Een volledige afgelasting van de competitie, hoe kwam dit nieuws bij jullie aan?

“De afgelastingen van evenementen kwamen al om de dag binnen. ‘Die ook nog’, waren wel de eerste reacties in onze TTW-groepsapp”, vertelt Paula. “We hielden de hoop om te racen wel vast, maar we hadden al door dat het valse hoop was.”

Robert had zijn zinnen dit jaar niet volledig op de divisiewedstrijden gezet, maar spreekt van een grote teleurstelling bij de atleten die hij begeleidt. “Dat is waar de klappen vallen. We wilden het dit jaar groots aanpakken met EDOsports door te starten met in totaal zeven divisieteams. We zouden zelfs een debuut maken met dit seizoen een mannen- én een vrouwenteam in de Eredivisie. Die vuurdoop moeten we een seizoen uitstellen en het feestje moeten we een jaar missen. Daar balen we allemaal van.”

De doelen met betrekking tot de teamcompetitie worden naar 2021 verschoven. Denken jullie hier als team al over na?

“Vorig jaar werden we met Rogelli Trimates tweede en voor dit seizoen was het doel zeker om mee te draaien in de top-3”, vertelt Koen, die net als zijn teamgenoten baalt. “Natuurlijk is een gooi naar het kampioenschap iets waar we erg mee bezig waren, ook in de voorbereidingen. Vorige maand moesten we al de – toen nog – moeilijke beslissing maken om niet naar de Vogezen (Frankrijk, red.) te gaan om te trainen met alle atleten. Zo jammer als alles wegvalt richting het seizoen. We kijken nog niet erg vooruit naar 2021, maar de doelen die we dit jaar hadden, blijven natuurlijk staan.”

Trainen zonder doel is voor veel triatleten onwennig. Hoe wordt de motivatie behouden nu er langere tijd geen races zijn?

“Dat ik al een wedstrijd heb kunnen doen, is voor mij een gelukje geweest”, vertelt Robert die in februari nog een halve triathlon in Dubai deed en daar zijn langeafstandsseizoen startte. Voor dit jaar was het doel om mee te draaien bij de elite met een proflicentie. “Ik hoop het allemaal een jaar te kunnen rekken en volgend jaar opnieuw en met hetzelfde plan het seizoen in te gaan. Als je sporten leuk vindt, blijf je toch wel trainen. Je bent verliefd of verslaafd, maar die fiets stap je toch wel op. Echt motivatiegebrek heb ik dus niet.”

De triathlondames van Weesp proberen toch met elkaar te trainen, maar dan op afstand van elkaar. “We plannen een indoor fietstraining, wat wel wat lastig afspreken is met 22 meiden”, lacht Paula. “We hebben nu geen echte doelen meer, maar doen ook zeker niet aan ‘off-season’. Veel atleten zitten graag buiten op de fiets en we houden contact met elkaar via Whatsapp. We sturen elkaar foto’s van de trainingen die we doen en houden elkaar op die manier goed op de hoogte en gemotiveerd. Ideaal om zo toch een beetje met elkaar te zijn!”

Doortrainen lijkt dus goed te lukken. Welke alternatieven worden er verder bedacht om tóch contact te houden met teamgenoten?

“Mijn teamgenoot Daan zit nu met zijn vriendin in Zweden. Ik had vorige week nog contact met hem, tijdens een work-out die we samen deden”, lacht Koen, die een videogesprek met zijn teamgenoot had. “Toen hij ophing zei hij dat hij naar het zwembad ging voor een training. De zwembaden in Nederland zijn al langere tijd dicht. Het verbaasde me echt. ‘Gast! Zijn die baden dan nog open bij jou?’. Later hadden we ook contact met alle Trimates bij elkaar, terwijl er twee tegelijkertijd aan het Zwiften (virtueel fietsen) waren. Echt lachen met die jongens. Nu we niet samen mogen trainen zijn dit goede alternatieven.”

Gaan we nog racen dit jaar? Misschien nog een alternatieve teamwedstrijd later in het seizoen…

“Ik ga er vanuit dat er niks meer komt dit jaar, dan kan het alleen maar meevallen”, klinkt het eensgezind. Voor Paula is in ieder geval een druk weekend uitgesloten: “Ik dacht erover in het weekend van 6 en 7 juni twee Nederlandse Kampioenschappen te racen. Op zaterdag voor de Eredivisie in Nijmegen, op zondag in Nieuwkoop voor de halve afstand. Die keuze valt eigenlijk weg. Daarnaast hebben we in Weesp nog een plaatselijke triathlon, maar of die doorgaat is natuurlijk de vraag.”

Dat het voor iedereen een onzekere periode is, beaamt Koen: “Het kan zijn dat we over een paar maanden landelijk aan de bak kunnen, maar de wedstrijdloze periode kan ook zo maar tot december of januari duren. Races die nog langs komen, pakken we gewoon mee. En het liefst als team.”

Daarop filosofeert Robert door: “Het zou wel mooi zijn als we aan het einde van dit jaar een alternatieve divisiewedstrijd kunnen doen. Niet in competitieverband, maar wel met teambelang en tactieken. Tóch nog samen aan de start staan dit jaar zou super zijn. Hoe we tot die tijd de dagen doorkomen? Tja, het is zoals het is en we moeten er wat van maken. Tot we weer kunnen racen laat ik atleten die ik begeleid hun fiets tot de laatste schroef uit elkaar halen. Reken maar dat je daarna weet hoe de fiets in elkaar zit. En als ze er niet uit komen, dan bellen ze me maar!”

De mini-docu met Robert, Paula en Koen