Toen de verhalen voor Transition #24 geschreven werden, was niet te voorzien hoe groot de impact van de coronacrisis zou worden. Samen sporten was ineens niet meer, sportaccommodaties moesten dicht, het triathlonseizoen is er eigenlijk geen en de Spelen zijn een jaar uitgesteld. Hoe ging het verder met dit drietal uit editie 24?

Marco van der Stel vertelde in Tokio Calling dat hij zich met het Nederlandse team in Abu Dhabi rechtstreeks hoopte te kwalificeren voor de Olympisch Spelen in Tokio. De kansen waren reëel en mocht het in Abu Dhabi niet lukken, dan was er ook nog de mogelijkheid om in de mixed teamrelay in het Chinese Chengdu een van de resterende slots te bemachtigen. Maar het liep heel anders.

De World Triathlon Series-race in Abu Dhabi werd afgelast, de mixed teamrelay in Chengdu werd verplaatst naar Valencia, waarna al snel bleek dat in Spanje voorlopig ook geen evenementen zouden plaatsvinden en tenslotte werden ook de Olympische Spelen – na toenemende druk van de verschillende nationale olympische comités – verschoven naar de zomer van 2021.

“Het was niet zozeer meer de vraag of de Spelen zouden doorgaan of niet, maar meer wanneer ze het bekend zouden maken”, blikt Van der Stel terug op die onzekere periode. “Het had ook niet anders gekund, de omstandigheden waaronder atleten nu moeten trainen zijn zo ongelijk. Het was niet fair geweest als het door was gegaan.”

De verschuiving van de Spelen naar volgend jaar was desondanks een grote teleurstelling. “Ik vind het heel erg jammer dat de Spelen dit jaar niet doorgaan. Ik heb deze winter zo hard getraind, ik was helemaal klaar voor de eerste wedstrijden. Ik wist dat ik in de teamrelay niet onder hoefde te doen voor de toppers, zo goed voelde ik me. Ik keek dan ook echt uit naar Abu Dhabi waar we een goede kans hadden om ons rechtsreeks te kwalificeren voor Tokio.”

Hij beschouwt deze periode, waarin voorlopig getraind wordt zonder concreet wedstrijddoel, als een tweede winter. “Qua uren train ik nog vrijwel hetzelfde, maar het is iets minder intensief. Ik train veel met Quinty Schoens, met wie ik samenwoon bij haar ouders in Stein. We hebben gekeken of we voor een paar maanden een endless pool konden huren, maar de kosten waren te hoog. Gelukkig kunnen we twee keer per week in de showroom in Schijndel trainen. En we oefenen veel met elastieken.”

Nadat de ITU bekend maakte dat er zeker tot eind juni geen internationale wedstrijden zouden gaan plaatsvinden, moest hij wel even slikken. “Maar ik ben ik in ieder geval blij dat we in Nederland nog naar buiten kunnen. Soms heb ik eens geen zin om te trainen, een andere keer Quinty niet, maar het helpt zeker wel dat we samen in hetzelfde schuitje zitten. We trekken elkaar er wel doorheen.”

Han Poppema begon op 3 januari 2020 vol goede moed aan zijn project TwaalfTwintig. Het idee was zo mooi. Nadat hij voor de zevende keer was uitgeloot voor de Norseman Xtreme Triathlon vond hij een uitdaging die wel te realiseren was: twaalf hele triathlons in twaalf maanden in 2020. Met zijn onderneming wil de 51-jarige gymleraar geld inzamelen voor de stichting Het Gehandicapte Kind. Het project begon in januari Groningen, gevolgd door Zuid-Holland in februari en op zaterdag 7 maart volbracht hij zijn derde hele triathlon in Gelderland.

“Ik had een fantastische dag in Gelderland: het zwemmen in het Veluwemeer en een prachtige fietsroute van Harderwijk, via een omweg over de Veluwe en een niet geplande passage over de Posbank, naar Arnhem”, blikt Poppema terug op triathlon nummer drie. “Tijdens het lopen had ik wel een moeilijk moment. De laatste tien kilometer sloeg het weer om, de wind stak op en het begon te regenen. Ik had het koud en last van mijn maag, maar het warme welkom bij atletiekvereniging De Liemers maakte alles goed.”

Het plan was om op 5 april verder te gaan met provincie nummer vier, Noord-Brabant, maar na Gelderland stokte de onderneming. “Het was al snel duidelijk dat Brabant, als epicentrum van de corona-uitbraak, het niet ging worden. We hebben nog wel naar andere provincies gekeken, maar uiteindelijk hebben we besloten om het project stil te zetten.”

“Het zwemmen, fietsen en lopen deed ik al grotendeels solo en ik zou het zelfs wel zonder begeleiders kunnen doen, maar ik wil wel dat het maatschappelijk verantwoord is. Ik doe dit project voor de stichting Het Gehandicapte Kind, dus ik wil niet dat het negatieve publiciteit krijgt.”

Toch besloot hij uiteindelijk om van Twaalf-Twintig, TwaalfEenentwintig te maken. “Dat klinkt niet zo lekker, maar het is niet anders. Na overleg met de harde kern, sponsoren en stichting Het Gehandicapte Kind hebben we besloten om het project door te schuiven naar volgend jaar. Corona heeft zo’n impact op de hele samenleving dat daar eerst de focus op moet liggen. Hoe we het verder gaan aanpakken, of dat ik in januari weer opnieuw begin, of dat ik in april 2021 start met triathlon nummer vier, daar hebben we nog geen antwoord op. Dat gaan we de komende tijd eens rustig bekijken.”

Lars van der Eerden vertelde in Transition #24 dat zijn taak als sportpsycholoog bij TeamNL in het traject richting Tokio er al zo goed als opzat. “Ik ga niet mee naar Tokio, maar ben heel veel betrokken in de voorbereiding. Vooral in de winterperiode, als de sporters meer thuis zijn en tijd hebben om aan bepaalde dingen te werken. De laatste maanden zijn minder druk. Dan zijn atleten op pad voor toernooien en wedstrijden en moeten ze eigenlijk al kunnen wat ze geleerd hebben.”

Maar met het uitstellen van de Olympische Spelen naar volgend jaar, is zijn rol misschien wel relevanter dan ooit. Want als je vier jaar intensief naar de belangrijkste wedstrijd uit je carrière toewerkt, is het even schakelen als zoiets niet doorgaat. “In het begin was er veel onzekerheid, gaat het allemaal wel door? Dat bracht wel wat onrust. Maar nu bekend is dat de Spelen volgend jaar gaan plaatsvinden, is het eigenlijk wel rustig.”

“Het was wel duidelijk dat een dergelijk evenement niet door kon gaan als atleten in veel landen niet naar buiten kunnen om te trainen. Dus de acceptatie was er al snel. Topsporters zijn flexibel, kunnen zich snel aanpassen aan de nieuwe situatie en zijn ook snel nieuwe plannen gaan maken.”

Van der Eerden vindt het mooi om te zien hoe vindingrijk sommige sporters zijn om toch te kunnen blijven trainen. “Het is echt verbazingwekkend hoe goed de atleten het doen ondanks het feit dat we niet weten hoe lang deze situatie gaat duren. Wat zeker wel helpt, is dat iedereen hetzelfde meemaakt. En de olympiërs weten dat ze kunnen toewerken naar de Spelen volgend jaar. Dat biedt voor sommige atleten ook weer kansen om zich te verbeteren, sterker te worden.”

Hij verwacht dan ook dat recreatieve triatleten het lastiger zullen hebben om gemotiveerd te blijven. “Ik kan me heel goed voorstellen dat als je een half jaar lang naar een Ironman hebt toegewerkt en je daar naast een gezin en een baan veel tijd en energie in hebt gestoken, het lastig is als die wedstrijd dan niet doorgaat. Het beste wat je nu kunt doen, is proberen de trainingen leuk te houden. Plezier in het sporten houden is ontzettend belangrijk. En in plaats van wedstrijddoelen zou je nu procesdoelen kunnen stellen. Je looptechniek verbeteren bijvoorbeeld of sterker, en daardoor beter belastbaar, worden.”