Ruim drie dagen achter elkaar was Jacomina aan het triathlonnen. Om precies te zijn: 66 uur en 56 minuten, inclusief een paar uurtjes slaap om ‘uitgerust’ aan de kanaaloversteek te beginnen. Je zou verwachten dat in de periode daarna zwemmen, fietsen en lopen even op een laag pitje staan. Maar als we de Hellas-atlete eind juli spreken, zit ze alweer midden in een fietsavontuur, nadat ze voor haar werk een TransAlp-mountainbiketocht heeft begeleid. “Hierna had ik drie weken vakantie en zou ik richting Zürich gaan om een vriend te begeleiden tijdens een zwemtocht”, vertelt Jacomina. “Mijn fiets kon echter niet mee in de trein, dus besloot ik er een geïmproviseerde fietsvakantie van te maken.” Of ze al hersteld is van haar Enduroman? “Nee”, lacht de ultra-atlete. “Maar mijn lichaam is gewend om te bewegen.”

Jacomina trof het in eerste instantie niet. Al op 6 juni vertrok ze met twee van haar teamleden naar Engeland, maar een onrustige week volgde. Drie keer maakte ze zich op om te starten, maar werd het avontuur toch afgeblazen. “Ik was er lichamelijk en mentaal klaar voor. Elke dag langer wachten kost dan veel energie. Op een gegeven moment wisten we niet of het überhaupt nog zou lukken. De organisatie heeft mij toen gevraagd tot wanneer ik kon starten. Ik wilde heel graag en had de week erna vrij, maar voor mijn crew was dat anders. De organisatie bood aan daarin te ondersteunen mocht het nodig zijn.” Maar uiteindelijk 16 juni 2019 kon het avontuur dan echt beginnen. “Volgens een scenario waar een groot deel van mijn crew bij kon zijn, aangevuld met nieuwe mensen.”

Die crew was essentieel om zelfs maar aan haar Enduroman-poging te kunnen beginnen. Niet alleen om het volledig uitgedachte voedingsplan in de praktijk te brengen, maar ook om tijdens het avontuur het denkwerk van Jacomina over te nemen en haar fysieke toestand nauwgezet in de gaten te houden. “Je hebt mensen nodig die je volledig kunt vertrouwen en jou kennen. Mijn teamleden staan 100% voor mij klaar en wisten ‘Jaco gaat naar Parijs’. Het enige moment dat ik eventueel zou stoppen is als het gevaarlijk werd.”

En dat was niet ondenkbaar; een keer eerder overleed een deelnemer tijdens zijn kanaaloversteek. Jacomina zou doorgaan tenzij het onverantwoord werd. “Ik geef niet snel aan dat ik het moeilijk heb of wil stoppen, maar het is wel fijn ook niet na te hoeven denken of het nog verantwoord is wat ik doe. Ik wist dat ik in veilige handen was.”

Foto door: Supportcrew Arch2Arc

Na 9,5 uur begon het meest spannende onderdeel van de Arch2Arc: de oversteek. “Dat vond ik echt wel een ding”, geeft Jacomina toe. “Ik wist niet waar ik aan begon, het is zó groots.” Startende rond half 9 ’s avonds ging ze al snel de nacht in. “Dat mooie decor met de maan heb ik heel bewust de ruimte gegeven.” Toch kon het niet voorkomen dat de atlete het zwaar kreeg. Heel zwaar. “Ik had het koud en begon al na een uur te klappertanden.” Voor haar begeleider Ron reden om het voedingsplan van ieder half uur eten aan te passen naar twintig minuten. En dat hielp, Jacomina kreeg het snel warmer.

Maar ook een ander probleem popte op: kramp. “Dat je pijn in je schouders krijgt, dat weet je van tevoren. Maar kou en kramp, al zo vroeg in de race, maakten dat het niet goed zat in m’n hoofd. Als ze me toen gevraagd hadden of ik wilde stoppen, had ik zeker ja gezegd. En dat had ik achteraf niet naar mezelf kunnen verantwoorden. Gelukkig kon ik het uiteindelijk loslaten, want als de situatie niet meer verantwoord was hadden ze me eruit gehaald. Ik kwam er bovenop door om me heen te kijken. De vlakke zee, de opkomende zon en de enorme vrachtschepen.”

Bij de boodschap ‘nog maar 2,5 km te gaan’, kon Jacomina het niet geloven. “Voor mijn gevoel kwam ik maar niet vooruit. En het is letterlijk gebeurd dat mensen 500 meter voor de kust hun oversteek moesten staken vanwege de stroming. Ik wist ‘ik moet doorzwemmen, ik wil het halen’.” Dat betekende blijven crawlen, ook al gingen haar armen inmiddels meer door dan over het water. En dan het moment dat ze naar de kust moest zwemmen om daar haar armen in de lucht te steken. “Op mijn knieën, want ik kon niet meer op mijn benen staan. Ik had al twee nachten niet geslapen en was niet scherp. En daar klonk de scheepshoorn, ik had het gehaald. Eenmaal terug op de boot overheerste het ongeloof.”

Vanaf dat moment in Calais wist Jacomina dat ze het ging halen. “Fietsen kan ik, en dan kan ik rusten wanneer ik wil.” Drie uur later begon ze aan een kleine 300 km richting Parijs. Het lichaam opgezwollen na 16,5 uur in het zoute water, de armen verzuurd, maar wetende te kunnen vertrouwen op het duurvermogen. “Je denkt niet na over de afstand. Eten en drinken waren cruciaal, daar was ik mee bezig, en ondanks de vermoeidheid ging ik me na twee uur fietsen weer beter voelen. Onderweg deed ik mijn vooraf getrainde powernaps van twintig minuten. Daarmee voorkom je dat je lichaam in ruststand gaat, maar rust je mentaal wel uit.”

Meefietsers had ze niet. “Daar heb ik niets mee. Tijdens zo’n avontuur zit ik heel erg in mijn eigen bubbel. Crewleden laat ik daarin toe, die heb ik nodig, maar de rest leidt af. Ook met data was ik niet bezig. Dat zou me alleen maar uit mezelf halen. Hoe voelt mijn lichaam? Heb ik voldoende gegeten en gedronken? Dat is het enige dat telt, verder weet ik dat het wel goed komt.” En dan, na drie dagen sporten, doemt Parijs op. Midden in de drukte van de spits fietst Jacomina over de Champs-Élysées naar de Arc de Triomphe. “Het moment dat je uit je pedalen klikt en de medaille op je nek gehangen krijgt, is heel onwerkelijk. Het is voorbij, ik ben er écht, ik heb het geflikt!”