Tokio Calling: Rachel Klamer
2020 was een emotionele achtbaan voor Rachel Klamer. Ze kijkt er dan ook naar uit om weer haar normale ritme op te pakken: reizen, trainen, racen. Te beginnen met de traditionele trip naar Zuid-Afrika, het land van haar man Richard Murray.
Kunnen we nog een keertje terugblikken op het afgelopen seizoen?
“Ik wil niet te veel in herhaling vallen, maar 2020 was een bijzonder moeilijk jaar voor mij. Niet alleen vanwege COVID, maar vooral omdat in januari bleek dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was. Ik vond het dan ook niet erg dat de Olympische Spelen dit jaar niet doorgingen. Mijn moeder overleed in juli, precies zes maanden na de diagnose en net rond de tijd dat we eigenlijk naar Tokio zouden zijn vertrokken. Ik had de keuze, blijven of gaan, niet kunnen maken denk ik. En als ik toch naar Tokio was gegaan, had ik zeker niet goed kunnen presteren. Ik ben dan ook heel blij dat ik in de laatste maanden en weken dicht bij mijn moeder heb kunnen zijn en dat de druk om me te voorbereiden op zo’n belangrijke wedstrijd er niet was.”
Hoe kijk je terug op de wedstrijden die je wel gedaan hebt seizoen?
“Ik heb niet gepresteerd zoals ik had moeten presteren, maar ik had ook niet anders verwacht. De eerste weken na haar dood lag ik iedere avond huilend in bed en nog steeds komt elke dag nog de klap van het besef dat ze er niet meer is. Trainen was lang een bijzaak en ik voelde me fysiek en mentaal erg moe. In Hamburg eindigde ik desondanks nog als achtste op het WK, maar een week later in de World Cup in Karlovy Vary had ik het heel moeilijk en wilde ik eigenlijk niet starten. Een half uur voor de race heb ik nog in tranen naar huis gebeld. Ik miste mijn moeder heel erg, alles was te veel. Ik eindigde daar als zestiende en vroeg me af of ik nog wel naar Sardinië moest gaan voor de World Cup, maar we zijn uiteindelijk toch gegaan. Ik werd daar zevende, maar daarna was het ook klaar.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Je had nog wel een uitnodiging liggen voor het PTO 2020-kampioenschap begin december tijdens de Challenge Daytona.
“Richard en ik hadden allebei een uitnodiging om mee te doen in Daytona, maar we hadden ook nog plannen om in december onze bruiloft te vieren in Zuid-Afrika. We hoopten daar het jaar toch nog mooi af te kunnen sluiten. We zijn in maart, eerder dan gepland, getrouwd zodat mijn moeder er nog bij kon zijn. Het was een mooie dag, heel intiem met eigenlijk alleen familie, maar het was natuurlijk niet de bruiloft waar je van droomt als je jong bent. We wilden in december dan ook een groot feest in Zuid-Afrika houden. Maar net nadat we hadden afgezegd voor Daytona, ging de grens dicht in Zuid-Afrika en nu kun je er alleen nog met een speciaal visum heen. Het feest was daarmee van de baan. Daar ben ik wel even boos om geweest. Het was toch een lichtpuntje aan het einde van het jaar waar we heel erg naar uitkeken. Maar inmiddels ben ik er ook wel aan gewend dat dingen dit jaar vaak niet gaan zoals gepland, dus kon ik er ook wel weer snel overheen stappen. Hup, op naar het volgende.”
"Ik ben dan ook heel blij dat ik in de laatste maanden en weken dicht bij mijn moeder heb kunnen zijn en dat de druk om me te voorbereiden op zo’n belangrijke wedstrijd er niet was."
Jullie gaan alsnog zelf wel naar Zuid-Afrika.
“Daar kijk ik wel heel erg naar uit. Ik ben nu sinds februari in Nederland. Sinds ik begonnen met triathlon ben ik nog nooit zo lang achter elkaar thuis geweest en eerlijk gezegd vind ik het nu wel weer genoeg geweest. Ik hoop dat we snel het leven weer een beetje normaal kunnen oppakken. Al lijkt dat er in Nederland nu nog niet op. Maar nog een jaar zoals dit, daar wordt niemand vrolijk van. We hopen ons in Zuid-Afrika in ieder geval rustig voor te kunnen bereiden op het nieuwe seizoen en een goede basis te leggen. De bedoeling is dat we vanuit Zuid-Afrika door gaan naar Namibië voor het jaarlijkse trainingskamp van TeamNL. We hebben ook al met Louis Delahaije om de tafel gezeten om te kijken hoe volgend seizoen er voor ons uit gaat zien, maar een concreet traject is er nog niet. Ook omdat nog niet alle wedstrijden bekend zijn. Wat ik vooral van dit jaar heb geleerd, is om niet te veel vooruit te kijken.”
Als de Spelen in 2021 doorgaan, wordt het je derde deelname. Als 21-jarige eindigde je in Londen als 36e en in Rio finishte je op de tiende plek. Wat is je doelstelling voor Tokio?
“Ik ga er vanuit dat de Spelen door gaan, maar wel in een aangepaste vorm. De kans is groot dat er geen toeschouwers uit het buitenland welkom zijn. We gaan het zien. Mijn doel is hetzelfde als voor corona; een podiumplek. Of dat haalbaar is na zo’n jaar weet ik niet, maar ik wil de lat ook niet te laag leggen. Ik kan ook zeggen dat een top tien het doel is, maar dan zou ik het mezelf te makkelijk maken. Ik ga voor een medaille.”
Hoe schat je de kansen in voor de teamrelay?
“We moeten ons eerst nog zien te kwalificeren. In Hamburg dit jaar, waar we als elfde eindigden, terwijl een aantal sterke landen ontbrak, bleek dat er nog wel wat werk aan de winkel is voor ons. Ik denk dan ook niet dat een podiumplek, zoals drie jaar geleden op het WK, reëel is. Er is sinds 2017 ook veel veranderd. Meer landen zijn de teamrelay serieus gaan nemen, dat is mooi om te zien. Hoe meer teams, des te meer strijd. Tot een paar jaar geleden was ik zelf trouwens geen fan van die korte afstanden, maar het bevalt me eigenlijk steeds beter. Het zou dan ook mooi zijn als we er bij zijn in Tokio.”
"Tot een paar jaar geleden was ik zelf trouwens geen fan van die korte afstanden, maar het bevalt me eigenlijk steeds beter. Het zou dan ook mooi zijn als we er bij zijn in Tokio."
Ben je extra gemotiveerd om iets moois te laten zien in Tokio, als eerbetoon aan je moeder, of klinkt dat cliché?
“Mijn stemming wisselt heel erg. In Hamburg was ze er dit jaar voor het eerst niet bij en op elke hoek heb van het parcours ik wel herinneringen aan haar. Ik was dan ook blij dat dit jaar de race op een andere locatie was, dat maakte het iets minder beladen. In Karlovy Vary zorgde de gedachte aan mijn moeder dat ik toch de finish haalde, ze had niet gewild dat ik had opgegeven. Ik hoop dat de gedachte aan haar me positieve energie geeft in Rio. Mijn moeder was mijn grootste supporter. Zij heeft ook altijd benadrukt dat ik al mijn energie in het nastreven van mijn dromen moest stoppen. Dus dat blijf ik zeker doen.”
Louis Delahaije over 2021
Het is lastig, een seizoen plannen, terwijl er niets met zekerheid te zeggen is over het nieuwe triathlonjaar. Verder dan een globale planning komt NTB-hoofdcoach Louis Delahaije voorlopig dan ook niet. “Nog niet alle wedstrijden zijn bekend, dus ik kan nog niet zeggen welke wedstrijden we allemaal precies gaan doen”, vertelt hij. “Wat wel de bedoeling is, is dat we in de aanloop naar de Olympische Spelen drie hoogtestages gaan doen. De eerste is traditioneel in Namibië in januari/februari, gevolgd door twee hoogtestages in Europa in april en juni. Dat zal dan in het Spaanse Sierra Nevada zijn of in Font Romeu, Frankrijk.”
World Triathlon heeft de data voor de eerste wedstrijden van World Triathlon Series inmiddels bekendgemaakt. Op 1 en 2 mei is de openingswedstrijd in het Chinese Chengdu, twee weken later gevolgd door de race in Yokohama. “We weten het nog niet zeker, maar de kans is groot dat het laatste directe kwalificatiemoment voor de teamrelay ook in Chengdu is. We gebruiken de eerste twee hoogtestages om daar optimaal aan de start te kunnen komen.” Na dit wedstrijdblok volgt dan de laatste hoogtestage in Spanje of Frankrijk en doen de Nederlandse triatleten mee aan de WTS-race in Leeds, die op 5 en 6 juni gepland staat. “Ik verwacht dat Hamburg ook nog op de kalender komt, daar zullen we ook nog meedoen, en daarna ligt de focus helemaal op Tokio”, vervolgt Delahaije.
Rachel Klamer is al zeker van deelname aan de Olympische Spelen en Delahaije hoopt dat Maya Kingma, Marco van der Stel en Jorik van Egdom zich met Klamer kwalificeren in de mixed teamrelay. “Voor Jorik en Marco staat alles in het teken van de teamrelay. Voor Maya zijn er nog kansen om zich individueel te plaatsen. Zij zette twee kwalificatiewaardige prestaties neer door als zesde op het WK in Hamburg te eindigen. Maar, net als haar derde plaats in Karlovy Vary, telt dit resultaat niet mee voor kwalificatie. Omdat we niet weten of er volgend jaar genoeg kwalificatiemomenten zullen zijn – er is nog veel onduidelijkheid zowel vanuit NOC*NSF als World Triathlon – kan het zijn dat Maya al gekwalificeerd is zonder dat we nu al weten.”
Marcia Jansen
Schrijft voor Transition over een breed scala aan onderwerpen, van gezondheid en training tot triathlon als lifestyle en interviews.
___ corona
___ Olympische Spelen
Tokio Calling: Louis Delahaije
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel