Edwin en Jeroen vormen sinds 2019 een paratriathlonduo. “We zijn samen enorm gegroeid de afgelopen jaren. In het begin durfde ik mijn bidon nog niet aan te raken, nu fiets ik moeiteloos in mijn ligstuur”, vertelt Jeroen. “Ik voel me achterop de tandem bij Jeroen heel relaxed”, vult Edwin aan.

Soms een beetje te relaxed, vindt Jeroen. “We zaten laatst op trainingskamp in Spanje in een afdaling toen ik merkte dat Edwin achterop zat te filmen. Dat vond ik niet zo’n goed idee”, lacht hij. Of die keer dat Edwin moest plassen en dat als een volleerde Tour de France-renner achterop de tandem deed. “Ik zag alleen niet dat iemand ons net op dat moment wilde gaan inhalen. ‘Kijk eens uit’, riep hij nog. Dat vond ik dan wel weer grappig, want ik zit natuurlijk niet voor niets achterop een tandem.”

Het tweetal traint drie keer per week samen. “Ik train zelf veel op de Tacx”, vertelt Edwin. “Ook heb ik een rondje, bij ons in het buitengebied, dat ik alleen kan lopen. Dan volg ik de witte lijnen van het fietspad. Maar wel alleen op rustige momenten, dus niet midden in de spits.”

Na halve triathlons in Duisburg, Maastricht en Hoorn, besloot Edwin vorig jaar dat het tijd was voor het langere werk. “We hadden afgesproken dat we daar langzaam naar toe zouden werken, maar ik wilde niet langer wachten. Mijn ogen worden steeds slechter en ik wilde graag nog wat meekrijgen van de sfeer tijdens zo’n evenement. We hebben direct Evert Scheltinga benaderd met de vraag of hij ons wilde begeleiden. Toen hij toezegde zijn we de voorbereiding gestart.”

Als eerste Nederlands visueel beperkt team, passeerden Edwin en Jeroen begin juni in Hamburg de finish in een Ironman. “Het was een geweldige ervaring”, blikt Edwin terug. “Vooraf hadden we geen tijdsdoel gesteld. Er kan zoveel gebeuren in een wedstrijd over de lange afstand, helemaal als je met z’n tweeën bent en één een beperking heeft. Ik ben gewoon blij dat ik met een heel fijne guide aan triathlon kan doen. We gingen met twee andere paratriatleten als allerlaatste van start en tijdens het zwemmen en het fietsen hebben we meer dan achthonderd atleten ingehaald. Het lopen was enorm zwaar, maar ik doe dit waarschijnlijk maar één keer in mijn leven, dus finishen zouden we. Er zijn wel wat krachttermen gevallen in die marathon. Maar dat waren we na de finish, toen we elkaar in de armen vielen, meteen weer vergeten.”