Triatleten en vooral wielrenners hebben van een oude Catalaanse stad hun sacrale trainingsplek gemaakt: Girona. Nergens in de wereld is er een plek waar zoveel duursporters zich verzamelen voor hun sport. Volgens een kort onderzoek, uitgevoerd door profwielrenners die zich niet onderscheiden door het betere opsporingswerk, hebben bijna honderd professionele wielrenners een woning in Girona aangeschaft. De een kiest de stad in het noordoosten van Spanje als regelmatige uitvalsbasis voor intensieve trainingsblokken. De ander, Robert Gesink bijvoorbeeld, heeft Girona als vestigingsplaats en staat met zijn hele gezin daar ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie.

De magie is bijna tastbaar als de warme zonnestralen op een voorjaarsochtend het water in de Onyar laat schitteren. De Catalaanse stad is in haar rijke geschiedenis 25 keer belegerd door vijandelijke mogendheden, maar op een mooie ochtend in maart lijken wielrenners een nieuwe belegering te beramen. Op de oude brug in hartje centrum verzamelen de wielrenners en triatleten voor een lange rit door de omgeving.

In Girona is het nooit de vraag waar wordt afgesproken als startplek, dat is midden op de brug, de vraag is alleen op welk tijdstip. Wie professionele atleten wil spotten, hoeft alleen maar een ochtend over de brug te ijsberen. Succes verzekerd. Wie de stoute schoenen heeft meegenomen, kan een poging ondernemen om een trainingsrit mee te rijden. Over het algemeen wordt dat niet geaccepteerd door het professionele sportvolk.

Terwijl de zon het, meestal magere, stroompje van de Onyar verwarmt, komen de renners één voor één uit de Middeleeuwse straten van Girona naar de brug. Hoewel de stad rond de 100.000 inwoners telt, wonen de sporters bijna allemaal in of aan de rand van het oude centrum. En oud is ook écht oud. De Romeinen waren de eersten die van Girona echt een vestiging maakten. Daarna hadden Visigoten, Moren, Franken en verschillende Spaanse volkeren er tijdelijk de macht.

Door al die verschillende invloeden is het eeuwenoude centrum, aan de oostzijde van de Onyar, een openluchtmuseum. Moorse badhuizen, katholieke kathedralen en monnikenkloosters geven de nauwe straten nog meer karakter. De kleine restaurants en espressobars geven op bescheiden en sfeervolle terrasjes uitstekende mogelijkheden voor tapas of koffie. Het is slechts een van de redenen waarom sporters graag hun toevlucht in Girona zoeken. De universiteitsstad is sfeervol en heeft karakter.

De wielrenners en triatleten hebben het goed bekeken met de keuze voor Girona. Tussen de oude stadsmuren gebeurt veel. Terwijl de sporters na trainingen hun rust pakken, kunnen de meegekomen familieleden hun energie kwijt bij een van de vele feesten en festivals. De basis voor een sportcarrière is nog altijd een solide relatie. In Girona slaat de verveling nooit toe, in tegenstelling tot gebieden aan de oostkust van Spanje waar bejaarde pensionado’s hun poen verpatsen in hoge hotelflats met bijbehorende casino’s.

Maar een levendige oude stad en wegblijvende grijze koppen zijn niet genoeg om van Girona het beste trainingsgebied van Europa te maken. Volgens de overlevering is Lance Armstrong in de jaren ’90 van de vorige eeuw de eerste wielrenner geweest die zich permanent vestigde in Catalonië. In zijn kielzog kwamen handlangers Tyler Hamilton en Georg Hincapie mee.

Later werd het voorbeeld gevolgd door vooral renners uit de Verenigde Staten en Australië. Zij zochten een Europees thuis, omdat de belangrijkste wedstrijden in West-Europa worden gereden. Zelfs nu Armstrong al jaren uit de stad is vertrokken, is zijn voormalig appartement met een beetje voorkennis eenvoudig te vinden. In het smalle straatje Carrer de la Força is een groot en duur ogend appartement aan te wijzen.

Het wegennet is een van geheimen van de magie van Girona. Afgezien van de snelweg AP-7 is de directe omgeving van de stad autoluw. Ook in de stad zelf lijkt een boete te staan op autobezit. Stap op de fiets of trek de loopschoenen aan en je kan bijna zorgeloos en achteloos meters maken. Voor de hardloper zijn er prachtige trails, met of zonder hoogtemeters, maar ook verharde paden langs de vier rivieren die de stad rijk is. Het is eenvoudig om een boeiende variatie in trainingen aan te brengen.

Voor de wielrenner zijn de mogelijkheden eindeloos. De wegen zijn van grote kwaliteit, er zitten nauwelijks gaten in het asfalt. Het noorden van Catalonië heeft voor ieder wat wils. Voor de wielrenners is het een zegen dat ze zich nooit voor een training hoeven te verplaatsen. Richting de kust zijn er vlakke wegen waar met de wind gespeeld kan worden, er zijn heuvels met puntige toppen en voor de echte klimtrainingen liggen de Pyreneeën op fietsafstand. Met een trainingsschema hoeft nooit rekening met de omgeving te worden gehouden.

Alle wielrenners noemen dat als een van de grootste voordelen van Girona. Daarnaast is het wegennet zeer uitgebreid. Alle wegen kennen meerdere vertakkingen met een onbekend einde. Catalonië kent daarnaast veel dorpen met een pittoreske kern waar tijdens tussenstops koffie en gebak genuttigd kan worden. Gesink probeert niet voor niets van elke rit een avontuur te maken.

Bij wielertoeristen is Rocacorba populair. Het is de meest mythische beklimming in de omgeving van Girona. Op de top van de bijna 14 kilometer lange klim kun je tijdens het uithijgen genieten van het uitzicht: de besneeuwde toppen van de Pyreneeën, een vulkanisch maanlandschap en het indrukwekkende Meer van Banyoles.

Dat meer is een plek waar de zwemmende triatleten meters kunnen maken. Aan de andere kant van Girona is het ook mogelijk om naar de Middellandse Zee te trekken voor een zwemtraining. En wie toch liever in overzichtelijk water ligt, kan terecht in het schitterende vijftigmeterbad van Girona. Verschillende aanbieders van trainingskampen bieden zwemtrainingen aan in het bad. Net als bij het fietsen en lopen zijn er voor zwemmen veel opties.

Naast de prettige sfeer, het eeuwenoude centrum, de vele trainingsmaten, de afwisseling in hoogtemeters en de geplaveide wegen, heeft Catalonië ook nog een klimaat waar triatleten en wielrenners goed bij gedijen. Aan regen hebben ze in de regel een broertje dood. Rond Girona is het droog, maar niet zo verstikkend heet als in het zuiden van Spanje. Door het milde klimaat, voor Spaanse begrippen, kunnen intensieve trainingen ook in de zomer worden afgewerkt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Andalusië wordt het nooit boven de 40 graden Celsius. In de winter is het gemiddeld 15 graden. Op de fiets betekent dit dat armstukken voldoende zijn om je warm te houden.

Er is een klein nadeel. De sporters praten liever niet over hun oogverblindende stad. Girona heeft de afgelopen decennia een grote groei in inwoneraantal doorgemaakt en ook (wieler)toeristen vullen meer en meer de smalle straatjes. De stad is definitief ontdekt door het grote publiek. De zorgen zijn niet helemaal terecht. Ook al trappen bijna dagelijks volledige pelotons over de heuvels van Girona, het gevoel blijft magisch.