Kona/Nice Calling: Marije van Brenk
Het is inmiddels bijna zover: het wereldkampioenschap Ironman op Hawaï. Het kampioenschap – dat dit jaar voor het eerst op twee locaties plaatsvindt – heeft voor de mannen plaatsgevonden op 10 september in het Franse Nice. De vrouwen daarentegen staan 14 oktober nog aan de start in Kona. Transition houdt je op de hoogte van de voorbereidingen op deze titelstrijd. Nadat we eerder Lotte van Trigt, Johannes Hemelrijk, Tim Soetens, Morena Stevens en Maarten Caminada spraken, sluiten we deze rubriek af met het verhaal van Marije van Brenk.
Tot nog toe waren de atleten die hun verhaal deden (vrijwel) optimaal voorbereid op ‘de wedstrijd van hun leven’. Dat geldt helaas niet voor Marije van Brenk – die ook al eens artikelen schreef voor Transition. Zeven weken voor het wereldkampioenschap op Kona viel zij op haar arm tijdens een festival en moest in het gips. “Teamgenootjes noemden het vroeg beginnen met taperen. Daar kon ik wel om lachen”, reageert Marije nuchter op de ongelukkige timing.
Eind augustus sloeg het noodlot toe voor de atlete van Panthera. Tijdens een festival viel haar man, waarna Marije hem op wilde vangen. Een ongelukkig einde als gevolg, met een een gebroken bovenarm – die ze zelf direct weer teruggezet heeft – en een operatie als enige oplossing om volledig te kunnen herstellen. “Ik ben fysiotherapeute van beroep dus heb mezelf direct kunnen onderzoeken na de val. Ik heb zelf mijn bovenarm gepositioneerd en nagekeken of ik geen zenuwuitval had. Uiteindelijk kwam ik met gips thuis”, vertelt Marije: “Toch vertrouwde ik het niet en na nieuwe onderzoeken bleek een operatie de enige manier te zijn om de botten mooi te laten helen.”
Revalideren kun je leren
Inmiddels is de operatie bijna vier weken terug en is de start van het WK in Kona al over twee weken. Marije: “Ik doe er alles aan om te kunnen starten, maar of ik voldoende tijd heb, is de vraag.” Inmiddels kan de fanatieke triatlete wel weer langzaamaan de dagelijkse dingen oppakken, wat haar goed doet. “Vorige week had ik weer mijn eerste werkuren in de praktijk. Ik kan mensen nog niet behandelen, maar oefentherapie gaat gelukkig wel. Daarnaast wandel ik af en toe en ik probeer ook mijn triceps – waar de operatie de meeste impact op heeft gehad – wat te trainen”, vertelt Marije: “Ik heb wel het voordeel dat ik weet hoe je het beste kunt revalideren van blessures, omdat ik normaal mag helpen vanaf de zijlijn. Nu ben ik alleen zelf de cliënt, haha!”
“Ik doe er alles aan om te kunnen starten, maar of ik voldoende tijd heb, is de vraag.”
Naar Kona via kwalificatie in Hamburg
Ondanks dat er nog onzekerheid is over het wel of niet starten, Marije reist in ieder geval af naar Hawaï: “Alles is geboekt en ik reis samen met een aantal andere atleten en supporters. Dat kan ik natuurlijk niet missen.” De kwalificatie voor het WK haalde ze binnen in het Duitse Hamburg; een wedstrijd waar veel gebeurde. “Tijdens het fietsonderdeel is daar een ongeluk gebeurd en op het moment dat ik er voorbij ging werd er iemand gereanimeerd. Emoties liggen tijdens zo’n wedstrijd sowieso een stuk hoger, maar ik moest op dat moment echt even goed ademhalen en bedenken of ik door wilde”, blikt Marije terug op een heftige ervaring: “Het gaat uiteindelijk om een mensenleven en dat had veel impact op me. Even later kwam ik een andere Nederlandse atleet tegen op de fiets en daar had ik kort een praatje mee. Dat deed me goed. In de volgende ronde moesten we nog een stukje lopen met de fiets aan de hand om het ongeluk te omzeilen. Uiteindelijk was het fietsen niet wat ik ervan gehoopt had, maar ik liep daarna wel nog een – voor mijn doen – goede marathon van 3 uur en 35 minuten.”
“Zo’n kans krijg je misschien nooit meer, dus ik heb hem gegrepen.”
'Dit doe ik nooit meer!'
Na de finish zag Marije nóg zo’n volle dag sporten nog niet echt zitten. “Direct na de finish zei ik: dit doe ik nooit meer! Zeker vanwege de heftige ervaring op de dag zelf. Maar achteraf – na een goed gesprek met ouders en vrienden die er waren voor de support – wilde ik toch graag nog eens een hele triathlon starten”, aldus Marije. Via het rolldown principe kreeg Marije een paar dagen na de wedstrijd bericht van haar kwalificatie voor het Wereldkampioenschap op Hawaï: “Ik wist eigenlijk al snel dat ik het slot zou nemen. Zo’n kans krijg je misschien nooit meer, dus ik heb hem gegrepen.”
Waar het is begonnen
“Ik kwam in aanraking met de triathlonsport door mijn man”, kijkt Marije terug op zo’n zeven jaar geleden: “Hij reisde de wereld af en had mooie verhalen over Singapore, Canada en Zwitserland. Ik dacht echt: wat is dit voor wereld.” Voor Marije ervan bewust was liep ze een halve marathon en schreef ze zich in voor een Start2Tri cursus: “Zo trainde ik naar mijn eerste triathlon toe over een zestiende afstand en die won ik meteen. Toen bedacht ik me dat de sport me misschien toch wel eens kon liggen. Uiteindelijk startte ik op een achtste afstand, en erna deed ik mee in de 1eDivisie van de Teamcompetities.”
Na haar kennismaking met de sport begon corona en deed ze alternatieven om fit te blijven. “Maar toch werd ik weer getriggerd door de triathlonsport, vooral door de vriendschappen en de netwerken binnen de sport”, vertelt Marije: “Toen won ik in Almere in mijn leeftijdscategorie op de halve afstand en behaalde ik een derde plek op de halve Ironman van Mallorca en Marbella (tevens leeftijdscategorie). Zo is het balletje dus jaren geleden gaan rollen en hij is voorlopig nog niet tot stilstand gekomen.”
“Zo is het balletje dus jaren geleden gaan rollen en hij is voorlopig nog niet tot stilstand gekomen.”
Kim van ’t Verlaat
Beloftevol triathlontalent, woont en traint in Sittard en studeert journalistiek in Tilburg.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel