Ze hebben dezelfde schoenmaat. Exact dezelfde geometrie, ook. Voor Martijn Zijerveld (1981) was het twee jaar geleden dan ook simpel om bij wijze van sinterklaassurprise een op maat gemaakte fiets voor zijn vader te laten bouwen. Een titanium frame, Martijn bouwde ‘m zelf helemaal op. “Kon ik ‘m eindelijk ook eens iets teruggeven. En als hij het niks zou hebben gevonden, dan was ik er zelf wel op gaan fietsen.” Ze fietsen nog vaak samen, vader en zoon Zijerveld. Dan spreken ze ergens halverwege Amsterdam-Noord en Amstelhoek af en drinken ze na afloop samen koffie in de tuin bij Peter en Emmie. Ze rijden een normaal tempo, die ritten zijn er toch ook voor om een goed gesprek te kunnen voeren. Het hoeft niet meer altijd tot het gaatje, Peter Zijerveld (1955, nu talentcoach bij de KNWU) trainde zich sowieso al zo’n veertig jaar lang een slag in de rondte.

In zijn beginjaren als profrenner eind jaren zeventig moest de trainingsleer voor wielrenners nog geschreven worden. Coureurs maakten trouw hun uren in het zadel en dat was het wel zo’n beetje. Peter Zijerveld interesseerde zich voor andere sporten zoals atletiek, en las boeken van schaatscoach Henk Gemser. Hij ging er nog intensiever en vaker door trainen. ‘s Ochtends de intervalblokken en in de middag nog een uurtje of vier duurtraining. En dat dag in dag uit. Hij heeft alle schema’s nog in handgeschreven dagboeken op zolder liggen. Je kunt volgens hem eigenlijk nooit teveel trainen. Hij zag dat aan de jongens en meiden die de échte top wisten te halen en zonder uitzondering in staat bleken om meer en harder te trainen dan de rest. “Je moet het ontzettend graag willen en geen concessies doen, dan pas kun je slagen. Als je als topsporter de hele dag de tijd hebt om met je vak bezig te zijn, dan ga je toch niet pas om half elf de fiets op?” Hij heeft niet veel op met de toprenners die een foto posten van een koffiestop met een appelgebakje halverwege de training. “Maar misschien ben ik daarin wel wat ouderwets, hè.”

Zijn vader was zelf een tijdje zo’n sporter die opeens met lege handen langs de kant kwam te staan. De crisis in het wielrennen hakte begin jaren ‘80 meedogenloos in op het profpeloton en Peter Zijerveld belandde tussen de brokstukken. In 1980 reed hij nog een geweldig seizoen voor het team van HB-alarmsystemen. Werd-ie vijfde in Parijs-Nice en won de bergprijs in de Ruta del Sol, prestaties die ook ploegleiders José de Cauwer en Fred de Bruyne van DAF-trucks niet waren ontgaan. Toen hij voor hun topploeg kon tekenen, twijfelde hij geen moment. In 1982 startte hij in de Tour de France in een ploeg met Hennie Kuiper en Adrie van der Poel. Het werd een lijdensweg. Al na de zesde etappe verliet hij de Tour vanwege een nierbekkenontsteking die hem liet rillen van de pijn. Zijerveld zag daarmee al zijn kansen voor een nieuw contract verdampen. “Ik werd als oud vuil aan de kant gezet. Dat ik me voor die mislukte Tour de France niet heb kunnen revancheren is een blijvend litteken op mijn sportcarrière. Ik vind dat nog altijd verschrikkelijk.”

Om zijn gezin te onderhouden moest Zijerveld opeens met bossen bloemen langs de deuren van de galerijflats in Uithoorn. Hij stond ook nog een tijdje met goedkoop gereedschap op de markt, alles om wat centen te verdienen. Het weekblad Panorama maakte in die tijd reportages over renners aan de rand van het zwarte gat en nam contact met hem op. “Zo kwam er een heel verhaal over mij in dat magazine en Michel Lukkien kreeg dat onder ogen.” Lukkien was de man die eind jaren zeventig sportgigant Nike naar Europa had gehaald en hij zocht naar een manier om het sportmerk verder onder de aandacht te brengen. De wereld was in de ban van de duursporten, iedereen liep in trainingspakken rond. Lukkien was bezig een ploeg triatleten te formeren en het leek hem wel wat om daar een ervaren fietser bij te hebben.

“Ik heb eerst nog moeten opzoeken wat dat triathlon eigenlijk was”, bekent Zijerveld. “Ik ben toen met Gregor Stam naar de Verenigde Staten gegaan en heb er in vier weken leren zwemmen.” Meteen in zijn eerste seizoen eindigde hij al op het podium tijdens het NK lange afstand. 1985 werd zijn topjaar met winst in de triathlon van Veenendaal en het Europees Kampioenschap op de middenafstand. “Ik heb tot mijn 35e aan triathlon gedaan. Ik vond het een fantastische sport.” Innoveren en proberen, dat was zijn aanpak. Altijd al geweest, trouwens. Wie nooit eens iets probeert, zal ook nooit iets fout doen. Vraag Peter Zijerveld anders eens naar die keer dat hij van een kennis een gloednieuwe aerohelm kreeg om mee te experimenteren. Had niemand toen nog, zo’n druppelhelm. Je had ze moeten zien kijken tijdens de wedstrijd waarin hij ‘m voor het eerst droeg. Hij had ‘m per ongeluk achterstevoren opgezet, wist hij veel. “Het was zo’n helm met een punt, maar niemand had me uitgelegd wat de functie daarvan was.”

Ze zijn pioniers met ieder een propvol portfolio. Waar Peter zijn dagbesteding altijd vooraf uitschreef in een strak trainingsschema en dat plichtsgetrouw uitvoerde, vangt Martijn zijn eigen onbevangenheid in snapshots die juist met terugwerkende kracht tonen hoe de dag is geplukt. @Imagehunters is zijn populaire Instagramaccount waarop vrijwel dagelijks foto’s van jaloersmakend fijne fietsmomenten verschijnen. Een fotogalerij als een fraai reisverslag door weer en wind en door telkens nieuwe fietslandschappen. Ruim zeven jaar houdt hij zijn beeldendagboek inmiddels bij. Ergens middenin die eindeloze galerij staat één beeld dat sterk afwijkt van de rest. Op de fotokaart staat een man met een volle bos zwartbruin haar en een opvallend montuur. Hij draagt een zwarte koersbroek en een rood-wit shirt van HB Alarmsystemen. Naast het instagramplaatje plaatste Martijn een opmerking tussen een wolk van hashtags. “Happy birthday to my old man, @peterzijerveld. It’s great when you can share a passion!”