Mathijm Wassink ging dit seizoen met zijn triatleten van Trisupport terug naar de basis. Want als er geen wedstrijden zijn, moet je je motivatie uit andere dingen zien te halen. “Ik denk dat het gevecht met jezelf de basis van triathlon is. Je grenzen verleggen. Zo is de Ironman op Hawaii wel ooit begonnen. Waarom sport jij? Omdat je het fijn vindt om in de natuur te zijn, om fit te blijven, om gezond oud te worden? Als je alleen voor die medaille sport, dan had je dit seizoen wel een probleem.”

Om zijn atleten te blijven motiveren, organiseerde Wassink zelf drie trainingstriathlons: de Flevoman 70.3, de FlevoNice (de voormalige afstand in Nice 3,8 km zwemmen, 120 km fietsen en 30 km hardlopen) en de hele FlevoMan. “Ik vond in de Flevopolder langs een kanaal een mooi rondje. Ik heb wat pijlen op de weg gezet en vier vlaggen neergezet en dat was het. Er was geen klok, geen finishboog, maar het was wel iets waar iedereen naar uit kon kijken. Het was een training die voelde als een wedstrijd. Vijf atleten deden mee aan de hele afstand,waaronder ook atleten van Bert Flier, maar de meesten kozen toch wel voor de FlevoNice: een pittige afstand, maar je hoeft nét niet over het randje.”

Als het moet, gaat Wassink in 2021 op dezelfde voet verder. “Als nu al bekend is, dat de marathon in Rotterdam in april niet doorgaat, dan hou ik mijn hart wel vast. Zo lang er geen wedstrijden zijn zal ik in ieder geval iedere maand zelf iets organiseren. Lekker samen sporten, maar wel binnen de coronaregels.”

Yvonne van Vlerken wilde graag tijdens het WK in Almere dit jaar afscheid nemen van haar triathloncarrière. Vijf weken voor het EK in Almere vorig jaar, bedacht ze zich. “Ik ben zo dankbaar dat ik vorig jaar mijn laatste grote wedstrijd in Almere heb kunnen doen. Misschien was het intuïtie, had ik een voorgevoel dat het in 2020 wel eens allemaal anders zou kunnen zijn, dat ik besloot om toch te starten. Ik had een heel sterke race – ondanks dat ik niet echt goed was voorbereid – die werd bekroond met een titel. Het was een schitterend afscheid.”

Dit jaar had ze nog wel wat kortere wedstrijden willen doen, maar dat zat er vanwege COVID-19 niet in. “Maar het kwam eigenlijk ook wel goed uit. Per en ik zijn al 2,5 jaar bezig om een kindje te krijgen, maar doordat mijn hormoonhuishouding is verstoord, gaat dat niet vanzelf. Ik heb mijn lichaam dit jaar echt de tijd gegeven om te herstellen. Ik ben acht kilo aangekomen, heb zelfs drie maanden niet hardgelopen, wat voor mij een enorme opoffering was en toch is het helaas niet gelukt. Dat is heel jammer, maar ik heb me er nu wel bij neergelegd.”

Van Vlerken focust zich nu vooral op haar atleten van Team Sirius Europe. “Ik heb heel hard mijn best gedaan om hen gemotiveerd te houden en ze te ondersteunen. Ik leef en lijd echt met ze mee, ben continue met mijn gedachten bij hen. Ze hebben zo hard gewerkt en als je dan bijna geen wedstrijden kunt doen, dan is dat heel teleurstellend. Zelf hoop ik, nu ik het hoofdstuk kinderen heb afgesloten, het lopen weer op te pakken.  Dat heb ik echt verschrikkelijk gemist. In 2021wil ik weer lekker fit worden en gewoon elke dag dat doen wat ik leuk vind: coachen, trainen, genieten…”