Als we Erik-Simon (33) en Sven (31) half november spreken, hebben ze hun rustperiode net achter de rug. De trainingen worden hervat, de intensiteit wordt langzaam opgevoerd en aan de wedstrijdkalender wordt gesleuteld. De eerste grote wedstrijd komt al vroeg in het seizoen: de Israman in Eilat, eind januari. Erik-Simon aast daar op een podiumplek op de Long Distance, een afstand die hem op het lijf geschreven lijkt. “Hoe langer, hoe beter”, lacht hij. Broer Sven, die in Israël zal starten op de halve, hoopt dat op een dag ook te kunnen zeggen. Tot op heden gooide hij vooral hoge ogen bij de kortere afstanden, maar hij wil de focus verleggen naar het lange werk. “Dat is toch waar het om draait in de triathlonwereld”, zegt hij gemotiveerd.

Het is het begin van een nieuw seizoen, waarin Strijk Brothers Tri Team verder uitgerold zal worden. In september kondigden de mannen de oprichting van hun triathlonteam aan. Dat moment kwam niet uit de lucht vallen. Sven kan met zijn keuze voor de langere afstanden niet meer terecht bij Atriac in Antwerpen en voor Erik-Simon geldt dat zijn contract bij Giant afliep. Een mooi moment om de koppen bij elkaar te steken en samen op te trekken in het werken aan hun hogere doel: een slot bemachtigen voor Kona. “We vullen elkaar daarin goed aan”, legt Erik-Simon uit. “Ik hou van het langere werk. Laat mij zes uur achter elkaar trainen en dan ben ik op mijn best. Sven heeft juist weer veel power. Door meer samen te trainen kunnen we elkaar motiveren en pushen. Dat kan helpen om nét iets dieper te gaan in een race.”

De broers zwommen bij Oceanus in Aalsmeer. Dat betekende drie keer per week drie kwartier in de auto om daar te kunnen trainen. Eenmaal 18 jaar en in het bezit van een rijbewijs konden ze die ritjes zelf maken en werd het ‘vechten’ wie er op de fiets mocht. Die fietsritjes gingen er fanatiek aan toe, herinnert Sven zich. “Steeds die sprintjes van plaatsnaambord naar plaatsnaambord. Geen van drieën wilde als laatste aan komen.” “Ik denk niet dat wij vaak rustig aan deden”, lacht Erik-Simon. “We wilden natuurlijk wel winnen van elkaar.” Sven: “Ik heb écht wel eens de longen uit mijn lijf gelopen om Niels voor te kunnen blijven.”

Erik-Simon bewondert Sven ook in de manier waarop hij werk en sport combineert. Voor beide atleten is dat een grote uitdaging. Ze sporten als prof, maar moeten hun eigen broek ophouden. Sven kiest er bewust voor om als productontwikkelaar zijn eigen bedrijf te runnen. “Daarmee kan ik mijn ritme omdraaien: overdag sporten en ’s avonds en in de weekenden werken. Ik maak visuele en animatieproducties voor uiteenlopende opdrachtgevers.” Ook Erik-Simon zit in de creatieve hoek. De grafisch ontwerper stort zich deze winter op het webdesign van een fietsenzaak.

Tussen de bedrijven door willen de mannen regelmatig met elkaar trainen. Met de een woonachtig in Roosendaal (Erik-Simon) en de ander in Bodegraven (Sven) zal dat geen dagelijkse routine zijn, maar dat lijkt ook niet nodig. Beide trainen ook bij hun lokale vereniging, mede vanwege het sociale aspect, en verder worden de trainingsschema’s en wedstrijden zo veel mogelijk op elkaar afgestemd. Daarbij hebben de lokale wedstrijdjes deels plaatsgemaakt voor internationale races, tot Zuid-Afrika en Amerika aan toe.

Maar ook Oud-Gastel staat ongetwijfeld weer op het programma bij Sven. “Dat blijft mijn favoriete race. Een 1/3 triathlon, dat ligt me heel erg, net niet te ver om voluit te kunnen gaan.” Bij Erik-Simon heeft Almere een speciale plek in zijn hart. “Daar deed ik acht jaar geleden mijn eerste hele triathlon en werd ik tweede. Ik droom nog van die ene dag dat alles klopt en ik de gehele race ontzettend sterk ben.” En in die droom finisht hij onder de acht uur. In een nieuw Nederlands record dat op naam staat van zijn oud-trainer Jan van der Marel (7u57). “Ik weet niet of het realistisch is, maar daar zijn dromen voor.”

Om welke wedstrijd het ook gaat, Erik-Simon en Sven willen altijd met de beste triatleten racen en het maximale uit zichzelf halen. Maar dat de ambities gelijk zijn en de gunfactor groot is, wil niet zeggen dat er geen onderlinge strijd meer is. “We willen niet voor elkaar onder doen”, lachen de mannen. “Maar”, zegt Sven, “ik vind het minder erg om van jou te verliezen dan van een ander.” Erik-Simon beaamt: “Afgelopen jaar in Aix en Provence eindigde Sven vijf minuten voor mij. Dan denk je wel ‘shit, dat had ik willen zijn’, maar hij was die dag gewoon sterker.” De broers besluiten: “Je weet ook hoe hard de ander er voor werkt. Zo’n prestatie gaat niet vanzelf.”