“Meyrueis, Lozère, 26 juni 1977. Warm, bewolkt weer. Ik pak mijn spullen uit mijn auto en zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.”

Het zijn de eerste, beroemde zinnen uit De Renner. Als je de woorden nog niet kent, neem ze dan goed tot je. Elke wielerliefhebber zou deze passage uit de pen van Tim Krabbé (75) van buiten moeten kennen. De roman, waarin Krabbé deelnemer is aan de Ronde van Mont Aigoual, speelt zich af in de Cévennen.

Krabbé leerde het gebied in 1971 kennen dankzij een voormalige geliefde. Haar ouders bezaten een huis in de regio. “Ik fietste nog niet”, zegt Krabbé wanneer hem gevraagd wordt naar zijn verknochtheid aan de Cévennen. “Ik zat al wel langer tegen het kopen van een fiets aan. Tijdens die vakantie beleefde ik het triviale moment van een passerende wielrenner die omhoog reed. Dat wil ik ook, dacht ik. En ik deed het.”

Transition reisde af naar Meyrueis om te kijken of de levens van de toeristen en inwoners zo leeg zijn als Krabbé beweerde. Het dorp met 800 inwoners is door het beekje Le Béthuzon in tweeën gespleten. De oude kern kent smalle en verouderde straten. De meeste bezoekers brengen hun tijd door op de terrassen aan de andere kant van Le Béthuzon. Wielrenners zijn schaars en worden daarom nauwkeurig bestudeerd.

Toch ligt dit dorp in een van de mooiste fietsregio’s van Europa. Het ruige landschap is getekend door de natuur. Flinke rotspartijen worden afgewisseld met hoogvlaktes en onbegaanbare bossen. In de driehoek Anduze, Meyrueis en Sainte-Enimie liggen desondanks geplaveide wegen waar kuilen en groeven een uitzondering zijn. Ook dorpen en gehuchten zijn niet dik gezaaid. In de Cévennen kun je een uur fietsen zonder een mens of een huis te passeren. De dorpen zijn vrijwel zonder uitzondering van ongekende schoonheid. Het is alsof je langs een gordijn terug in de tijd mag gluren. Je voelt je betrapt als een inwoner je ziet passeren. Elk dorp is een soort openluchtmuseum waar je zonder te betalen kan rondkijken.

Ook het verkeer maakt de Cévennen tot een geschikt gebied voor een trainingskamp. De gedragscode voor automobilisten lijkt tegenovergesteld van het Nederlandse doen en laten. In ons land wordt agressief getoeterd en vervolgens wordt een middelvinger opgestoken naar wielrenners. In de Cévennen wordt ook getoeterd, misschien nog wel harder dan in Nederland. Maar dit ritmisch claxonneren gaat gepaard met een opgestoken duim of een symbolisch applaus.

Krabbé is bekend met de aanmoedigingen van de Fransen. “Veertig jaar geleden deden ze hetzelfde. Alleen riepen ze er toen steevast ‘Allez pou-pou’ achteraan. In elke wielrenner werd een nieuwe Raymond Poulidor gezien.” De wielrenner wordt omarmd, misschien wel omdat er relatief weinig wordt gefietst. Klimmetjes zijn er in overvloed en in verschillende lengtes en stijgingspercentages.

Een blik op Strava bevestigt de gedachte dat tijdens de zomermaanden een veelvoud aan wielertoeristen liever een KOM-poging doet op Alpe d’Huez en Mont Ventoux dan op Mont Lozère of Mont Aigoual, de hoogste toppen van de Cévennen. Krabbé, telg uit een francofiele familie, wil dat eigenlijk wel zo houden. “Ik geniet in de Cévennen van de stilte, van de kleuringen van het landschap, de ruige gebieden en de uitgestorven dorpen. In het noorden komt geen mens. In de jaren ’70 was het nog veel stiller, naar mijn idee komen er steeds meer campings bij. Jammer. Ik vind pas iets heel mooi als ik het voor mezelf heb.”

Het gebied blijft een terugkerend thema In het leven van Krabbé. Na zijn eerste wielerleven keerde hij in 2003 terug om aanwezig te zijn bij de Ronde van Tim Krabbé ter ere van 25 jaar De Renner. Het directe gevolg: Krabbé, die zelfs nu het liefst nog sprint bij elk plaatsnaambordje, ging nog eens acht jaar koersen bij veteranen. “Ik was bij mijn eigen ronde boos dat ik die mensen op mijn weggetjes zag rijden. Toen ik thuiskwam in Amsterdam ging ik direct op de weegschaal staan. 110 kilo gaf het apparaat aan. Ik besloot me weer suf te trainen zodat ik een jaar later mee kon doen aan mijn eigen ronde. In mijn geval leidde literatuur tot werkelijkheid. Meestal is dat andersom.”

Het ongekende fanatisme zit 40 jaar na De Renner nog steeds in elke zenuw van zijn lijf. Onder de gerimpelde huid van zijn benen zitten nog blokken van spieren waarmee Krabbé niet onderdoet voor een doorsnee dertiger. Geïrriteerd wacht hij op verkeerslichten, plaspauzes zijn een ramp voor zijn gemiddeldes en hij kan een kleine glimlach niet onderdrukken als iemand uit zijn wiel moet lossen. Hoewel Krabbé nog zeker 15 keer terugkeerde in de Cévennen na de Ronde van Mont Aigoual, lijkt hij er nooit meer te gaan fietsen. “Het gebied ken ik net zo goed als mijn eigen achterland. Ik kan er niet meer verdwalen. Dat is jammer.”