Kona/Nice calling; Maarten Caminada
Het is inmiddels bijna zover: het wereldkampioenschap Ironman op Hawaï en in Frankrijk. Het kampioenschap – dat dit jaar voor het eerst op twee locaties plaatsvindt – zal voor de mannen plaatsvinden op 10 september in het Franse Nice. De vrouwen staan 14 oktober aan de start in Kona. Transition houdt je op de hoogte van de voorbereidingen op deze titelstrijd. Nadat we eerder Lotte van Trigt, Johannes Hemelrijk, Tim Soetens en Morena Stevens spraken, is het nu de beurt aan Maarten Caminada.
Waar het mee begon
Maarten Caminada deed op jonge leeftijd aan motorracen en liep wel eens een rondje hard. “Ik was fanatiek met het motorracen en het was altijd hard tegen hard. Uiteindelijk raakte ik dusdanig geblesseerd dat ik lang moest revalideren”, vertelt Maarten: “Ik kreeg te horen dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen.” Dat hij uiteindelijk het tegendeel wist te bewijzen blijkt uit zijn finish tijdens de marathon van Rotterdam in 2005. “Het smaakte direct naar meer. Ik ben erbij gaan fietsen en met vrienden cyclo’s (toertochten, red.) gaan rijden. In 2010 begon ik met zwemmen maar dat was niet direct een succes”, geeft hij toe. Een jaar later deed hij zijn eerste triathlon mee in Weert en weer een jaar later debuteerde hij op de hele in Barcelona. Maarten: “Ik had het met vrienden gehad over een hele triathlon en zei gelijk: dat bestaat niet, dat ga ik niet doen en dat kán überhaupt niet. Toen ik in Barcelona over de streep kwam had ik zo’n bijzonder gevoel. Ik was helemaal leeg en had dit bij nog geen één andere sport gehad.”
“Ik had het met vrienden over de hele triathlon en zei gelijk: dat bestaat niet, dat ga ik niet doen en dat kán überhaupt niet.”
Fijne sfeer
Maarten haalde twee jaar voor zijn eerste hele triathlon nog geen baantje in het zwembad zonder proestend aan te tikken, maar wist in twee jaar tijd grote stappen te maken. En spijt? Maarten: “Zeker niet. Mensen in de triathlonwereld zijn heel anders dan bij het fietsen en lopen. De wedstrijden zijn minder massaal en de sfeer is goed. Ik ben in 2019 lid geworden van IZGS (In Zeer Goede Staat) Triathlon en waar ik eerst dacht ‘daar doen vast alleen oude mannen aan mee’ werd ik verrast door de diverse en gezellige groep atleten. Zo doe ik ook regelmatig aan wedstrijden mee in het buitenland waar ik soms weinig of geen atleten ken, maar je maakt makkelijk een praatje bij zulke wedstrijden. Dat maakt het leuk.”
Van Barcelona naar WK kwalificatie
Inmiddels heeft Maarten elf hele triathlons gefinisht, waarvan de ‘reis’ begonnen is in Barcelona. Mensen die niets met triathlon hebben, snappen het niet, merkt hij. “Ik ben vooral vaak met triatleten in gesprek en dan lijkt alles heel normaal: veel uren trainen en naar het buitenland gaan voor trainingsstages en wedstrijden.” Dat zo’n trainingsstage hem heeft geholpen naar een WK-ticket is zeker, maar het hardste werk heeft in Nederland plaatsgevonden. “Het gaat uiteindelijk om de intrinsieke motivatie. Veel uren maken en voor mij betekent dat ook veel indoor fietsen”, blikt Maarten terug op de winter: “Ik ben heel gedisciplineerd en weet dat als iets moet gebeuren ik het ook doe. Alhoewel ik wel van het rusten ben bij ziekte of vermoeidheid. Maar met motivatie vinden heb ik geen probleem.”
“Nice heb ik in 2013 al eens gedaan, dus het doel is natuurlijk om onder die tijd te duiken – ook al is die tijd niet zo spannend.”
Geen Kona, wel Nice
In maart kwalificeerde hij zich dus voor het eerst voor het WK. Dit jaar in Nice, in plaats van in Kona, Hawaï. “Ik moest er wel even aan wennen. Maar ik weet dat ik met de vierde plek in Zuid-Afrika normaal gesproken ook in Kona had kunnen racen, dus dat doel kan ik afstrepen”, lacht Maarten: “En Nice heb ik in 2013 al eens gedaan, dus het doel is natuurlijk om onder die tijd te duiken – ook al is die tijd niet zo spannend.” Ondanks dat het voelde als een tegenvaller, brengt de verplaatsing van het WK ook mooie dingen met zich mee. Maarten: “Familie en vrienden kunnen nu komen kijken en een deel van het gezin zal er ook bij zijn, dat maakt het wel speciaal. En het parcours lijkt me veel mooier vergeleken met de kale landschappen van Kona.”
“Er is nog één wedstrijd die ik zelf graag mee zou willen doen; de Norseman.”
Norseman
Of Kona nog wel op het lijstje staat voor de komende jaren? “Het is geen ultiem doel meer. Het WK was het ultieme doel, en dat ik daar in het jaar dat ik vijftig ben geworden mag starten voelt wel speciaal. Er is nog één wedstrijd die ik zelf graag mee zou willen doen; de Norseman”, klinkt het overtuigend: “Vorig jaar heb ik geholpen bij de deelname van een goede vriend. Dat is het mooiste wat ik heb meegemaakt op triathlongebied. Het was bijna net zo mooi als zelf een hele finishen.”
Daarnaast wil hij andere triatleten meegeven om vooral te relativeren. “Het is leuk om bezig te zijn met zwemmen, fietsen en lopen: wedstrijden doen zijn de beloning. Atleten bij verenigingen zeggen vaak ‘ik wil ook eens een hele gedaan hebben’ maar dat moet helemaal geen streven zijn. Een halve kan soms ook genoeg zijn. Je moet er wel de tijd, energie en motivatie voor hebben”, sluit de inmiddels ervaren triatleet af.
Kim van ’t Verlaat
Beloftevol triathlontalent, woont en traint in Sittard en studeert journalistiek in Tilburg.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel