Een ander belangrijk besef is dat de wet van de verminderde meeropbrengsten ook van toepassing is op onze trainingsarbeid. Je steekt tijd en energie in je trainingen en daaruit krijg je een opbrengst, in de vorm van fitheid of een wedstrijdresultaat. Met elk uur dat je erin steekt, vermindert de extra opbrengst. Het is, met andere woorden, een afvlakkende curve. Ergens is een optimaal punt te vinden, daar waar je nog een voldoening gevende hoeveelheid resultaat krijgt voor jouw extra inspanning. Voorbij dat punt, moet je steeds meer investeren, voor steeds minder extra opbrengst.

Oké mooi, maar dan in de praktijk kijken hoe dat werkt. Als elk extra uur minder oplevert dan het vorige uur, waarin ga ik dan mijn tijd steken? Nog meer zwemmen, of toch een uurtje extra fietsen? Een keer extra core stability of liever nog een keer lopen? De wetenschap zegt: wij mensen zijn feilbaar. We kunnen slecht inschatten wat de waarde is van dingen om ons heen. De macht der gewoonte kan ons ook danig in de weg zitten, we beschikken nooit over volledige informatie om onze keuzes op te baseren en dan is onze rationaliteit ook nog beperkt terwijl we verliesmijdend en winstzoekend zijn. Lastig dus! Denk alleen al aan je uurtje trainen in andere termen dan sportresultaat. Het is ook: mensen treffen, sociaal zijn, je hoofd leegmaken. Wat is dat je waard? Stel dat jouw netto uurloon 25 euro is. Wil je dat ook betalen voor een extra uurtje zwemmen? De econoom zegt: het laatste uurtje wat je beschikbaar hebt, moet je inzetten daar waar dat het meeste oplevert. Maar binnen welke kaders redeneer je dan? Ga je een ironman doen? Het laatste extra uurtje op de fiets rendeert voor jou het meest. Ben je een hopeloze zwemmer? Ga alleen in de laatste maand voor je race zwemmen, om genoeg vertrouwen te hebben dat je de finish haalt. Het beetje tijdverlies kun je goedmaken op een ander onderdeel, waar je minder extra voor hoeft te doen om er beter in te worden. Of denk als mens in plaats van als triatleet en ga een uur werken, op de bank zitten met je vrouw, of spelen met je kinderen. Allemaal overwegingen die je mee moet nemen om jouw laatste uurtje te vergeven. Als je de keuze kunt maken voor je laatste uurtje, dan kun je dat ook voor je een-na-laatste. Zo terug redenerend kun jij je beschikbare tijd nuttig invullen.

Ook gedrag in wedstrijden is hiermee te analyseren. Als jij je twee mogelijke uitkomsten voorstelt van jouw race, top of flop, dan kun je het beste mikken op het gemiddelde. De wet van verminderde meeropbrengsten zegt: het nut uit het gemiddelde ligt hoger dan het verwachte nut uit de twee extremen. Vermijd dus risico’s voor een groter nut. Dat is overigens ook de reden waarom mensen zich in het dagelijks leven laten verzekeren tegen ongeluk, maar dat terzijde. 

Naarmate je meer investeert, neemt de onzekerheid over de uitkomst toe. Met andere woorden, hoe meer je traint, hoe minder zekerheid je hebt op een -voor jou- goed resultaat, waarbij je goed in verhouding moet zien tot wat je geïnvesteerd hebt. Train je alleen om de finish te halen, dan loont een conservatieve racestrategie en is de zekerheid van het behalen van jouw nut relatief groot. Strijd je voor een PR, om racewinst of een geldprijs, dan wordt het anders. Je zult meer moeten investeren om dat nut te bereiken en hebt ook meer onzekerheid over het resultaat. Als het nut dat je haalt uit prijzengeld bijvoorbeeld exponentieel stijgt als je hoger eindigt, dan kan het heel erg lonend worden om risico te nemen. Immers, een plekje hoger of lager maakt het verschil niet, maar een aantal plekken hoger of lager betekent een grote verandering van nut. Risico’s nemen wordt dan interessant.

Uiteindelijk komt het allemaal neer op de volgende kwestie. Iedereen moet voor zichzelf afwegen waar het laatst beschikbare uurtje het beste aan besteed kan worden. Waar levert dat uurtje het meeste op? Door in die marge een besluit te nemen, komt een economische beslissing tot stand. Van daaruit redeneer je terug om ook de andere uren van je schaarse tijd in te vullen. In mijn geval kwam het vanavond neer op een duurloopje om over dit artikel na te denken. Beter had ik mijn tijd in dit geval niet kunnen besteden. Of dat voor jou ook geldt, weet ik niet. Economisch gezien kan mij dat ook heel weinig schelen trouwens. Ik ben al blij dat ik voor mezelf vandaag de juiste keuze maakte! Morgen is weer een heel ander verhaal…

Dank aan econoom, universitair hoofddocent en triatleet Richard Jong A Pin.