Avontuur

Iron War 30 jaar later

Leestijd: 4 min

Grote kampioenen worden niet gedefinieerd als de beste atleten, maar als degenen die de besten versloegen. Wie wint komt in de geschiedenisboekjes. Wie de ander verslaat leeft voort in herinnering. In 1989 stonden de twee beste triatleten ter wereld samen aan de startlijn van het WK Ironman in Kona. Dave Scott tegen Mark Allen.  Acht uur lang streden zij samen om de kroon van de grootste kampioen. En toen werd het één minuut voor drie…

 

Bij mij thuis staat een boek in de kast. Ik heb het al een paar keer gelezen. Heel soms haal ik het uit de kast, om te bladeren naar pagina 7, de laatste pagina van het eerste hoofdstuk. Het laatste zinnetje is waarnaar ik op zoek ben. Het geeft me kippenvel. Het brengt me naar Kona. Het is de aankondiging van een van de grootste momenten uit de triathlongeschiedenis. Het boek werd geschreven door Matt Fitzgerald. Het boek heet Iron War, het gaat over de Ironman van 1989 en het opent met een passage vol beloften.

Iron War, Matt Fitzgerald (uitgegeven door VeloPress)

Two men run shoulder to shoulder down the middle of the Queen Kaahumanu Highway on Hawaii’s Big Island, pressing southward toward the coastal town of Kailua-Kona. The road they travel cuts a narrow
artery through a vast black lava field that supports no life save for a few scattered tufts of hardy fountain grass.

Matt Fitzgerald (openingszinnen Iron War)

Dave Scott en Mark Allen zijn in 1989 al legendes in de triathlonsport. Scott won zes maal de Ironman op Hawaii en Allen won zowat elke andere triathlon ter wereld, inclusief het dat jaar voor het eerst georganiseerde wereldkampioenschap in Avignon. Rob Barel werd daar vijfde. Allen had al diverse onsuccesvolle pogingen gedaan om Dave “The Man” Scott van de troon te stoten in Kona, maar slaagde nooit. Scott regeerde Kona met ijzeren vuist en daar kon tot dan toe zelfs de man die ‘Grip’ genoemd werd niks aan veranderen.

In zijn boek beschrijft Fitzgerald de opkomst van beide atleten, hun jeugd en hun sportachtergrond, hun carrières en ook hoe ze zich tot elkaar verhouden. Scott en Allen zijn in allerlei opzichten elkaars tegenpolen. Dat neemt soms hilarische vormen aan, soms is het van bijna kinderachtige proporties hoezeer ze met elkaar bezig zijn. Het zijn rivalen zoals elke sport ze maar een keer in vele generaties ziet.

En dan wordt het één minuut voor drie in Kona, op 14 oktober 1989. Dave Scott en Mark Allen zijn al acht uur vrijwel zij aan zij onderweg. Ze gaven elkaar geen duimbreed toe tijdens het zwemmen, met Allen in Scott’s kielzog. Op de fiets volgde Allen Scott als een soort schaduw. Energie sparend en Scott monsterend.  Tijdens het lopen ziet Scott Allen voor het eerst naast zich komen. De marathon duurt al 39 kilometer als de beide rivalen nog steeds zij aan zij lopen. Zonnebrillen bedekken de inmiddels hol in hun kassen liggende ogen, die de ander geen blik waardig gunnen. In de verte doemen een korte afdaling en een veneinig klimmetje op, vlak voordat de lopers af zullen slaan, Palani Hill af, richting Alii Drive waar de finishlijn getrokken is. De lopers zijn niet alleen. Een stoet van volgers op motoren en in auto’s omgeeft de mannen. Hun tempo is de hele dag zo hoog geweest, dat ze onder de tijd van het bestaande parcoursrecord racen. Scott was de eerste die op Hawaii onder de 10 uur dook. The Man zette de eerste finishtijd onder de 9 uur. Uiteraard. En nu gaat er een tijd onder 8 uur en 10 minuten in de boeken komen.

Dave Scott en Mark Allen vliegen richting Kona. Ze riskeren op dit moment alles. Ze houden niks meer achter, in hun wanhopige zoektocht naar de winst van deze thriller. Ze willen niet verliezen. Niet verliezen. Niet verliezen.

Het is één minuut voor drie in Kona, op 14 oktober 1989. En er staat iets te gebeuren.

It is one minute before three o’clock on the afternoon of October 14, 1989, and something is about to happen.

Matt Fitzgerald (uit: Iron War)

Iron War 1989

https://www.instagram.com/p/B3a2qgohTqp/

Straks om één minuut voor drie, pak ik het boek van Fitzgerald nog een keer uit de kast. Vanavond is de start van het WK Ironman 2019. Ik denk terug aan dat moment 40 jaar geleden. Van triathlon had ik nog nooit gehoord. Het was in Nederland midden in de nacht en ik hoop dat ik heerlijk sliep, terwijl in Kona iets te gebeuren stond. Iets waarvan ik nog altijd kippenvel krijg als ik dat ene zinnetje lees. Dat zinnetje waaraan ik 2015 dacht, toen ik zelf die laatste heuvel omhoog ging vlak voor het eind van de marathon. Ook al was het inmiddels na vijven en was er niemand aan mijn zijde op dat moment. Het zinnetje was er gewoon ineens. “It is one minute before three o’clock on the afternoon of October 14, 1989, and something is about to happen.”

Heb je het boek niet bij de hand en wil je toch de verhalen lezen over de race -en de aanloop zoals die in 1989 was- lees dan de blogs van The Greatest Race Ever Run

Veel kijkplezier vanavond! #IMKona19

Foto door: Triathlete.com

Deel dit artikel


 

Het jaar van Menno Koolhaas
 

Een fanatieke triathlonoma

Nog niet
ingeschreven?

De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.