Mooiste Meisje traint voor triathlon
Annelien Oosterbaan blijft ondanks parkinson sportieve doelen stellen
Annelien Oosterbaan is slim, mooi en sportief. Alles lijkt haar mee te zitten, totdat ze als 33-jarige de diagnose parkinson krijgt. Bewegen is nu belangrijker dan ooit, want zo houdt ze grip op haar ziekte. Na twee marathons te hebben gelopen, heeft ze nu een halve triathlon als doel gesteld.
Het levensverhaal van Annelien Oosterbaan (41) werd nog niet zo lang geleden vastgelegd in het televisieprogramma ‘Het Mooiste Meisje van de Klas’ van Jaap Jongbloed. Voor de opnamen zwom ze in de Kralingse Plas in haar woonplaats Rotterdam.
“Meteen mijn eerste borstcrawltraining en zonder wetsuit in water van 15 graden. Het was pittig, maar ik wilde me niet laten kennen. En tja, dat ik niet goed kan zwemmen, was goed te zien,” lacht Oosterbaan.
Het bleef niet onopgemerkt. Ze kreeg na de uitzending ongevraagd advies, hulp en gratis zwemtrainingen aangeboden. “Ik ben nu aan het einde van mijn borstcrawlcursus en ik moet zeggen dat ik het nog steeds niet goed kan.”
''Beweging versterkt de verbindingen tussen verschillende hersengebieden
en remt het krimpen van de hersenen af''
Wereld op de kop
Het is even wennen, want haar vriendinnen vertellen in het Mooiste Meisje van de Klas dat Annelien uitblinkt in alle sporten die ze doet. “Ik wist niet dat borstcrawl leren zo tergend moeilijk zou zijn. Vooral de ademhaling is lastig. Ik kan bijna twee banen onderwater zwemmen, maar na een baantje borstcrawl ben ik helemaal buiten adem. Mijn schoolslag gaat harder dan borstcrawl, maar ik geef het nog niet op. Dat is mijn eer te na. Ik wil de borstcrawl onder de knie krijgen.”
Als Oosterbaan zeven jaar geleden de diagnose parkinson krijgt, staat haar wereld op de kop. Zo moet ze door de ziekte haar baan als gynaecologe opgeven, maar ze gaat niet bij de pakken neer zitten. Ze schoolt zich om naar verzekeringsarts en ze doet tegenwoordig voor het Radboud Medisch Centrum in Nijmegen onderzoek naar vrouwspecifieke problemen bij parkinson.
Wat ze uit ervaring ontdekt, is dat sporten en bewegen goed voor haar is. “Ik voelde natuurlijk al wat sporten met me deed, maar uit een recent onderzoek is nu ook gebleken dat bewegen een positief effect heeft op de hersenfunctie van parkinsonpatiënten. Beweging versterkt de verbindingen tussen verschillende hersengebieden en remt het krimpen van de hersenen af. Toen ik een marathon wilde lopen, dachten artsen nog dat het niet zo heel verstandig zou zijn om zo intensief te sporten, dus ik ben blij dat onderzoek nu uitwijst dat bewegen goed is. Voor mij is het bovendien niet alleen lichamelijk goed, maar ook mentaal. Sportieve doelen blijven stellen is voor mij een manier om om te gaan met en grip te krijgen op deze ongeneeslijke en degeneratieve ziekte.”
''Sportieve doelen blijven stellen is voor mij
een manier om om te gaan met en grip te krijgen
op deze ongeneeslijke en degeneratieve ziekte''
Op het spoor van triathlon
Sporten en bewegen speelt al van jongs af aan belangrijke rol in haar leven. Ze speelt hockey, tegenwoordig in de hoofdklasse bij de veterinnen 30+, en bokst, zwemt, fietst en rent wat af. “Sinds ik weet dat ik parkinson heb, heb ik twee marathons gelopen. Dat leek mij het ultieme sportieve doel. De eerste keer liep ik om te finishen en om te laten zien dat ik het zou kunnen, de tweede keer voor een tijd. Daarna ging ik op zoek naar een volgende stap.”
Na de BikevoorParkinson fietstocht in de Limburgse heuvels, kwam ze op het spoor van triathlon. “Ik kon al hardlopen, en fietsen vond ik ook leuk, dus ik hoefde er alleen nog maar bij te zwemmen. Het leek me een geweldig mooie uitdaging.” Ze hoopt in september haar eerste halve triathlon te voltooien en ze zoekt in haar drukke kalender, Oosterbaan combineert een gezin met vier kinderen met een fulltime baan, nog een geschikte datum voor een kortere triathlon.
''Mijn doel om te finishen in die halve triathlon,
dan zou ik echt apetrots zijn''
I am not drunk, I have parkinson’s
Zeven jaar leeft ze nu met parkinson. Symptomen van de ziekte zijn het trillen van handen, armen, benen, kin of tong, het stijver worden van spieren en het trager worden van bewegingen. “Als de medicijnen bijna zijn uitgewerkt, kan mijn linkerarm heel erg gaan trillen, mijn been en voet gaan verkrampen en ook het praten wordt dan moeilijker. Je hebt van die T-shirts waarop staat I am not drunk, I have parkinson’s. Zo kan het soms ook echt klinken.”
Voor een training neemt ze vaak wat eerder haar medicatie om de symptomen onder controle te houden. “Ik zou dolgraag ooit een hele triathlon doen, maar eerlijk gezegd denk ik dat dat wat te veel is. Al dacht ik dat voor de marathon ook en dat is uiteindelijk ook gelukt. Voor nu is mijn doel om te finishen in die halve triathlon, dan zou ik echt apetrots zijn. Daarna zien we wel weer verder. In de tussentijd hoop ik dat mijn verhaal andere parkinsonpatiënten kracht, motivatie, hoop en inspiratie geeft. Want als bewegen steeds moeilijker gaat, is het soms moeilijk om gemotiveerd te blijven.”
Marcia Jansen
Schrijft voor Transition over een breed scala aan onderwerpen, van gezondheid en training tot triathlon als lifestyle en interviews.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel