Honderd hele triathlons in honderd dagen
Kun jij het je voorstellen? Honderdmaal een hele triathlon in honderd dagen. James Lawrence is ermee bezig. Frank Heukels moest voor zijn werk in de VS zijn en ging voor Transition een kijkje nemen bij ‘Conquer 100’.
Als je niet eerst bedenkt dat het een optie is, kun je het idee ook niet krijgen. Maar de in Utah woonachtige Canadees James Lawrence weet dat het een optie is. Hij deed namelijk al eens de helft. Na zijn 50/50/50, vijftig hele triathlons in vijftig dagen in alle vijftig staten van de VS, zit hij nu middenin project ‘Conquer 100’.
100/100
Honderd hele triathlons in honderd dagen. Elke morgen stapt hij rond vijf uur het lokale zwembad in. The Aquatic Center in Lindon, Utah. Iedereen is welkom, al 61 dagen. Op dag 38 werd hij zelf 45. Vandaag, op dag 62 viert oudste dochter Lucy haar ‘prom’. Het leven waait alle kanten uit, James niet. Zwemmen, fietsen, lopen volgens een vast stramien. De zaterdag dat ik een stuk aan mag sluiten, liggen er om 5.30 uur al 17 mensen in het water. Allemaal voor James. Vrouw Sunny is ook present. Wat ze met hun vijf kinderen heeft gedaan blijft onbesproken. Er staat een tent met een kachel en er komen beats uit een box. Het lijkt wel de nasleep van een succesvol feest. Zo’n bijeenkomst die we ons al niet meer kunnen herinneren.
Sommige mensen zwemmen een uurtje mee, anderen doen vandaag hun eerste van zeven dagen met James mee. Hij zet nogal wat mensen in beweging. Maar je moet opschieten. Als James klaar is met zwemmen, sluit het zwembad. Na 4300 yards (3900 meter) strompelt De Canadees uit het bad. Hij voelt zich al een tijdje geen 45 jaar oud meer. Sunny zet een paar slippers voor hem klaar en drapeert een handdoek om zijn schouders. De dochter van zijn ‘wingman’ Aaron speelt onzichtbaar, maar James ziet alles. Ze giert het uit. Zijn eigen dochter, Lucy (18), is inmiddels gearriveerd en neemt de social media van haar moeder over. Via Twitter, Facebook en Instagram worden duizenden volgers over de hele wereld elke dag op de hoogte gehouden.
Foto door: www.ironcowboy.com
Heel blijven
Het is een zaterdag, dat zijn de drukste, en gezelligste, dagen. En dat is nodig ook. James zit er doorheen. Hij is moe, enigszins neerslachtig en, zo deelt hij ’s avonds op de socials, ‘emotioneel’. Dag 62 is midden in niemandsland, zeg ik tegen Sunny. Ze is het met me eens. Dit zijn de zware dagen. Pas ergens richting de 85 zal er wat verlichting komen, omdat er een streep in zicht komt. Daarvan is voorlopig geen sprake. Ook omdat James op dag 59 is gevallen. Een van de meerijders doet al rijdend haar armstukken af en dat gaat mis. James valt over haar heen. “Gelukkig viel hij op zijn hoofd”, zegt Lucy, “wat als ie op zijn schouder was gevallen en zijn sleutelbeen had gebroken?” De gevallen atlete ligt nog in het ziekenhuis met verwondingen aan haar gezicht.
Het weer is vandaag een meevaller. Het is zonnig, een graad of 20, windstil. We zijn met een man of veertig, als hij het zwembad uit komt fietsen met Aaron. Zijn dochter was even niet onzichtbaar, wat Aaron de kans op een knuffel biedt. Dat is nodig, want naast een aantal dagen per week James uit de wind houden, heeft ook Aaron een gezin met vier kinderen en een drukke baan. Samen deden ze ook al de 50/50/50. We rijden de stad uit, licht omhoog en dan, via een van de weinige fietspaden, naar beneden. Langs het vliegveld en Utah Lake. De wegen zijn rustig en als er auto’s inhalen, doen ze dat op de linker baan. De rechter is van ons. James bewerkt de groep zoals een gastvrouw haar feest. Omringd door Aaron en een paar man van de lokale fietsclub zet hij de toon en het tempo. Af en toe zakt hij even door de groep, roept wat, probeert energie te delen en halen.
Koelboxen en wandelen
Het is in deze contreien ronduit knap dat er een redelijk vlak rondje is gevonden voor James en de zijnen. Naast me fietst een wat oudere man. Hij woont hier in de bergen en doet vandaag, met James, zijn eerste hele. Vorige week was er regen. De hele dag. Ook die dag was James nooit alleen. Van heinde en verre sluiten ze aan. Vandaag uit Californië, Milwaukee en Nederland. Bezoekers uit Brazilië en Rusland zijn onderweg. De impact van een gewone man, met zijn gezin en team, is indrukwekkend. Omgekeerd werkt het ook. Na de eerste dagen verschenen er plots koelboxen langs het loopparcours. Volledig bevoorraad. Koude (sport)dranken, repen, fruit. Door buurtbewoners geregeld en gevuld. De tranen springen je in de ogen. Ook letterlijk. James is in last. Tijdens het looponderdeel wordt gewandeld. Ook nu is de support overweldigend. Een jongetje loopt de halve afstand mee met zijn held. De Iron Cowboy straalt en incasseert de meevaller dankbaar. Het zijn de kleine grote dingen, die de grote dingen klein maken.
Dit bericht bekijken op Instagram
Op 8 juni staat nummer 100 gepland. Tot die tijd is het overleven. Voor James, maar ook voor zijn gezin en team. “Hij mist het vader-zijn”, zegt Sunny om half zes ’s ochtends. Ook na dag 62 valt James in slaap op de massagetafel. Sunny stuurt erop, laat hem af en toe ineens een kwartier alleen in een stoel zitten. “Wacht hier even, ik ben zo terug”, en dan valt James in slaap. Lucy heeft haar ‘prom’, het jaarlijks hoogtepunt voor de Amerikaanse scholier. Ze ziet er prachtig uit en kan met haar glimlach de laatste sneeuw in de bergen ontdooien. James krijgt niet alles mee. Morgen dag 63. Het gaat waaien.
Martijn Keijsers
Martijn was jarenlang hoofdredacteur van Transition. Hij schrijft nog regelmatig over avonturen, training en triathlon als lifestyle .
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel