Terug naar de puurheid en zelfvoorzienend. We zien het overal om ons heen. Op de verpakking van het product dat je vandaag kocht. In de reclames op tv. In de heisessie voor je werk. Aan de moestuintjes van je kinderen (of misschien wel jouw eigen verbouwde groente). En aan de met eigen panelen opgewekte zonne-energie die je deelt met buren. We willen terug naar onszelf, naar de dingen waar het om gaat, en dat zo puur mogelijk ervaren. Ook in de sportwereld.

Zelf georganiseerde evenementen worden steeds populairder. Geen hyper georganiseerde race waar je de hoofdprijs betaalt, de inschrijving binnen een paar uur vol is en je tussen massa’s deelnemers aan de start staat. Nee. Een evenement dat jij zelf organiseert. Voor jouzelf of een klein groepje mensen. Het doel? Genieten van je sport. Vaak gecombineerd met een zelf gekozen uitdaging. En ja, liefst in de natuur. Oftewel, een self-supported event.

“Intens geluk is wat ik dan voel”, zegt David Hemstede (40) voormalig baanatleet, marathonloper en trailrunner. Met regelmaat zoekt David bewust zo’n avontuur op. “Ik vind het het mooiste om mijn eigen gids te zijn. Zelf een route verzinnen waarin ik een uitdaging vind door een element uit de omgeving. Bijvoorbeeld door de hoogste berg in de omgeving te beklimmen.”

Zo was David een paar jaar geleden met zijn gezin op vakantie in de Pyreneeën. “Op vakantie verken ik vaak al hardlopend de omgeving.” Tijdens deze vakantie bedacht Hemstede dat hij de volgende dag de hoogste berg van de Oostelijke Pyreneeën, Pic du Canigou, zou beklimmen. “Ik wilde daar met een ommetje naar toe rennen. We hadden nog negen gedroogde pruimen, dus die nam ik mee. Ik vertrok om vijf uur van de tent toen de rest nog sliep, zodat ik ook nog wat tijd met mijn gezin kon doorbrengen later die dag.”

De route had David vooraf uitgezet op de kaart. “Ik verwachtte met een paar uur terug te zijn. Dat bleek tegen te vallen. Bovenop de top was ik dik drie uur verder, was het slechts twee graden en had ik alle pruimen al op. Stond ik daar in mijn singletje terwijl wandelaars in hun dikke winterjassen een praatje met me wilden maken. Het bleek een heilige berg te zijn. En hoewel het nog drie uur terug was naar de tent, met een lege maag, heeft het me er niet van weerhouden dit soort avonturen vaker te doen.”

David weet hoe het is om in grote wedstrijden te starten. Met zijn PR van 2 uur en 32 minuten draait hij mee in de Nederlandse subtop op de marathon. Hij ambieert een marathontijd onder de 2.30 en zal daarvoor blijven starten in grote wedstrijden. Maar hij zoekt tegenwoordig dus ook tegenhangers op. “Vroeger was ik enkel prestatiegericht. Ik liep toen voornamelijk op de baan en vond het belangrijk om mezelf iedere keer te verbeteren.”

“Toen ik vader werd, had ik minder tijd over om te trainen. Het begon me te frustreren om iedere keer tijden te willen verbeteren terwijl dat niet lukte. Maar ik bleef liefhebber van sport. Ik maakte een shift in mijn manier van trainen. Het gaat nu niet meer om winnen en tijden. Het gaat me om de natuur. Het mooiste vind ik het om in mijn eentje of met zijn tweeën door niemandsland te rennen, met een doel.”

De combinatie van een uitdaging en het ervaren van de sport in haar puurheid blijkt voor meer atleten een drijfveer achter hun self-supported events. Zo zegt triatleet Martell Demarteau (45): “Ik ben geen purist die alleen maar in z’n eentje op zoek is naar vrijheid. Maar ik houd er wel van om op mooie plekken lekker te kunnen sporten. Liefst gecombineerd met competitie en wat gezelligheid.” Zo’n twee keer per maand zet Martell daarom een eigen route uit voor zijn lange trainingsrit op de fiets. “Die route rijd ik vervolgens zelf, met mijn vriendin of met vrienden. Ik probeer er altijd een evenementje van te maken.”

“Ik koppel er vaak een thema of iets informatiefs aan. Laatst had ik bijvoorbeeld op Wikipedia alle plaatsen met stadsrechten in de provincie Utrecht opgezocht. Deze plaatsen probeer ik dan zo aan elkaar te verbinden dat er een mooie route ontstaat.” En zo gaat dat ook bij zijn lange looptrainingen. “Ik probeer de mooiste stukjes aan elkaar te plakken.” Via zijn vriendin heeft Martell de oriëntatiesport ontdekt, waarin hij zijn voorliefde voor kaarten en topografie kwijt kan. “Dat uitzoeken van de mooiste routes lijkt soms een beetje obsessief”, grapt hij. Toch kiest hij bewust voor deze vorm van het beoefenen van zijn sport.

Voor de Italiaanse ultrafietser Zico Pieri (26) was dit een van de redenen om zijn eigen events te gaan organiseren. Zico: “Ik houd van de klassieke vorm van sportwedstrijden, maar ik houd nog meer van extreme emoties en ervaringen meemaken.” Dus ging hij een aantal jaren geleden op zoek naar een nieuwe vorm waarin hij zichzelf kon testen. Hij ontdekte de ultra sport en de self-supported events. “Juist door uren alleen in de natuur te lopen of fietsen, laad ik op”, zegt Zico. “Het lijkt soms wel een vorm van meditatie voor mij.”

Tegelijkertijd stelt Zico zichzelf uitdagingen. Extreme uitdagingen. Zo liep hij 10 marathons in 100 dagen. Hij maakte fietsritten van 400 en 600 kilometer. Reed van München in Duitsland naar Ferrara in Italië. Zico voltooide meerdere keren een Everesting (op een berg naar keuze net zo vaak op en neer fietsen tot je 8.848 hoogtemeters bereikt) en nam deel aan de TransDolomitics Way waarin hij twee dagen lang dag en nacht door de Dolomieten reed en 1.100 kilometer en 24.000 hoogtemeters bedwong.

In al die events is Zico op zichzelf en zijn eigen bevoorrading aangewezen. “Maar het allerbelangrijkste in dit soort tochten”, zegt Zico, “is het brein. Je verlegt constant grenzen vanwege de uitdaging. En tegelijkertijd leveren deze self-supported events enorme voldoening en oerenergie.”

Toch hoeft het niet zo extreem. In de afgelopen jaren heeft MudSweatTrails in samenwerking met de NS bijvoorbeeld trailroutes uitgezet die van treinstation naar treinstation voeren. Start en finish liggen bij de stationsklok van de betreffende stations. Liefst gefotografeerd en geüpload via social media, vergezeld van een GPS-bestand. De eerste NS-trail was de Utrechtse Heuvelrug-Trail, maar inmiddels bestaan er bijna twintig NS-trails door heel Nederland.

Zowel David als Martell loopt af en toe een NS-trail. “Het is heel goed te doen. Je zet de GPS-route in je horloge en volgt gewoon het pijltje”, zegt David. Martell: “Het feit dat er een competitie aan gekoppeld is, maakt het voor mij extra leuk.” Ook David waardeert het wedstrijdelement. “Ik heb laatst de Dieren-Arnhem trail nog een keer gelopen, omdat ik mijn tijd wilde verbeteren. Overigens heb ik de eerste keer niet kunnen uploaden, omdat ik station Arnhem niet binnenkwam.”

Martell: “Het heeft me ertoe aangezet dat ik een keer een Wadman wil organiseren: een triathlon van twee nautische mijl zwemmen rond het Noorderbolwerk van Dokkum, vervolgens de Elfstedentocht fietsen, en dan een marathon lopen van Dokkum naar Schiermonnikoog, waarvan de laatste 25 kilometer wadlopend door de Waddenzee. Of het mag in verband met het Unesco werelderfgoed weet ik niet. Maar, met een klein groepje en volledig self-supported, moet het vast kunnen.”