‘Zin in zeg’. Het zijn de drie laatste woorden van een kort Facebook-berichtje van Maarten van der Weijden op 10 juli. De voormalige topzwemmer wilde zijn ruim 5.000 Facebook-vrienden – en de rest van de wereld – laten weten dat hij zich had ingeschreven voor twee triathlonwedstrijden: 1/8 in Workum en een halve in Hoorn.

Liefst had hij nog een hele triathlon aan dat lijstje toegevoegd, de vraag is alleen welke. “Die wedstrijden zijn op dit moment dun gezaaid hè? Misschien dat ik later dit jaar nog een Ironman kan doen in het buitenland. Zoiets lijkt me echt gaaf. Zie het als een verkenningstocht. Ik doe dit in eerste instantie puur voor mezelf, maar ik ga de grens zeker opzoeken. Duurvermogen heb ik wel. Als het bevalt, wil ik anderen graag meenemen in mijn triathlonavontuur. En wil ik uiteindelijk, via mijn eigen stichting, nog meer geld binnenhalen voor kankeronderzoek.”

Zwemmen kan hij, fietsen deed hij tot voor kort niet, lopen is – zachtjes uitgedrukt – nooit zijn grootste hobby geweest. Waarom triathlon? “Tja, goede vraag”, zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Van der Weijden zit op de bank in de voorkamer van zijn woonboerderij in Waspik en denkt even na. Zijn 2.03 meter lange lijf ziet er afgetraind uit. Ruim een jaar geleden, vlak voor de Elfstedentocht, woog hij 111 kilo. “Die extra isolatie was echt nodig om drie dagen in het open water te kunnen zwemmen”, licht hij toe. De weegschaal geeft nu 91 kilo aan. “Ander doel, ander gereedschap.”

View this post on Instagram

Vorig jaar een lichaam om 3 dagen mee te zwemmen. Nu in training voor een triathlon. Ander doel; ander gereedschap. Op welke verandering van afgelopen jaar ben jij trots? #doelen #verandering #aanpassingsvermogen

A post shared by maarten van der weijden (@maartenvanderweijden) on Sep 1, 2020 at 4:19am PDT

Triathlon dus. “Waarom? Door het coronavirus, denk ik. Ik had ineens tijd over, net als een heleboel andere Nederlanders. Meer tijd voor mijn gezin, maar ook meer tijd om te sporten. In maart gingen alle zwembaden dicht. Balen, want ik moest wel mijn energie kwijt. Noodgedwongen ging ik op zoek naar iets anders. Met hardlopen was ik bekend, heb jaren geleden zelfs twee marathons gedaan: New York en Rotterdam. Ik ben beide keren gefinisht, maar vraag niet hoe.”

Echt leuk vond hij die marathons niet. “Op een gegeven moment werd ik misselijk, ging ik wandelen. Ik heb mijn grote en logge lijf ook niet echt mee. Ik heb slappe, papperige benen en niet al te sterke knieën. Altijd al gehad, ook toen ik nog topzwemmer was. Ik gebruikte mijn benen nauwelijks. Toch ben ik dit jaar weer begonnen met hardlopen, vooral omdat het praktisch is. Schoenen aan en gaan.”

Van der Weijden verdient zijn geld normaal gesproken met het geven van lezingen en presentaties bij bedrijven, maar die gingen uiteraard niet meer door. Verder is hij druk met zijn eigen stichting, de Maarten van der Weijden Foundation. Hij is voorzitter en stuurt een hoop vrijwilligers aan. In 2018 en 2019 deed hij de zelfbedachte 11Stedenzwemtocht en haalde hij 11 miljoen euro op voor kankeronderzoek en -projecten. De editie van dit jaar, in estafettevorm, is vanwege het coronavirus gecanceld. Hij zou dit keer niet zelf zwemmen, maar optreden als coach van de verschillende estafettezwemmers, die met hun prestatie allemaal geld gingen inzamelen voor de Maarten van der Weijden Foundation.

Met pijn in het hart heeft Van der Weijden, in samenspraak met de stichting, besloten het evenement niet door te laten gaan. “Het voelde simpelweg niet goed”, zegt hij. Het virus heeft veel mensen het leven gekost en is nog niet onder controle. Van der Weijden vindt dat de aandacht daar naar uit moet gaan, bovendien wilde hij vrijwilligers, hulpverleners en bestuurders niet belasten met de organisatie van zijn tocht. Desondanks blijft hij zich met zijn stichting inzetten voor het inzamelen van geld voor kankeronderzoek en -projecten.

Van der Weijden kan intussen ook aardig trappen. Wie zijn ritjes op Strava bekijkt, ziet dat hij enorme sprongen maakt. Al vrij snel haalde hij met gemak gemiddeldes van 32 à 33 kilometer per uur. Toch was hij niet tevreden. “Op Strava zag ik jongens als Milan Brons 40 kilometer per uur halen. Niet dat ik de illusie heb om net zo snel te zijn als hij, maar ik dacht wel: Maarten, dat kan beter. Ik heb ook maar zo’n speciaal triathlonstuur op mijn fiets laten zetten. Nou, dat scheelt enorm. Laatst fietste ik ruim een uur met een gemiddelde van 36,1. Een bikefitting heb ik nog niet gedaan, maar dat staat wel op het to do lijstje.”

Trainingsschema’s heeft hij niet, een trainer evenmin. “Als voormalig topsporter weet ik heus wat ik doe. Ik weet best iets af van trainingsleer, van trainen in hartslagzones. Toen ik nog heel veel zwom, trainde ik ook redelijk zelfstandig. Natuurlijk had ik een trainer, maar hij hoefde me nooit te vertellen wat ik moest doen. Alles ging in overleg. Ik kan goed naar mijn eigen lichaam luisteren. Als ik iets voel wat niet goed is, ga ik naar de fysio. Ik ken hem nog van mijn zwemperiode. Als ik daadwerkelijk een hele triathlon ga doen, is het misschien wel verstandig om een trainer in de arm te nemen.”

Ook droeg hij in die periode in de vroege ochtenden een zogenaamde lichtbril. Op het montuur zat een lampje bevestigd. Dat lampje scheen permanent in zijn ogen, zodat de zwemmer zijn bioritme kon manipuleren. Van der Weijden heeft geen spijt van zijn aanpak. “Ik wilde echt alles uit de kast halen om zo hoog mogelijk te eindigen. Ik was absoluut geen topfavoriet, meestal eindigde ik in dit deelnemersveld op een zevende of achtste plek. Maar die dag zat echt alles mee. Ik won goud.”

Over een eindtijd op de halve triathlon van Hoorn heeft hij nog niet echt nagedacht, maar een ding is zeker: hij zal als een van de eersten uit het water komen. De wissel van zwemmen naar fietsen heeft hij nog niet geoefend, de transitie van fietsen naar lopen één keer. “Ik hoorde daar horrorverhalen over, dus heb laatst twee kilometer gerend na een fietstochtje. Het viel erg mee.”

“Ik maak me meer zorgen over het feit dat ik bij het fietsen en vooral het lopen door iedereen word ingehaald. Ach, het zij zo. Ik vind het niet erg om de grens op te zoeken, om pijn te lijden. Het is te makkelijk om altijd maar in die comfortzone te blijven. Daar word je een gezapig mens van, toch? Laat maar komen, die halve. Ja, denk je dat ik het binnen de vijf uur zou kunnen? We zullen zien. Ik heb er echt zin in.”