Met het oogpunt op het sparen van energie wisselden de beide overlevers nauwelijks een woord met elkaar onderweg. Het eiland bleek na aankomst echter onbewoond en pas een dag later bracht een boot uiteindelijk verlossing. In de tussentijd voorkwamen de twee vrouwen ernstiger uitdroging door hun urine op te vangen en te recyclen.

“Door deze ervaring weet ik dat ik altijd op mijn eigen lichaam kan vertrouwen. Ik geef nooit op. Daarom wist ik een jaar geleden ook dat die ironman ging lukken. En kijk, het is gelukt in 9 uur en 52 minuten. Ik vind het nog steeds verbluffend hoe ik dat in een jaar voor elkaar heb gekregen.”

De lichamelijke overlevingsstand waarin je terechtkomt terwijl je op volle zee alleen maar kunt hopen op overleving, terwijl je weet dat de kans daarop uiterst miniem is, is uiteraard van een totaal andere orde dan de overlevingsstand tijdens de ironman, weet ook Visser. “Bij de hele triathlon wist ik dat er een moment van verlichting kwam in de vorm van een finishstreep. Bij de scheepsramp was er geen einde, geen zicht op verlichting. Hoogstens in de vorm van de dood. Ik wist zeker dat ik dood ging. De vraag was alleen hoelang dat nog zou duren. Bovendien zat ik in Indonesië ook nog eens bijna een dag zonder voedsel. In Zürich vertrok ik juist met een heel voedselplan. Op een scheepsramp is in wezen niemand voorbereid, op een ironman hoort iedereen juist wel voorbereid te zijn.”

Als Visser, die inmiddels al haar intrek in Brisbane heeft genomen, tegen die tijd veel progressie heeft geboekt, komt ze net als na Indonesië en na Zürich opnieuw volop in de belangstelling te staan. “Toen ik terugkeerde uit Indonesië kreeg ik heel veel aandacht van televisie, radio en kranten. Ik werd een soort mediapoppetje. Elke dag kreeg ik verzoeken voor interviews. De aandacht naar aanleiding van mijn triathlonprestatie is vele malen prettiger. De ironman heb ik zelf gekozen en de prestatie heb ik zelf neergezet. Die scheepsramp overkwam me.”

“Uiteindelijk heeft die ramp mij ook verder gebracht in mijn leven. Ik zal het altijd bij me dragen en het zal altijd een deel van mij blijven. Ik wil alleen niet dat het steeds wordt opgerakeld. Mijn wens is dat mensen mij gaan zien als die sterke triatlete en niet als dat meisje dat op wonderbaarlijke wijze een ramp heeft overleefd.”

Ze doet er zelf in ieder geval alles aan om dat te bewerkstelligen. Zelfs haar garderobe lijdt intussen onder de ambities van Visser. “Ik heb al maanden geen normale kleding meer gekocht. Daartegenover staat wel de aanschaf van een peperdure tijdritfiets.”