‘Dat de beste maar mag winnen’
Parijs is deze zomer de ‘place to be’ voor de beste triatleten ter wereld op de korte afstand. In aanloop naar de Olympische & Paralympische Spelen spraken we met onze deelnemers over de weg naar Parijs, hun dromen en doelen. Vandaag: Nico van der Burgt
Dat Nico van der Burgt dit jaar als een van de favorieten meedoet aan de Paralympische Spelen had hij vier jaar geleden niet durven dromen. Sterker nog, hij stond op het punt om te stoppen. De PTS3-categorie, waar Nico in uitkomt, maakte in Tokio niet deel uit van het paralympische programma. “Ik heb geprobeerd om me te kwalificeren in een lichtere handicapklasse, maar dat bleek onhaalbaar.”
Na Tokio dacht Van der Burgt er dan ook over om te stoppen. “Ik deed dat jaar nog mee aan het WK en had ook een topsportstatus, maar wist eigenlijk niet of ik nog verder wilde. Ik had me er bij neergelegd dat mijn categorie niet paralympisch was of zou worden, totdat dit tot mijn verrassing wel gebeurde. Toen was de keus om door te gaan niet zo moeilijk.”
Eigen route
Nico, die vanaf zijn geboorte een chronische spierziekte heeft, maakte vorig jaar samen met de Spanjaard Daniel Molina de dienst uit in de PTS3-klasse. Afgelopen maart won hij de eerste World Triathlon Para Series in Devenport en verzamelde zo genoeg punten voor de kwalificatieranking om zich te plaatsen voor Parijs.
“Dat gaf rust. Ik wilde me zo snel mogelijk kwalificeren en de onzekerheid weghalen. De afgelopen tijd zijn er wedstrijden omgezet naar aquathlons of duathlons, zodat er minder punten te verdienen zijn. Dat risico wilde ik niet nemen. Ik kon al ruim voor het einde van de kwalificatieperiode qua puntenaantal niet meer achterhaald worden. Zo kon ik mijn eigen route richting Parijs bepalen.”
Experimenteren
Die route liep door Europa. Naast dat Nico meedeed in Swansea, en er een trainingstage met TeamNL Triathlon in Font Romeu was gepland, deed hij ook aan een aantal reguliere wedstrijden in Nederland mee.
“In parawedstrijden is mijn tactiek vaak berekend. Als ik aan de leiding ga en genoeg voorsprong heb, neem ik geen grote risico’s meer. In een gewone wedstrijd kan ik wat meer experimenteren. Een keer voluit fietsen of lopen om te kijken wat er in zit en om zo ook weer te verbeteren.”
Nico lijkt een favoriet voor goud in Parijs. “De PTS3-klasse was niet groot, maar heeft doordat het nu een paralympische categorie is, wel een impuls gekregen. Er zijn meer jonge mensen bijgekomen en die kunnen op het bochtige en daardoor technische parkoers misschien wel voor een verrassing zorgen. En dat is goed. Ik ga uit van mijn eigen kracht en dat de beste dan maar mag winnen.”
Er is zoveel meer
Nico, die een paar uur per week les geeft op het ROC Midden Nederland, weet al zeker dat hij na de Spelen van Parijs zal stoppen. Ook als hij goud wint.
“Ik ben nu veertig en het wordt tijd voor een ander leven. Als ik nu met mijn vriendin op vakantie ga, moet altijd de fiets mee. Ik ben 24/7 met mijn sport bezig, maar er is zoveel meer. Ik wil reizen, weer meer lesgeven, ons huis opknappen… Huisje, boompje, beestje zeg maar.”
Sporten zal hij sowieso blijven doen. “Door mijn spierziekte heb ik veel last van stijve spieren, dus in beweging blijven is goed. Ik zal ook wel aan triathlon blijven doen en af en toe een wedstrijdje meepakken, maar alleen omdat ik het leuk vind en niet meer als topsport.”
Marcia Jansen
Schrijft voor Transition over een breed scala aan onderwerpen, van gezondheid en training tot triathlon als lifestyle en interviews.
Nog niet
ingeschreven?
De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.
Deel dit artikel