Een kleine waarschuwing voor wie op bezoek gaat bij de familie Wassink in Nijkerkerveen: zorg dat je niet al te veel hebt gegeten, want de kans is groot dat Sandra Wassink-Hitzert (45) een taart heeft gebakken. Deze zondagmiddag staat er een ovenverse appeltaart op tafel. “Gemaakt van Jonagold. In de schuur staat een kruiwagen vol!”, zegt haar 14-jarige zoon Ingmar trots. Hij staat er op om de kruiwagen met appels te laten zien. Je kunt er inderdaad een heleboel taarten van maken. Maar wat vooral opvalt is de grote hoeveelheid fietsen, keurig opgehangen aan de muur in de schuur: racefietsen, mountainbikes en tijdritfietsen. De gewone fietsen staan op de oprit.

Het gezin bestaat naast Sandra en Ingmar verder uit vader Mathijm (48) en dochter Vera (16). Een echt sportgezin, maar lekker eten hoort daar bij. “Je moet het wel verdienen”, lacht Mathijm. “We hebben één regel met elkaar afgesproken: wie drie uur of langer fietst, mag een ijsje of iets lekkers bij de bakker halen. Vier uur of langer fietsen betekent een appeltaartstop onderweg. Wie meer dan vijf uur fietst, mag ergens een pannenkoek eten. Wij vinden dat belonen belangrijk, want het maakt sporten extra leuk.”

Toen Mathijm zelf nog zo fanatiek was, had hij oogkleppen op. “Sporten zonder te genieten. Het was trainen, trainen, trainen, verder niets. Ik weet nog goed toen ik mijn eerste hele triathlon had gedaan: mijn moeder hing de vlag uit, omdat ik eindelijk mijn oogkleppen had afgedaan.”

Sandra en Mathijm leerden elkaar kennen bij AV Triathlon in Amersfoort. Mathijm is van origine een waterpoloër, tot een maatje hem begin jaren negentig warm maakte voor triathlon. Mathijm had er zo veel lol in, dat hij besloot te stoppen met waterpolo. “Mijn vader – groot liefhebber van waterpolo – vond het aanvankelijk iets minder leuk. Gelukkig draaide hij later bij.”

Sandra deed als kind aan wedstrijdzwemmen en langebaanzwemmen. Op haar zeventiende vertrok ze voor langere tijd naar Frankrijk, waar ze in een gastgezin terecht kwam. Ze zwom er bij een vereniging, maar was ook onderdeel van het atletiekteam van school: Sandra bleek hard te kunnen rennen. Haar zwemtrainer, een triatleet, maakte haar enthousiast voor triathlon. En zo deed ze mee aan een achtste triathlon in La Baule (Bretagne), waar ze prompt op het podium belandde. Ook zij was gegrepen door de combinatieport. Eenmaal terug in Amersfoort werd ze lid van AV Triathlon, waar ze Mathijm ontmoette.

Vooral Mathijm was in die periode heel fanatiek en deed mee aan grote wedstrijden, waaronder hele triathlons in Nice, Roth, Frankfurt, Almere en Hawaii. In Almere behaalde hij zijn pr: 8u46. De laatste hele triathlon volbracht hij in 2007, in Frankfurt. Dochter Vera, lachend: “We finishten samen, pap. Maar ik kan me er niks van herinneren. Ik was anderhalf.” Mathijm knikt. “Dat was heel bijzonder. In die tijd deden ze er niet moeilijk over als je kind de laatste meters voor de finish meeliep. Ik had tranen in mijn ogen.”

Mathijm haalde een slot voor Hawaii, maar besloot er vanaf te zien. Sandra deed in die periode weinig wedstrijden, maar trainde wel door, zo goed en kwaad als dat ging. Op de dag dat Vera werd geboren, had ze ’s ochtends nog in het zwembad gelegen. “Ik ben daarna vooral gaan moederen. Ik bleef wel in beweging hoor. Toen Ingmar naar de peuterspeelzaal ging, ben ik weer serieus gaan sporten.”

In het eerste jaar dat ze weer racete, won ze een stuk of twaalf wedstrijden, met name OD’s en kwart triathlons. Ook werd ze meerdere keren Nederlands kampioen crosstriathlon. Een ander hoogtepunt was een vierde plek bij Ironman Hamburg. In de weekenden deed ze regelmatig mee aan wedstrijden in het buitenland, met name in België, Duitsland en Frankrijk. Vera: “Ingmar en ik sliepen dan soms bij onze oma in Nijkerk, maar we zijn ook vaak mee gegaan.”
De triathlonsport is beide kinderen met de paplepel ingegoten. Mathijm en Sandra hadden altijd een loop- en fietskar: het bood ze de mogelijkheid om te trainen, terwijl de kinderen konden slapen of om zich heen konden kijken. Mathijm – die onder de naam Trisupport onder meer zwemtrainingen geeft en coach is – adviseert al zijn atleten een loop- en/of fietskar aan te schaffen als er kinderen komen. En zwemluiers zijn een favoriet kraamcadeautje om te geven, aldus Sandra. “Ik kan me goed herinneren dat Ingmar langs de kant van het zwembad met Lego speelde, terwijl ik baantjes zwom. En toen ze wat ouder waren, ging ik bijvoorbeeld lopen en fietste er een kind mee.” Ingmar vult aan: “Daarna ging we naar een landwinkel om verse melk of een ijsje te halen, toch? Of we gingen naar de speeltuin.”

Wanneer Ingmar en Vera de vraag krijgen of ze ooit enige druk hebben gevoeld om ook te kiezen voor triathlon, kijken ze hun ouders lachend aan. Het antwoord is nee. Ingmar zit op judo en schaatsen, soms loopt hij hard. Ook vindt hij het leuk om te fietsen, met name tijdens de vakantie. Hij heeft volgens zijn moeder een mooie borstcrawl, maar wanneer zijn ouders en Vera in open water gaan zwemmen bij Zeumeren, staat Ingmar op een sup. Vera barst van het zwemtalent, zit met openwaterzwemmen tegen de Nederlandse top aan en traint zo’n vijftien uur per week. Dat is inclusief krachttraining en racefietsen (of gravelen) op zondag. “Zo fanatiek zwemmen doe ik nog niet zo heel lang. Ik heb jarenlang aan jazzballet gedaan. Verder heb ik nog een korte periode op hockey gezeten.”

Ook al hebben de kinderen vooralsnog niet voor triathlon als hoofdsport gekozen, toch hebben ze allebei vaak aan wedstrijden meegedaan. Op de camping in Embrun – waar veel triatleten komen – liepen ze met andere kinderen rondjes om de camping. En zwommen ze veel. De allereerste triathlon waar Ingmar aan meedeed, was de Nicola Spirig Kids Cup in Sankt Moritz, met 50 meter zwemmen, 4 kilometer fietsen en 1 kilometer rennen op de atletiekbaan. Met de glijbaan als onderdeel van de wisselzone. Ingmar: “Ik vind triathlon superleuk. Afgelopen jaar wilde ik meedoen aan de Keistad Triathlon in Amersfoort, maar het was al vol. De leukste race is op Ameland, daar hebben we een paar keer met z’n allen aan meegedaan.”

Sandra benadrukt dat niks moet. “Bewegen is belangrijk, maar doe vooral wat je leuk vindt. We zijn een echt sportgezin. Tijdens de vakanties gaan er altijd fietsen mee. Ik fiets vaak met Ingmar, terwijl Vera samen met Mathijm fietst. Doordeweeks met z’n vieren eten kan niet altijd. Het is een kwestie van goed organiseren. Vera zwemt op woensdagochtend tweeënhalf uur. Dan ga ik werken en ook een uur zwemmen. Wanneer ik Ingmar naar schaatstraining in Utrecht breng, train ik langs de Vecht.”

Mathijm was in het verleden een bijzonder fanatieke triatleet, nu zwemt, loopt en fietst hij vooral voor de lol. In zijn algemeenheid vindt hij triathlon een geschikte sport voor kinderen, onder de voorwaarde dat het spelenderwijs gebeurt. “Maak er een feestje van. En als ze willen hockeyen of schaatsen: ook goed. Als ze maar iets aan sport doen en bij voorkeur veel coördinatie, spel en ritme. Ingmar en Vera kunnen allebei goed zwemmen, fietsen en lopen. Wat in het vat zit, verzuurt niet.”