Lang gold de triathlon als iets magisch en de ironman als iets dat larger than life was. Hoewel dat voor heel veel, of waarschijnlijk de meeste mensen, nog steeds zo is, heeft de hemel zich langzaam gedraaid. Kom je op een verjaardag, is je buurman net terug uit Hawaii en traint je tante voor haar eerste olympische afstand. Als je nog wilt opvallen, moet het dan nog verder, nog extremer of nog langer?

Wie lopen leuk vindt en eens een (flink) uitstapje wil maken, kan zich inschrijven voor een trail. Trailrunning is al een paar jaar hip & happening in Nederland en daarbuiten al langer. Zelfs de vele, op sterven na dode, boslopen leven weer op door er het etiket ‘trail’ op te plakken. Het organiseren van een ‘echte’ trailrun in ons mooie, maar nagenoeg vlakke land is geen eitje. Trail betekent letterlijk pad. En paden hebben we genoeg in Nederland. Maar de definitie van trailrunning is niet ‘rennen over paden’. Niet per se, althans. Vaak voeren de routes juist over plaatsen waar je uiteindelijk zou wíllen dat er een pad was, zodat je heel even niet door de struiken/over scherpe rotsen/door de enkeldiepe zomp hoeft te klauwen. Of dat je gewoon op je voeten kunt afdalen, in plaats van op je achterwerk (dan snap je ook meteen waarom trailrunners vaak iets langere, wat stevigere shorts dragen).

Miriam van Reijen, triatlete en duatlete, gaat in haar off-season de Hollandse paadjes op. “De triathlons vinden vooral in de zomer plaats; dit is een goed moment om eens iets anders te doen dan op de weg te lopen. Ik zie de trails als iets hardere duurlopen op terrein waarin je meer kracht ontwikkelt. Zoiets doe ik net iets makkelijker in een race dan in mijn eentje”, legt ze uit. Ze vindt de sfeer bij de trails relaxt. “In wegwedstrijden staat iedereen te dringen om vooraan te starten; bij de trails die ik liep wilde juist niemand vooraan staan.”

De opvatting dat trailrunning per definitie een niet-competitieve sport is, deelt niet iedereen – en Dunkerbeck al helemaal niet. “Natuurlijk kijkt een groot deel van de lopers naar de vogeltjes en dat moeten ze vooral doen. Maar voorin de race gaat het wel degelijk om de winst. Dat is in een Ironman niet anders; de massa is blij dat hij meedoet en ook nog het einde haalt, maar de elite is met iets heel anders bezig: strijd. In tegenstelling tot de ultratrail staan de afstanden in de triathlonsport vast en zijn de tijden vergelijkbaar, maar bij beide sporten gaat het om die interne drive; je houdt continu dat tempo vast omdat je het zelf graag wilt. En ver achter die keiharde strijd lopen mensen die gewoon genieten van de beleving op zich, en dat is prima”, vindt de Nijmeegse atleet. “Het idee dat dit geen wedstrijdsport is, vind ik zeer ergerlijk. Mensen hebben er soms een vooroordeel over omdat ze de sport niet goed kennen of er zelf niet goed in zijn.” Ook Van Reijen doet niet mee ‘voor de lol’. Of althans niet alleen maar voor de lol. “Ik hoef niet te winnen, maar ik loop zeker niet op mijn dooie akkertje. Genieten zit voor mij niet in rustig om me heen kijken.”