“Ik wilde tussen de 9 en de 9,5 uur finishen en dat doel heb ik afgevinkt. Als voormalig waterpoloër heb ik met zwemmen niet zo veel moeite en kwam ik 57 laag uit het water. Op de fiets wilde ik behouden rijden – ik heb heel erg naar mijn hartslag gekeken – en dat lukte goed. Daardoor heb ik ook echt genoten van het fietsen. Ik heb 180 km met een glimlach op mijn gezicht gereden. Het publiek was fantastisch. Af en toe deed ik een aloha-groet en daar werd dan vol enthousiasme op gereageerd. Het lopen ging ook goed, maar vanaf het Energy Lab begon het tempo wat af te vlakken. Uiteindelijk finishte ik als 39e in mijn agegroup. Ik had gehoopt iets dichter bij de top-10 te zitten, maar verder ben ik helemaal tevreden.”

“Sinds dat ik waterpolo, heb ik deze rode zwembroek. Hij is inmiddels vijftien jaar oud en hij gaat nog steeds overal mee naar toe. Tot afgrijzen van mijn vrouw. Ik had net zwemtraining in zee gedaan in die zwembroek, toen ik de Noorse favoriet Kristian Blummenfelt spotte. Dit is mijn kans dacht ik, dus ben ik op hem afgestapt om te vragen of ik met hem op de foto mocht. Daar had hij geen probleem mee. Zo kon uiteindelijk, via mijn Instagram, thuis iedereen meegenieten van dit speciale zwembroekmoment.”

“Ik heb me ver gehouden van de side-events op Hawaii. Geen landenparade, underpants run of banket, daar ben ik niet zo van. Wel heb ik samen met mijn vrouw, mijn vriend Martijn en zijn vrouw die mee waren om te supporteren, de tijd genomen om wat van het eiland te zien. Hawaii heeft verschillende microklimaten en bijbehorende landschappen. Zo fiets je in de lavavelden, dan zit je midden in het regenwoud en op een gegeven moment grapten we tegen elkaar dat het net leek alsof we op de Schotse Hooglanden waren.”

“Over mijn voorbereidingen op Hawaii heb ik een podcast gemaakt: Van Frankfurt naar Kona. Over wat er allemaal bij komt kijken voor het trainen voor een hele triathlon. Ook mijn vrouw Jolie zat in een uitzending, want het is niet niks, trainen voor een hele triathlon als je een gezin hebt. Onze kinderen, twee jongens van 10 en 9, zijn trouwens niet mee geweest naar Hawaii. Een mooie reden om met hen nog een keer terug te gaan. Maar dat zal niet de komende twee jaar zijn, want daarvoor is het allemaal te kostbaar.”

“Na Frankfurt had ik de mogelijkheid om in St. George te starten, maar ik wilde heel graag op Hawaii meedoen. Het is toch de heilige graal van de triathlonsport, er is zoveel geschiedenis. En het was ook een enorme belevenis; de toeschouwers en de vrijwilligers, ze waren allemaal enthousiast en behulpzaam. Ik heb wel een beetje gemengde gevoelens over het feit dat er dit jaar zoveel mensen meededen op Hawaii. Ik zou het persoonlijk leuker vinden als het WK wat exclusiever is. Dat iemand die zich wil kwalificeren bijvoorbeeld binnen een bepaald percentage van de tijd van de winnaar in zijn of haar agegroup moet finishen. Nu wordt het wel heel eenvoudig om je te kwalificeren en dat past niet echt bij een WK, vind ik.”

“Ik had niet mijn beste dag op Hawaii. Het was ook een intens seizoen, met drie hele triathlons, vijf halve triathlons én een fulltime baan. Twee WK’s in een jaar was niet gepland, maar ik wilde de kans om op Hawaii mee te doen niet laten schieten. Tijdens het zwemmen in de hoge golven werd ik misselijk en moest ik overgeven. De hitte en de hoge luchtvochtigheid maakten het erg zwaar. Net als de wind op de fiets, die we op de heenweg tegen hadden en die op de terugweg draaide. Er zijn echt superveel mensen uitgestapt en ik ben dan ook blij dat ik de finish heb gehaald.”

“Dat het WK nu verspreid over twee dagen plaatsvindt, daar is niet iedereen op het eiland blij mee. Gelukkig heb ik er zelf niet zo veel van gemerkt, maar een Nederlandse triatlete die op een andere plek verbleef, kreeg een middelvinger opgestoken toen ze aan het fietsen was. De mensen die niet in de toeristische sector werken, zijn er gewoon niet blij mee dat op een doordeweekse dag allerlei wegen zijn afgesloten. Ik snap dat wel. Verder zijn Amerikanen heel sportminded en enthousiast. Ik ben voor de wedstrijd heel vaak spontaan door mensen aangesproken, dat gebeurt in Europa niet echt.”

“Ik liep recreatief hard en in 2017 finishte ik in mijn eerste marathon in 3.09 terwijl ik op 3.30 uur gehoopt had. Ik was veel geblesseerd in die tijd, had weinig balans, waardoor ik triathlon ben gaan proberen. Door drie sporten te beoefenen, raak ik minder snel geblesseerd. De afgelopen jaren waren een rollercoaster. Het WK in St. George was mijn tweede hele triathlon en ik heb vier jaar geleden pas leren zwemmen. Er valt nog veel te verbeteren. Ik hoop op termijn professional te worden. Op mijn werk, ik ben fundmanager bij een hypotheekfonds, staan ze er wel van te kijken. Ik was een carrièrevrouw, heb twee masters op zak, en nu reis ik de wereld rond om te tri-athlonnen. Gelukkig geven ze me op het werk alle ruimte om naar wedstrijden te gaan en kan ik zelfs voor een bepaalde tijd vanuit het buitenland werken.”

“Ik was acht dagen voor de wedstrijd op Hawaii en heb bewust een plek buiten Kona gezocht om te verblijven voor de wedstrijd. Ik was erg gefocust op de race en wilde voor de wedstrijd toch vooral goed aan mijn rust komen. Ik heb al eens corona gehad, vlak voor het WK in St. George, dus wilde ik me voor alle zekerheid niet in grote menigten begeven voor de race. Wel heb ik volop genoten van de sfeer. Het hele eiland ademt triathlon. Tijdens het trainen kom je alle profs tegen. Kristian Blummenfelt verbleef in hetzelfde plaatsje als ik en Lucy Charles-Barclay kwam ik zomaar tijdens een zwemtraining tegen.”

“De vrouwenwedstrijd vond dit jaar plaats op donderdag. Een aparte wedstrijd waarbij alle aandacht naar de vrouwelijke profs ging. Dat vond ik wel heel speciaal en inspirerend. Ik vind het superknap dat Chelsea Sodaro, die nog niet zo heel lang moeder is, bij haar debuut meteen wist te winnen. Na de wedstrijd heb ik wel meer van het randgebeuren meegekregen en was ik bijvoorbeeld aanwezig bij het Women for Tri Event. Daar heb ik Chelsea ontmoet en zelfs even met haar gesproken. Ik vond het heel gaaf om dat evenement bij te wonen. In Nederland zijn er niet zo heel veel vrouwelijke profs op de lange afstand en nu was ik omringd door vrouwen die allemaal dezelfde mindset en ambities hebben als ik.”