Het is een mooie, warme dag in juni 2019 in Limburg. Eric Jansen is al vroeg op pad voor een tijdrittraining.  Langs de Zuid-Willemsvaart richting Maaseik, over het veer bij Berg aan de Maas en dan de laatste twintig kilometer nog even alles uit de kast terug naar Maastricht. Met een vaartje van 34 kilometer per uur passeert hij Urmond, Stein, Oud Geulle en Bunde, langs het Julianakanaal en dan wordt alles zwart. Wandelaars vinden hem buiten bewustzijn op het fietspad en bellen 112. Wat er precies is gebeurt, weet hij nog steeds niet. “Dat beeld zal ik volgens de neuroloog waarschijnlijk ook niet meer terugkrijgen”, vertelt Jansen.

Hij denkt dat hij in een scheur in het fietspad is gereden en over de kop is geslagen. Volgens zijn iWatch is hij ruim drie kwartier buiten bewustzijn geweest. Wat hij wel zeker weet, is dat zijn helm zijn leven heeft gered. “De helm was in tweeën gespleten. Als ik die niet had gedragen waren de gevolgen veel erger geweest en had ik het misschien niet eens na kunnen vertellen.” De artsen in het ziekenhuis constateren een hersenschudding, een gebroken jukbeen, een beschadigde oogkas en verschillende verwondingen in het gezicht. Na twee dagen ziekenhuis mag hij naar huis, maar thuis nemen de hoofdpijnklachten toe. Eric gaat terug naar de eerste hulp, vraagt om een MRI-scan, maar krijgt te horen dat de artsen daar de meerwaarde niet van in zien. “Wel werd er een CT-scan gemaakt, waarop geen bloedingen of andere schade te zien was.”

“Hoewel mijn gezicht weer heelde, bleven echter de hoofdpijnklachten aanhouden, bleef ik slecht zien en had ik last van overprikkeling, concentratieverlies en evenwichtsproblemen.” Na tien weken tobben, waarin hij zelfs met zware hoofdpijn op de eerste hulp belandt, krijgt hij uiteindelijk via de kaakchirurg een verwijzing voor een MRI-scan. Die wijst begin september 2019 uit dat Eric permanent hersenletsel aan zijn val heeft overgehouden. Na een lange zoektocht naar de juiste behandeling, volgt hij sinds januari 2021 het behandelprogramma Hersenz.

Hierdoor krijgt hij inzicht in zijn ziektebeeld en maakt hij sindsdien betere keuzes in zijn dagplanning. “Ik heb geleerd om mijn energie te verdelen en op tijd mijn rust te nemen. Daardoor raakt mijn accu niet helemaal leeg en is de overprikkeling minder heftig. Mindfulness-oefeningen helpen bij de onrust in mijn hoofd. Ik kan beter ‘nee’ zeggen en mijn grenzen aangeven, zonder dat dit me een schuldgevoel geeft. Ik leef nu meer vanuit het motto ‘het is zoals het is’, waardoor ik mezelf en mijn situatie meer aanvaard en rust vind.”

Want de situatie aanvaarden, dat is niet zo eenvoudig als je leven 180 graden draait. “Ik ben altijd heel actief geweest”, vervolgt hij. “Ik werkte bij een bedrijfsfitnessorganisatie, gaf medische fitness en groepstraining bij een fysiotherapeut, had mijn eigen personal trainingsbedrijf en had sinds mijn scheiding in 2017 de triathlonsport herontdekt. Ik ben eind jaren negentig vier jaar lid geweest van TV Stein en had die hobby, waar ik veel plezier en voldoening uithaalde, weer opgepakt. Sport was mijn leven, maar na die valpartij is mijn energieniveau zo laag, dat werken en sporten niet meer gaat.”

Hij fietst tegenwoordig op een elektrische fiets  en hij hoopt het zwemmen in de toekomst weer op te kunnen pakken. “Triathlon is te hoog gegrepen, maar ik hoop toch in de toekomst bij de sport betrokken te blijven als official. Verder wil ik als ervaringsdeskundige graag mijn verhaal delen. Niet om zielig gevonden te worden, maar wel om mensen bewust te maken van de risico’s die er zijn als je op de openbare weg sport. Ik heb er ook nooit bij stilgestaan dat een moment van onoplettendheid mijn hele leven op z’n kop zou kunnen zetten. Echt iedereen kan dit overkomen. Ik wil dan ook iedereen op het hart drukken om regelmatig je helm te checken – en hem te dragen uiteraard – en voorzichtig te zijn in het verkeer.  Een ongeluk zit in een klein hoekje.”