Wat is er dan veranderd voor de professionals, op weg naar Kona? Sinds 2012 kwalificeerden de pro’s zich op basis van een ranglijst, met punten per Ironman en IM 70.3. Een hoop rekenwerk, want niet elke race leverde even veel punten op. Resultaten op Hawaii waren sterk bepalend en wie daar tegenviel had een pittige klus voor de boeg in het volgende seizoen. Twee ironmans van de slechter beloonde soort winnen was niet altijd genoeg om te kwalificeren, waarna soms een derde goede resultaat nodig was om in Kona te geraken. Gevolg: uitputting. Zorgde het ervoor dat de toppers niet aan de start stonden? Nee, dat over het algemeen niet. Wel zag men soms een pro een slot valideren door een Ironman uit te wandelen, want de Ironman-organisatie eiste minstens één finish in het kwalificatiejaar, ook als in Kona al voldaan was aan de kwalificatie-eis. Wat is er dit jaar anders? Het systeem lijkt weer op de methode van 2011 en eerder. Elke daarvoor in aanmerking komende race mag ‘slots’ uitdelen, net zoals bij de agegroupers. Wil een pro het betreffende slot niet, omdat hij of zij bijvoorbeeld al gekwalificeerd is, dan gaat het slot in een ‘roll-down’ naar de volgende pro. Je kunt dus geluk hebben en je slot verdienen door vierde of vijfde te worden in een race waar maar twee slots te verdienen zijn en je kunt pech hebben door driemaal op het podium te eindigen in races waar maar één of twee slots te verdienen waren en toch met lege handen staan. Het lijkt vooralsnog vooral een kwestie van je seizoen slim plannen en goed in de gaten houden wat de concurrentie doet.