Of ze ooit met z’n zessen tegelijk aan dezelfde triathlonwedstrijd hebben meegedaan? Moeder Anke Tuinman (50) moet even nadenken. “Dan moet het tijdens onze eigen Rutbeek Triathlon zijn geweest, maar het antwoord is toch nee. Guido en de kinderen deden mee, terwijl ik er voor zorgde dat alle kinderen op het juiste moment bij de juiste serie stonden. Ik was erbij voor de logistiek. Dat deed ik met liefde hoor. We hebben wel eens met z’n zessen aan hetzelfde hardloopevenement meegedaan, zoiets is natuurlijk veel eenvoudiger te organiseren.”

Guido is Guido Gosselink (51), meervoudig Nederlands kampioen op verschillende afstanden. In 2003 won hij de nationale titel op de lange afstand, een jaar later was hij ’s lands beste op de middenafstand. Ook werd hij in die jaren Nederlands kampioen wintertriathlon. Daarnaast won hij in 2003 een zilveren medaille op het EK in het Deense Fredericia (lange afstand). “De laatste keer dat we als compleet gezin hebben gesport, was vlak voor de coronapandemie”, herinnert Guido zich. De familie Gosselink deed mee aan een wisseltraining van Triathlon Club Twente (TCT), bij iemand met een grote tuin langs het parcours van de wekelijkse fietstraining. “Toen heb ik wel even een foto gemaakt, want het was wel bijzonder dat we er alle zes bij waren.”

Het gezin bestaat naast Guido en Anke uit Annemarie (18), Rens (16), Evelien (14) en Maarten (9). Ze hebben jarenlang in het Duitse Ahaus-Alstätte gewoond, een plaats net over de grens. Het gezin woont nu in Enschede. Annemarie studeert sinds kort scheikunde in Utrecht, maar omdat ze in de Domstad vooralsnog geen studentenkamer kan krijgen, woont ze doordeweeks bij haar oma in Giessenburg: nog steeds een eind bij Utrecht vandaan, maar een stuk dichterbij dan Enschede. “Alle kamertips zijn welkom”, lacht Guido.

Guido en Anke leerden elkaar in 1996 kennen via SV Gladbeck 13, een vereniging die met zowel een mannen- als vrouwenteam in de Bundesliga uit kwam. De twee werden verliefd tijdens een weekendtripje met de club naar Zuid-Duitsland. Guido was de meest fanatieke van de twee en is jarenlang semiprof geweest. Guido: “Voordat de kinderen kwamen, hebben Anke en ik aardig wat van de wereld gezien. We combineerden regelmatig wedstrijden met vakanties: Florida, Australië, Hawaii, om een paar mooie plekken te noemen.”

Toen hun eerste kind werd geboren, was Guido nog semiprof. Anke: “Zijn trainingen waren belangrijk, ik sportte vooral op recreatief niveau. Of we samen trainden? Ja, met name de zwemtrainingen op zondagochtend. Dan namen we de kinderen mee, ook toen ze nog baby waren. We wisselden elkaar dan af. Als de een baantjes trok, was de ander met een kind in het kikkerbadje aan het spelen. We hebben de kinderen ook wel meegenomen in een loop- en fietskar.”

Samen wedstrijden doen was volgens Anke lastig in te plannen. “Zeker toen we nog in Duitsland woonden. Oppas vinden was moeilijk, bovendien woonden onze ouders en schoonouders ver weg. Dat was een beetje schipperen. Na de geboorte van Annemarie heb ik nog een of twee triathlonwedstrijden gedaan, maar ben daar vrij snel mee gestopt. Ik ben overgestapt op loopwedstrijden, want dat is veel makkelijker te organiseren. Als gezin hebben we ook best veel loopwedstrijden met zijn allen gedaan. Nu vaak nog met iedereen behalve Guido. Zo doen we bijvoorbeeld mee met de plaatselijke crosscompetitie.”

Alle kinderen hebben in rap tempo hun zwemdiploma gehaald, daarna werden ze alle vier lid van de jeugdafdeling van Triathlon Club Twente. Toen die jeugdafdeling te klein werd, sloten ze zich aan bij Atletiek Club Twente Is Onze Naam. Ook werden ze lid van de schaatsvereniging. Alle kinderen sporten nog steeds, de een meer dan de ander. In de schuur staan een stuk of vijftien fietsen: racefietsen, mountainbikes en stadsfietsen.

Annemarie loopt en fietst, Rens zit graag met vrienden in de sportschool, ook vindt hij het heel leuk om te voetballen en te basketballen. Evelien en Maarten fietsen en schaatsen. Ook spelen ze viool en cello en maken ze onderdeel uit van een jeugdorkest. Verder zwemmen Evelien, Annemarie en Maarten elke week één à twee keer bij de triathlonclub. Guido: “Er wordt hier bijna dagelijks gesport, daardoor eten we ook niet altijd samen. We hebben de kinderen een brede sportachtergrond meegegeven, triathlon is de paraplu. Ze moeten niks, als ze maar iets doen wat ze leuk vinden. Als ze ergens naar toe gebracht moeten worden, of als ze hulp nodig hebben bij het inschrijven, staan Anke en ik voor ze klaar. Plezier in sport vind ik het allerbelangrijkste.”

Guido en Anke vinden dat kinderen in z’n algemeenheid prima aan triathlon kunnen doen, mits het niet té fanatiek is. Guido: “Het moet vooral leuk blijven. Hoe? Bijvoorbeeld door veel variatie tijdens trainingen.” Anke is het daar mee eens. “Houd het speels. En wanneer een kind op zestienjarige leeftijd pas echt fanatiek gaat trainen als triatleet, kan hij of zij nog steeds heel goed worden.”

Guido is intussen gestopt als triatleet. Noodgedwongen, want zijn knie kan het niet meer aan. Zijn laatste wedstrijd was in 2020, tijdens zijn eigen Rutbeek Triathlon. “Het was het eerste coronajaar en we hadden mazzel dat het doorging. Het was een mooie dag, met fraai weer en een mooi afscheid bij mijn eigen club. De kinderen hadden samen een spandoek gemaakt, dat hangt nu boven. Het is goed zo.” Als hoofdtrainer is hij nog steeds nauw betrokken bij TCT.

Dochter Annemarie heeft afgelopen jaar voor het eerst een OD gedaan, in Holten. En ze wil meer. Lees: een halve triathlon, waarschijnlijk volgend jaar. Anke: “We moeten haar een beetje afremmen. In Holten heeft ze diep gezeten, het was bovendien warm. Als moeder wil ik wel graag dat ze heel blijft en geen blessure door overbelasting krijgt.”

Annemarie heeft volgens eigen zeggen niet het fanatisme van haar ouders, maar is wel blij dat ze de liefde voor de sport van vader en moeder heeft meegekregen. Ze was vijf toen ze haar eerste triathlonwedstrijdje deed. “Ik had net mijn zwemdiploma.” Op dit moment loopt ze vooral hard. Wanneer ze in het weekend bij haar ouders in Enschede is, stapt ze vaak op de fiets. Ze liep afgelopen jaar de halve marathon in Enschede, dat smaakte naar meer. Haar doel is een marathon in 2023. In Enschede, uiteraard. Ook wil ze graag meedoen aan een halve triathlon. “Ik sport nu zo’n vier keer per week. Veel vaker lukt niet, ik vind de studie ook belangrijk. Ik ben trots op mijn vader, dat hij een paar keer Nederlands kampioen is geweest. Ik zou het niet kunnen en ik heb er geen tijd voor. Maar het is wel een prachtige sport.”