In de aanloop naar Lanzarote zat Delhez met twee armen in het gips omdat ze tijdens het skiën haar duimen had gebroken. Ze woont al jaren in het Zwitserse Davos, waar ze ’s winters aan tourskiën doet. ‘Het enige dat ik die acht weken kon doen, was skiën met aangepast gips.’ Het legde haar geen windeieren, maar naar Hawaii, dat hoefde op dat moment niet. Ze houdt van reizen en wilde haar vakantie er niet voor opgeven. Omdat de triathlon van Lanzarote in mei plaatsvond, doet ze haar trainingen in de sneeuw. Ze fietst zestig kilometer naar haar werk en weer terug en skiet. Ze gaat liever bikepacken in Thailand dan op trainingskamp. ‘Zo train ik mijn uithoudingsvermogen en zie ik tegelijkertijd mooie plekken.’ Op IJsland wandelde ze elke dag vijftien kilometer met een zware rugzak en zodra haar tent stond, deed ze een trailrun.

Ze houdt van onderweg zijn, de seizoenen zien veranderen en avonturen beleven. Mooie wedstrijden kunnen doen op een goed niveau vindt ze een leuke bijkomstigheid. ‘Op deze manier kan ik op een ongedwongen manier goed presteren; je kunt ver komen met het volgen van je hart en altijd flexibel blijven.’ Ze heeft nog nooit een klassieke voorbereiding gevolgd. Toen ze op Sardinië aan het fietsen was, ontmoette ze een coach. ‘Hij zag dat ik talent had, maar hij zei er meteen bij dat ik het meest tot mijn recht kom door mijn hart te volgen.’ Ze is dan ook nooit geblesseerd door overbelasting. ‘Als ik geen zin heb, heb ik geen zin – en maak ik ook geen zin. En als ik juist heel veel zin heb, ren ik ’s ochtends vroeg een berg op en af en ga ik er na mijn werk nog met de fiets op uit. Veel mensen lijken uit het oog te verliezen dat we het hier over een hobby hebben. Het is mijn hobby, niet mijn werk. Ik neem de sport serieus maar ik vergeet nooit te genieten. Je mag dit doen, je mag ook dankbaar zijn dat je lichaam dit aankan; dat is echt niet vanzelfsprekend.’