Het interview met Derk vindt plaats tussen de Ironman Hawaii, waar hij meer van had verwacht, en de Ironman Arizona waar hij zijn seizoen op een mooie manier hoopt af te sluiten. “Na Hawaii heb ik me meteen ingeschreven voor Arizona”, vertelt de 35-jarige inwoner van LA die in 2018 de agegroup-only Santa Rosa Ironman op zijn naam schreef. “De overall titel bij de agegroupers was het doel op Hawaii. Ik had zo hard getraind en als het er dan niet uitkomt, is dat heel teleurstellend. Dus hopelijk kan ik iets rechtzetten in Arizona en plaats ik me meteen voor Hawaii volgend jaar. In januari verwachten mijn vrouw en ik ons eerste kind, dus kan ik het in die periode iets rustiger aan doen en me in de tweede helft van het seizoen voorbereiden op het WK Ironman.”

Toen hij na zijn studie naar Antwerpen verhuisde om daar te wonen en te werken, leek het hem wel een goed idee om wat gewicht te verliezen. Hij werd lid van de sportschool en begon een beetje hard te lopen. “Mijn vader en mijn oudere broer waren ondertussen aan het trainen voor de Utrechtse Singelloop, maar mijn vader werd verkouden en zodoende ben ik meegegaan. Ik was totaal niet voorbereid en had nog nooit 10 kilometer gelopen, maar ik was sneller dan mijn broer en had met die weinige training toch een aardige tijd gelopen.

Het smaakte naar meer. Meer hardloopwedstrijdjes volgden, maar Derk bleef veel uitgaan, roken en drinken. “Ik heb van mijn 16e tot en met mijn 29e gerookt”, bekent hij. “Ik wist wel dat het niet gezond was, maar ik was er van overtuigd dat het op mij geen effect had. Andere mensen hebben daar misschien last van, maar mij doet het niks, zo dacht ik. Ik liep als roker in 2012 de marathon van Rotterdam in 3.15, maar dook datzelfde jaar in Dublin, toen ik inmiddels was gestopt met roken, in 2.59 onder de drie uur. Dat was wel een eyeopener.”

De Korver was inmiddels verhuisd naar Dublin om daar voor Google te werken en toen hij op kantoor trots vertelde over zijn ‘sub3-marathon’ kreeg hij niet de reactie die hij verwachtte. “Tja, een marathon lopen kan iedereen wel, zei een collega, met daaropvolgend ‘ik doe Ironmans’. Dat viel niet zo heel goed bij mij. Competitief als ik ben, schreef ik me in een opwelling, zonder enig idee wat het nou precies inhield, in voor de Ironman Zürich. Ik had geen racefiets, kon niet zwemmen en had tien maanden om me voor te bereiden.”

Foto door: Sean Jefferson/TOWER 26

Een andere collega, die zelf op hoog niveau had gefietst, raadde hem aan een coach in de arm te nemen. “Mijn coach was ook in training voor een Ironman, en ik heb veel met hem getraind en zo zeg maar de kneepjes van het vak geleerd. Ik deed een sprinttriathlon, een olympische afstand en een halve op Mallorca en kwam zo redelijk voorbereid aan de start van mijn eerste Ironman. Het was een heel bijzondere race: mijn familie en studievrienden waren naar Zwitserland gekomen om me aan te moedigen, er heerste een hittegolf en er werd gezwommen zonder wetsuit, wat natuurlijk niet in mijn voordeel was.”

Tot overmaat van ramp kwam hij ook nog eens ten val bij een aid station. “Een kerel voor me kneep plotseling in de remmen. Ik moest verder met een geschaafd gezicht, maar het ergste was dat mijn achterderailleur haperde en ik met nog twee beklimmingen te gaan, niet meer mijn lichte versnellingen kon gebruiken. De marathon liep ik in 3.30 uur en ik finishte in 10.23 uur. Geen slecht begin, vond ik zelf en ook mijn coach was enthousiast. Als je met tien maanden voorbereiding zo’n tijd neer kan zetten, maak je kans op Kona, vertelde hij me. Ik wist niet wat Kona was, maar besloot het te onderzoeken en zo belandde ik op de Road to Kona en werd ik een van de velen atleten die er alles aan doen om zich te kwalificeren.”

Trainen voor een Ironman werd ineens een stuk eenvoudiger toen Derk in 2014 een baan aangeboden kreeg op het hoofdkantoor van Google in Amerika. Van het druilerige Dublin verhuisde hij met zijn vriendin – tegenwoordig zijn vrouw – naar Mountain View in the San Francisco Bay Area. “Wat opviel was dat sport hier veel meer leeft. Het wemelt er van de triathlonverenigingen en mensen die een actieve levensstijl hebben. Het weer helpt natuurlijk ook ontzettend mee. In Dublin trainde ik in weer en wind, maar als ik nu weer eens terug ben in Nederland stap ik echt niet op de fiets als het koud is en regent. Ik ben tegenwoordig een echte powder puff – een watje – zoals ze dat hier noemen.”

In 2014 miste hij op een haar na het Hawaii-slot in de Ironman-races in Louisville en Arizona. Dus besloot hij het in 2015 tactisch aan te pakken en schreef zich in voor de Ironman in Los Cabos, die tegenwoordig niet meer wordt georganiseerd, maar destijds tegelijk plaatsvond met het wereldkampioenschap op Hawaii. Hij finishte als zesde overall en als eerste agegroup-atleet en het felbegeerde ticket voor Hawaii was binnen.

Sinds 2016 wordt De Korver begeleid door Matt Dixon, die ook Sarah Piampiano, Sam Appelton, Laura Siddal en Kevin Collington onder zijn hoede heeft en die in het verleden met Meredith Kessler en Tim Reid heeft gewerkt. Onder zijn begeleiding maakte hij weer een stap in zijn ontwikkeling. “Ik had het gevoel dat ik nog ruimte had om te verbeteren en tot dan toe werd ik online gecoacht, maar voor mij werkt het beter als mijn coach me ook echt ziet tijdens trainingen. Matt kan me afremmen als dat nodig is, maar ziet ook wanneer ik me aanstel en kan me dan een extra zetje geven. Op die manier ontdek je nieuwe limieten en dat brengt mijn trainingen naar een nieuw niveau.”

Als een van de weinige agegroupers maakt hij deel uit van de elite squad van Dixon en traint hij samen met professionals. “Alleen al door met hen samen te trainen, leer ik al zo veel. Verder ben ik niet zo heel anders of meer gaan trainen, het is meer dat ik trainingen nu anders benader. Ik heb van Matt geleerd om niet meer iedere training als een race te beschouwen. Matt hamert op het feit dat ik alleen in de key workouts echt hard kan gaan, die moeten perfect uitgevoerd worden. De overige trainingen zijn actief herstel of simpelweg een manier om in vorm te blijven. Verder past hij de trainingen aan op mijn leven, met mijn baan die best veeleisend is. Hij zorgt voor een goede balans.”

Sinds augustus van dit jaar werkt de salesmanager voor Google in Los Angeles. Het kantoor is op loopafstand van Venice Beach, heeft een eigen klimmuur, basketbal- en volleybalveld, yogastudio en een gym die 24 uur per dag geopend is. En Google-medewerkers kunnen in de middagpauze en na werktijd gratis gebruik maken van surfboards en beachcruisers van het bedrijf. “Ik werk vijf dagen in de week, acht uur per dag. Maar het mooie aan sales is dat het gaat om resultaten. Als je je targets maar haalt, en die haal ik normaal gezien wel, dan laten ze je redelijk vrij. Zo kan ik thuis werken, of in de pauze gaan hardlopen of zwemmen, en in Mountain View was er zelfs een zwembad op de campus.”

Maar net als iedereen die een fulltime baan met het trainen voor de lange afstand combineert, ontkomt ook hij niet aan vroege ochtendsessies op de trainer. “In principe is het redelijk goed te combineren. Al denk ik er ook wel eens stiekem aan om professional te worden. Ik ben 35, maar doe pas vijf jaar aan triathlon en weet dat ik nog ruimte heb om te groeien. Alleen nu, met een baby op komst, is niet het meest geschikte moment. Ik zie het om me heen dat veel professionals moeite hebben om rond te komen. Wel heb ik de mogelijkheid bij Google om parttime te gaan werken, dat zou misschien wel een optie kunnen zijn.”

Een triathlon in Nederland heeft hij in de afgelopen vijf jaar nog nooit gedaan. “Het is er nog niet van gekomen. Ik had eigenlijk de Ironman Maastricht in 2019 willen doen, maar helaas gaat die volgend jaar niet door.” Dat het Europees kampioenschap over de olympische afstand volgend jaar in Weert is, wist hij niet. Wanneer is dat? We zijn namelijk in het voorjaar een maand in Nederland. De kortere afstanden liggen me niet zo heel goed, ik ben meer een locomotief, maar ik ken niet zo heel veel Nederlandse atleten, dus het lijkt me heel leuk om een keer een wedstrijd in Nederland te doen. Ik ga eens kijken of het in de planning past, maar pin me er nog niet op vast.”