Toen ik 14 maanden oud was dachten mijn ouders dat ik koortsstuipen had. Nadat het steeds heftiger werd ben ik opgenomen in het ziekenhuis en werd er vastgesteld dat ik epilepsie had. Helaas bleef ik ziek en na meer onderzoeken kreeg ik de diagnose dat ik geboren ben met een nier- en darmafwijking. Er volgenden meerdere operaties en er werd vastgesteld dat ik onderliggende jeugdreuma heb.

In mijn kindertijd kwam en lag ik veel in ziekenhuizen. Bij het epileptisch centrum Kempenhaeghe werd duidelijk dat ik medicijnafhankelijk zou blijven, én dat een operatie of een ketogeen dieet niet haalbaar was. Na verschillende testen en onderzoeken bleek dat ik verstandelijk beperkt ben. Voor mijzelf zijn dat maar ‘cijfertjes’ waardoor het gevoel groeide om te laten zien dat ik veel meer ben dan dat! Hoe ouder ik word, hoe gemotiveerder ik ben om aan te tonen dat er heel veel mogelijk is. Mijn hoofdles is; “durf te vragen”.

Voor mijn reuma heb ik als therapie in warm water gezwommen, al snel kon ik zonder hulp bewegen en voelde ik ook minder tot geen pijn. Wat voelde ik mij vrij! Vrij snel daarna begon ik met zwemlessen en haalde ik op vijfjarige leeftijd mijn C-diploma. Gelukkig werd ik geaccepteerd bij de zwemvereniging en mijn zwemloopbaan was begonnen. In 2015 ging ik met de Special Olympics mee naar de World Games in Amerika met het open water zwemmen team.

Vanwege de veiligheid mocht ik niet in het echte open water zwemmen. Het zette me aan het denken. Op televisie zag ik namelijk dat blinde/slechtziende atleten met een buddy zwommen en wél in het open water mochten. Dat vond ik niet eerlijk waardoor ik me afvroeg; “wat is het verschil met mijn situatie?” In 2018 zwom ik mijn eerste open water wedstrijd met een buddy! Het was een onvergetelijke ervaring. In 2019 werd er in ons dorp een triathlon georganiseerd en ik kreeg ‘honger’ in deze uitdaging! Dezelfde dag zocht ik contact met de organisatie en kreeg ik groen licht. Ik mocht meedoen!