brazilië ging het verdomd goed. Het was voor mij een bevestiging dat ik op de goede weg ben.”

Als kind was Michiel niet heel sportief. Hij zat twee maanden op voetbal en ontdekte dat hij bang was voor de bal. Hij wilde cowboy worden en besloot te gaan paardrijden. Maar nadat hij twee keer van een paard was gevallen, liet hij die droom varen. Als puber van zestien woog hij 94 kilo. Hij deed een beetje aan zeilen en volleybal. Zijn stiefvader probeerde hem aan het racefietsen te krijgen, maar na 20 kilometer trappen wilde Michiel het liefst de hele koelkast leeg eten. Hij was geen sporter, laat staan een duursporter. Hij had hardloopschoenen, maar droeg ze nauwelijks. 

Ineens moet Michiel denken aan een rondje snoeihard rennen in de binnenstad van zijn vorige woonplaats Enkhuizen. Het was een uur of drie in de nacht, hij had te veel biertjes gedronken en was een café uitgezet. “Ik had een leuke avond met vrienden in de kroeg, tot ik ruzie kreeg aan de bar. De uitsmijter gooide mij eruit. Ik was echt pissig en zat vol adrenaline. Ik ben naar huis gelopen en heb mijn hardloopschoenen aangetrokken. In spijkerbroek heb ik toen een rondje van zo’n 5 kilometer gerend. Maximaal. Daarna kon ik pas slapen.”

Niet lang daarna werd hij achttien. Zijn moeder gaf hem een bijzonder cadeau: een startbewijs voor de New York Marathon. Ze trainden vaak samen. “Ik had geen vrienden die zoiets deden.” New York was zwaar. Na een kilometer of 26 kreeg hij kramp. “Een hele grote Amerikaan langs de kant zei: ‘You can lean on me, son!’ Ik heb de finish gehaald. Tijdens die marathon heb ik voor het eerst ervaren wat echt kapotgaan betekent. En het is verslavend.”

Michiel wilde automonteur worden, maar na een week vmbo-opleiding wist hij genoeg: niks voor hem. Ook de hotelschool bleek geen goede keuze. Hij besloot het vwo alsnog af te maken en ging naar de Universiteit van Amsterdam om economie te studeren. In de introductieweek leerde hij een paar mensen van roeivereniging Nereus kennen. “Sporten en biertjes drinken, dat leek me een prima combinatie”, aldus Michiel. Door het hardlopen was hij zijn overtollige kilo’s intussen kwijtgeraakt. “Iemand zei: je bent lang. Is wedstrijdroeien niks voor jou? Ik besloot er voor te gaan. Uiteindelijk had ik een plek in de lichte acht. 

We trainden twaalf tot veertien keer per week. ’s Ochtends om zeven uur roeien op de Bosbaan, dan studeren, ’s middags krachttraining of de trappen bij Nemo tien keer op en af rennen tot je ogen er uit klapten. Daar is mijn topsport mindset echt begonnen. Fysiek en mentaal ben ik daar supersterk geworden.”

Inmiddels heeft Michiel een aantal grote sponsoren aan zich weten te binden, zoals Cervélo, BBB, TrueKinetix en Ride Out. Hij rijdt in een Land Rover van Broekhuis en heeft dankzij Apex zijn eigen kledinglijn: The Wilde One, met tijgerstrepen. De tijgerprint zit ook op zijn auto. Daarnaast wordt hij gesponsord door projectontwikkelaars en andere vermogende ondernemers die niet per se met naam en toenaam genoemd hoeven worden. “Hun namen staan ook niet op mijn trisuit. Het zijn ondernemers die het me oprecht gunnen. In hun kantoor hangt bijvoorbeeld een medaille of foto van mij. Als ze bezoek krijgen, wordt er wel eens naar gevraagd. Als tegenprestatie houd ik regelmatig een motivational speech. De eerste speech kan ik me nog goed herinneren. Het leek me een leuk idee om mijn trisuit aan te trekken. Stond ik daar voor 150 mensen in pak te praten. Het was supertof om te doen. Na afloop kwamen mensen naar me toe en zeiden: door jouw verhaal ga ik vanmiddag hardlopen.”

Michiel heeft de gave om de juiste mensen om zich heen te verzamelen. Hij heeft bravoure, hij is slim, hij houdt van netwerken en kan snel enthousiast over iets of iemand raken. Wanneer hij in Dubai aan het trainen is en erachter komt dat wereldtopper Joe Skipper op dat moment ook in Dubai is, zoekt hij contact met hem. “Waarom niet? Ik heb hem via Instagram een berichtje gestuurd met de vraag om samen te fietsen. En dat wilde hij. Toen ik besloot om het als pro te proberen, heb ik ook Nederlandse toppers benaderd. Ik wilde echt alles van ze weten. Wat dat betreft ben ik net een spons. Nog steeds leer ik van andere triatleten, schrijf ik dingen op. Ik hou van mensen met passie, maakt niet uit waar het over gaat. Als een aardappelboer met passie over aardappels kan vertellen, hang ik aan zijn lippen. Durf te vragen, dan heb je echt een leuker leven.”

The Wilde One, zo luidt zijn bijnaam. “Mijn alter ego. Het is een goede naam, toch? Het is een manier om mezelf als een soort merk in de markt te zetten. Het is ook nodig, omdat ik van de sport wil kunnen leven. In het begin moest ik er een beetje aan wennen, maar ik kan er ook met een grote knipoog naar kijken. Het werkt wel. Ik heb een huis, een auto, een schitterende fiets en ik kan op trainingskamp.”

Zo lang Michiel progressie maakt, blijft hij pro-triatleet. Hij is lid van de vereniging Apollo Triathlon en Paul Verkleij is zijn coach. Hij zwemt intussen bij Tri2One. Ambities heeft hij genoeg. Natuurlijk wil hij als pro naar Kona, natuurlijk wil hij daar zo hoog mogelijk eindigen. “Een open deur, toch? Ik wil niet de beste van de wereld worden, maar streef naar de beste versie van mezelf. Ik ben een endorfine-junkie, dat klopt. Maar waarom ik van triathlon houd, kan ik niet in één woord samenvatten. Simpelweg omdat dat woord niet bestaat.”

“Trainen is net zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven als plassen en eten”, vervolgt Michiel. “Ik moet wel regelmatig kunnen racen. Twee wedstrijden per jaar vind ik te weinig, ik heb prikkels nodig. En progressie maken móet. Voor sponsoren, voor mezelf. Als ik stil kom te staan, kap ik er mee. Weet je? Het leven is er om te leven. Dat doe ik. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik in Nederland ben geboren, dat ik het geluk heb om te gaan en staan waar ik wil en dat we onze eigen keuzes mogen maken. Ik benut alle mogelijkheden die er zijn en heb de luxe om te doen wat ik leuk vind. Met grote dank aan mijn moeder.’’