Lifestyle

Met Mo de wereld over

Leestijd: 5 min

Hij reist al jaren en zag veel van de wereld. Eerst uit noodzaak en lijfsbehoud. Daarna als triatleet met een missie. Vijf plaatsnamen, vijf verhalen. Olympisch triatleet Mohamad Maso vertelt zijn verhaal.



Aleppo

“Toen ik zes was, nam mijn vader me elke dag mee naar het zwembad. Hij was Syrisch kampioen zwemmen en hij leerde me wat ik moest kunnen. Op mijn zeventiende begon ik met triatlon, omdat ik van alleen de zwemtrainingen niet moe genoeg werd. Ik vroeg mijn trainer vaak na de training of we nog gingen voetballen of volleyballen. Hij zei: ‘Ik weet wel iets voor jou. Voortaan zal je moe zijn na elke training.’ En hij stuurde me naar een triatlonclub in Aleppo. Hij had gelijk, trouwens. Ik werd verliefd op de sport vanaf het eerste moment. Na vier maanden won ik mijn eerste wedstrijd; ik wilde altijd, elke dag weer, de beste zijn en er het beste uithalen. Ik was een voorbeeld voor mijn coach, met wie ik nog steeds af en toe contact heb.

 

Toen de oorlog in Syrië uitbrak, werd trainen steeds moeilijker en vooral onveiliger. Soms liepen we onze rondjes binnen in het zwembad, omdat er buiten te veel werd geschoten. En als er te weinig brandstof was om het zwembad te verwarmen, was ik blij als het in april warm werd, zodat ik in zee kon zwemmen. In 2015 zijn mijn broer en ik naar Nederland gevlucht. Het was moeilijk, maar als ik het opnieuw mocht doen, zou ik het precies zo doen. Het heeft me zo veel goeds gebracht. Ik heb veel bereikt in een korte tijd. En ik heb gemerkt dat de Nederlandse cultuur beter bij me past dan de Arabische waarin ik ben opgegroeid.”

Foto door: Barbara Kerkhof


Limmen

“Op 25 september 2015 kwam ik aan in Nederland, na een reis van twee weken waarin we nauwelijks sliepen of aten. Ik had mijn sporttas bij me en wilde gaan hardlopen, terwijl iedereen om me heen de eerste twee weken alleen maar in bed lag. Toen ik onderweg was, wist ik een ding heel zeker: ik wilde mijn sport weer oppakken om mijn droom waar te kunnen maken. Ik was op de vlucht en wist: ik wil naar de Olympische Spelen. Iedereen in alle kampen waar ik verbleef was ongelooflijk aardig en behulpzaam. De eerste vier maanden werden we elke week naar een andere plek gebracht. Op die manier heb ik wel heel veel mensen leren kennen.

 

Uiteindelijk leerde ik Jolanda Gooijer en Vincent Meurs uit Limmen kennen. Jolanda is als een moeder voor mij, ze heeft me veel geleerd over hoe om te gaan met alles dat ik heb meegemaakt. Daarom ben ik heel blij en dankbaar dat ik in de anderhalf jaar voor de Spelen bij hen heb mogen wonen. Alleen dankzij de mensen om me heen heb ik kunnen doen wat ik het liefst wilde doen. Van nature wil ik altijd alles zelf doen, maar ik heb geleerd om hulp te accepteren.”

Foto door: Barbara Kerkhof


Sharm el Sheikh

“Doordat de Spelen werden uitgesteld, had ik een jaar langer de tijd om te kwalificeren. Toen ik begon met project ‘Mo naar Tokio’wist ik nog niet of het me echt ging lukken. De eerste twee jaar in Europa waren heel moeilijk; ik moest veel zelf trainen en het eten en slapen in vluchtelingenkampen is nu eenmaal niet zo goed. Daarnaast kon ik maar heel beperkt reizen naar wedstrijden.

 

In Sharm el Sheikh kon ik me nog, aan het eind van de kwalificatieperiode, plaatsen voor Tokio. Daar kwam het erop aan. Voor elke race die ik wilde doen, gold dat ik vaak pas een dag van tevoren hoorde of ik een visum kreeg om te reizen. Waar andere atleten gewoon hun tas inpakken en gaan, moest ik elke keer mijn paspoort afgeven bij de ambassade en afwachten. Ik vind het unfair dat ik zo beperkt word in het reizen. Er bestaat ook geen vakje ‘topsport’ dat je kunt aanvinken op die formulieren voor een visum. Een speciale topsportersregeling voor mensen zoals ik zou echt een groot verschil maken. In Sharm El Sheikh viel gelukkig alles op zijn plek. Eindelijk mocht ik naar Tokio.”

Waar andere atleten gewoon hun tas inpakken en gaan, moest ik elke keer mijn paspoort afgeven bij de ambassade en afwachten.



Hannover

“Mijn huis is mijn basis, zonder die basis kan ik niet trainen op het niveau dat ik wil. Maar thuis ben ik niet per se in Hannover. De mensen zijn hier ‘een beetje dicht’ – in Nederland is iedereen zo open, daar maak je veel makkelijker vrienden. De eerste acht maanden in Nederland leerde ik wel veertig of vijftig families kennen. Na vijf jaar in Duitsland ken ik hier één familie.

 

Het liefst verhuis ik naar Noord-Holland, als alles in orde is met mijn paspoort. Graag zou ik trainer worden in Castricum, daar zijn een zwembad en een atletiekbaan. Mijn ambitie na de Spelen is: coach worden, schema’s maken voor andere atleten en een jeugdteam oprichten als dank voor alle mensen die mij hebben geholpen. Veel sporters gingen na Tokio op vakantie, maar ik ben direct gaan studeren en heb net mijn eerste trainersdiploma gehaald. Daarnaast wil ik gezond leven en sport meer onder de aandacht brengen; je ziet tijdens zo’n pandemie hoe belangrijk dat is.”

Foto door: Barbara Kerkhof


Tokio

“Het is ongelooflijk om je droom te mogen waarmaken. Tien jaar geleden zag ik op TV, vanuit Aleppo, atleten aan de start staan van de Spelen – nu stond ik daar ineens zelf. Met hard werken, in jezelf geloven en de juiste mensen om je heen kun je zo ver komen. Het was niet gemakkelijk om hier te komen. Ik heb mijn best moeten doen om niet te veel na te denken over het leven dat ik in Syrië heb moeten achterlaten. Alles dat ik in 22 jaar had opgebouwd, heb ik verloren: mijn thuis, mijn familie, mijn vrienden. Dat draag ik met me mee, maar sport heeft mij geholpen om positief te blijven en achter mijn droom aan te gaan. Stap voor stap, uur na uur – niks komt vanzelf. Dat mijn broer Alla ook op de Olympische Spelen was, was heel bijzonder voor ons allebei. Ook hij heeft het zo verdiend.

 

Het was geweldig om aan de start te staan, maar de finish was nog mooier. Mijn situatie is niet te vergelijken met andere atleten, die niet hebben meegemaakt wat ik heb meegemaakt; finishen was voor mij een prima doel. Ik had goed getraind en het was echt mijn beste race ooit. Mijn grootste angst was om te worden gelapt, want dat betekent dat je uitgeschakeld bent. Ik haalde de finish en ik was zo verschrikkelijk blij, ik heb gehuild van geluk. Na de finish kreeg ik te horen: ‘Jij bent in onze ogen een winnaar’. Soms kan ik het nog steeds niet geloven. 2021 is een mix van hoogte- en dieptepunten. Het was al met al een geweldig jaar voor mij.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Mohamad Maso (@momasotri)


Deel dit artikel


Barbara Kerkhof

Gepassioneerd fotograaf, tekstschrijver én hardloper. Als zelfstandige maakt Barbara onder andere mooie producties voor Transition.

Nog niet
ingeschreven?

De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.