Harare, Zimbabwe, 1990. Twee Nederlandse artsen krijgen een dochter. Ze noemen haar Rachel. Het meisje is een sportief multitalent, blijkt als de familie teruggekeerd is in Nederland en zich vestigt in het Twentse Denekamp. De jonge Rachel zwemt bij De Dinkel, een club met een reputatie als het gaat om het opleiden van zwemkampioenen. Olympiërs als Kirsten Vlieghuis en Johan Kenkhuis groeien op binnen de vereniging. Het meisje kan ook rennen. Hard rennen zelfs. Net als haar vader en haar broertje. Crossen bijvoorbeeld, maar ook weg- en baanwedstrijden. Als juniore staat ze tweemaal op het podium bij het NK cross en ook tweemaal op het NK 3.000 meter, waarvan eenmaal als winnares.

Fietsen doet ze ook, zoals elke Nederlandse jongere. Naar school, naar vriendinnetjes om te spelen, naar het zwembad. Met een beetje fantasie zijn de ingrediënten voor een leven lang triathlon dan al aanwezig. Een bestaan als internationaal toptriatlete is echter nog totaal onvermoed. Talenten voor een sport in de marge, de vele uren van training en alle exotische locaties die bezocht worden voor wedstrijden en trainingskampen zijn nog ver weg van het nuchtere dagelijks bestaan in Twente.

Na het EK-zilver rijst de ster van de Twentse juniore snel. Via de Limburgse heuvels, waar het Nationaal Trainings Centrum voor de triathlonsport gevestigd is, naar Nieuw-Zeeland voor winterstage en hup het internationale circuit in. Tacxen op een hotelkamer in Abu Dhabi, warming up voor de World Triathlon Series in de straten van Madrid, trainingsstage in Namibië of racen midden in het centrum van Londen op de Olympische Spelen, het hoort er allemaal bij. Hoe herken je de triatleet op een vliegveld? Compressiekousen over de kuiten, koffie in de ene hand, bidon in de buurt, petje op het hoofd en een tjokvolle fietskoffer met zich meezeulend.

Als ze in 2012 haar Olympisch debuut heeft gemaakt zonder een aansprekend resultaat, is er de twijfel. Is dit het dan? Wil ik fulltime triatlete blijven? Is er een weg naar de wereldtop en hoe ziet die eruit? Er komt een tijdelijk afscheid van het NTC en het bondsprogramma. Tijd voor een internationale trainingsgroep. Samen met haar Zuid-Afrikaanse partner Richard Murray trekt ze de wereld over. Ziet haar huis steeds minder, maar doet onmisbare ervaring op en keert eind 2017 terug in het NTC-programma onder de coaches Louis Delahaije en Jordi Meulenbeg. Murray komt mee en sluit zich aan bij de Nederlandse trainingsgroep. Tijdens de winterstage in Namibië sluiten ook andere atleten uit Duitsland, Luxemburg, Oostenrijk en Zuid-Afrika aan.

Het palmares van Klamer groeit intussen gestaag, met EK-goud in 2013, zilver op de Europese Spelen in 2015, brons op het WK voor teams in 2017 en diverse overwinningen in races uit het Europese circuit. De tweevoudig Olympiër wordt een steeds completere atlete. Van onervaren juniore wordt Rachel in de loop der jaren steeds meer de doorgewinterde professional, die ook op de fiets haar mannetje staat. Het meisje dat in 2008 nooit vermoed had dat haar sport haar de wereld over zou brengen, is een zelfbewuste professionele triatlete geworden.

Op de nog altijd spaarzame momenten thuis in Nederland is er weer gewoon, zoals vroeger, de degelijke Hollandse stadsfiets, het zwembad in Denekamp waar ze haar bij haar voornaam kennen en de terugkeer naar het veldlopen. Met een podiumplek op het NK cross bewijst ze ook in die discipline het kunstje nog niet verleerd te zijn. Je bent een multitalent, of je bent het niet. En dat een week na de winst van de World Triathlon Series-race in Abu Dhabi (2018, red.), waar de verzamelde wereldtop werd verslagen na een machtige slotkilometer op het looponderdeel. Haar grootste zege tot nu toe. De NK-prestatie kreeg in eigen land meer aandacht dan de WTS-zege. Vanuit internationale hoek was er wel volop erkenning voor de wereldprestatie van het Nederlandse triathlontalent bij uitstek. Niemand is sant in eigen land.