Zijn situatie leek uitzichtloos. “Ik was depressief, paranoïde en had angststoornissen en op het dieptepunt ging ik op zoek – heb ik gebeden – voor een oplossing voor mijn problemen”, vervolgt hij. “Ik dacht er over om weer te gaan hardlopen en zomaar uit het niets popte Ironman op in mijn hoofd. Ik wist niet eens precies wat het was, maar nadat ik het had gegoogled en ik las over Craig Alexander die dat jaar, in 2009, in Kona had gewonnen, wist ik dat ik ging trainen voor een Ironman.”

Sanders trok in bij zijn vader, zijn moeder betaalde voor zijn startbewijs voor de Ironman Louisville, en hij begon te trainen. Na drie maanden had hij echter een terugval. Na een avond vol drank en cocaïne, schaamde hij zich zo, dat hij naar de garage ging en een riem om zijn nek bond. Maar de gedachte aan zijn moeder, wiens hart hij zou breken met zijn dood, hield hem tegen. Hij pakte de trainingen weer op en keek niet meer om. “Ik verruilde een negatieve verslaving voor een positieve verslaving”, vervolgt hij. “In het begin gaf een overwinning me ook wel een beetje hetzelfde gevoel als een drug rush, maar triathlon is nu geen verslaving meer voor me. Als ik morgen niet meer aan triathlon zou kunnen doen, zou ik dat heel erg vinden, maar het is niet het einde van de wereld. Ik zou zeker actief blijven en iets anders vinden waar ik me op kan richten.”

Tijdens de Ironman Louisville in 2010 – waar hij net boven de tien uur finishte – maakte Sanders kennis met een ander soort pijn dan hij tot dan toe gewend was. “Deze lichamelijke pijn kon ik veel beter handelen dan de mentale pijn waar ik mee worstelde toen ik nog drugs gebruikte. Ik vind het zelfs leuk om mezelf tot het uiterste te dwingen, om grenzen te verleggen. Wanneer alles in mijn lichaam schreeuwt om het rustiger aan te doen, ben ik in mijn element. Je geest verzet zich om nog een stapje verder te gaan, maar je lichaam kan vaak nog veel meer. Door door te duwen, kom je op een niveau waar je nog nooit geweest bent.”

Sanders is zo sterk als een beer – hij is een van de sterkste atleten op de fiets – en dat gecombineerd met zijn extreme persoonlijkheid is de basis van zijn succes als triatleet. Sinds 2013 is de Canadees professional en maakte hij in het begin vooral furore op de halve Ironman-afstand. De afgelopen jaren won hij meer dan dertig Ironman 70.3 races, schreef hij 4 Ironman-wedstrijden en het ITU wereldkampioenschap Long Distance in Canada (2017) op zijn naam.

2017 was ook het jaar dat hij voor het eerst op het podium van het wereldkampioenschap Ironman belandde. Vijf kilometer voor de finish werd hij ingehaald door de latere winnaar Patrick Lange. Vijf jaar later, in St. George waar voor het eerst het wereldkampioenschap Ironman buiten Hawaii plaatsvond, herhaalde hij die prestatie door achter de Noor Kristian Blummenfelt als tweede te finishen. Vijf jaar geleden zei hij over zijn tweede plaats in Kona: “Natuurlijk is winnen leuker, maar die tweede plaats is goed geweest voor mij. Als je wint, word je lui. Ik heb 35 punten meegenomen van mijn race op Hawaii die ik kan verbeteren. Ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest in mijn leven als nu.”

De begeerde wereldtitel zat er tot nu toe nog niet in voor Sanders, die sinds oktober 2021 gecoacht wordt door Gustav Iden’s oudere broer Mikal, maar gelukkig krijgt hij in oktober 2022 alweer een nieuwe kans als het Ironman kampioenschap terugkeert in Kona.