Als jong meisje lag haar passie in de turnhal, op de tennisbaan en was ze wedstrijdzwemster. In 2016 rolde Els de triathlonsport in. Haar sportcarrière raakte in een stroomversnelling toen ze in 2017 haar eerste Ironman (IM) in Zwitserland voltooide. En ondertussen promoveerde ze niet veel later in de chirurgie als arts.

De langeafstandstriatlete groeide op in het Groningse Glimmen en in de slaapkamer van haar ouderlijk huis staat nog steeds een whiteboard met hardlooptijden. Ze liep als tiener regelmatig een rondje van 6 kilometer als ze het eerste uur vrij had op de middelbare school. “Het is erg leuk om weer de tijden op dit bord te zien en ik zie ook dat mijn tijden steeds beter werden. Het was een goed begin van de dag. En ja, het laat inderdaad zien dat sporten een leidraad is in mijn leven”, vertelt Els met een glimlach.

“Drie vriendinnen zouden er starten en voor mij was het een last-minute inschrijving. Ik liep al hard en ik had net een racefiets gekocht. In die zomer verzwikte ik mijn enkel, waardoor ik het zwemmen weer had opgepakt. Ik had geen idee wat ik kon verwachten van de eerste wedstrijd. Wel wist ik dat ik de juiste materialen nodig had. Ik fietste naar Den Haag voor een wetsuit en zodoende kreeg ik ook wat kilometers in de benen. Ik ging onbevangen en zonder prestatieverwachtingen die eerste wedstrijd in met de gedachte ‘iedereen zal wel beter zijn’. Daardoor voelde ik geen druk. Het doel was om er een leuke dag van te maken. Ik wilde de triathlonsport ontdekken.”

De Utrechtse was met haar vriendinnen te laat van huis gegaan waardoor ze moesten haasten. Els startte in de tweede wave en zette haar fiets in een halflege wisselzone. Daar kwam ze niet veel later voor een verassing te staan. “Alles was compleet nieuw voor me. Na het zwemonderdeel heb ik redelijk wat tijd verloren met het zoeken naar mijn fiets”, lacht de triatlete.

Tijdens het fietsen kwam het competitieve naar boven en haalde ze meerdere fietsers in. De wedstrijd verliep behoorlijk hobbelig, maar Els kon haar geluk niet op toen ze als eerste finishte. “Het zwemmen ging zeker niet vlekkeloos. Ik zwom met mijn hoofd onder water, waardoor ik niet goed kon navigeren en behoorlijk uit de richting zwom. Tijdens het fietsen kreeg ik een compliment van de man voor me en hij stelde voor dat ik in zijn wiel zou komen. Ik had nog geen idee dat je niet mocht stayeren. Uiteindelijk liep ik tijdens het hardlopen met een grote lach op mijn gezicht. Nee, het ging niet vanzelf, maar dat hoort ook bij een eerste triathlon. Het was wel een erg leuke ervaring en ik zag er toekomstmuziek in.”

Els fietste in die periode op een Cube met een voorvork van carbon. “Een simpele fiets waar ik echt trots op was. Het is als beginnend triatleet niet nodig om de beste materialen te gebruiken. En dat geldt tot op zekere hoogte ook voor de profs. Uiteindelijk gaat het om de power die je kan leveren en de trainingsuren die je erin steekt. Het materiaal is ondersteunend.”

Els liep en fietste in haar beginperiode als triatlete twee keer per week en zwemmen deed ze om de week. Aangezien ze zowel fysiek als mentaal aanleg bleek te hebben voor de sport, smaakte het naar meer. Gestaag bouwde ze, naast haar werk, de trainingsintensiteit op. De nieuweling in de triathlonsport kende weinig andere triatleten. Deelname aan de IM Zwitserland was het doel. Ze wist dat ze met de juiste hulp meer kon bereiken en verzamelde de juiste mensen om zich heen.

“Het was een grote uitdaging en ik realiseerde me dat ik met de juiste hulp mezelf kon ontwikkelen. Oud-Olympiër Eric van der Linden hielp me in die periode erg goed en ik had een geweldige tijd bij Hellas. Ik kijk met onwijs veel plezier terug op die periode. Het was erg fijn om samen te trainen met andere triatleten. Iedereen hielp me onwijs goed in de voorbereiding op Zwitserland. Atleten die veel beter konden zwemmen ondersteunden me in het water en de coaches gaven me veel vertrouwen. Ik voelde me vereerd toen ik gevraagd werd voor de loopboost-groep. En het gaf een extra stimulans toen Eric vertelde dat hij iets speciaals in me zag.”

In Zwitserland was Els nog steeds erg onbevangen. “Ik was totaal niet bezig met anderen in de race. Ik had alle energie nodig om zelf een goede prestatie neer te zetten.” Ze werd eerste van de agegroupers tijdens de race Zürich en ze finishte als vierde tussen de professionals. Door haar prestaties besloot ze om fulltime door te gaan als professioneel triatlete en ze stopte met haar werk in het ziekenhuis.

“Ik heb mezelf door vallen en opstaan onwijs ontwikkeld. Succes komt niet aanwaaien en iedere atleet heeft goede en minder fijne periodes. Je leert jezelf beter kennen en komt dichterbij jezelf te staan. Ondanks dat je ook veel moet ‘opofferen’ beleef ik veel plezier aan het leven dat ik mag leiden. Het is niet voor iedereen weggelegd en ik ben dankbaar voor alle lieve mensen om me heen die me ondersteunen.”

Els kan moeiteloos herinneringen ophalen al kijkt ze ook, gericht op de toekomst, om zich heen om een maatschappelijke bijdrage te leveren. Ze zet zich onder andere in voor de Kindertriathlon in Leidsche Rijn. Menig atleet kan zich identificeren met de toegankelijke Els en ze hoopt, hoe ‘klein’ dan ook, anderen te inspireren richting een actieve en gezonde leefstijl.

“We kunnen vaak meer dan we denken en ik hoop dat eenieder doet waar diegene zich goed bij voelt. Ik ben op mijn manier in het diepe gesprongen en dat heeft goed uitgepakt. Elke dag ontwikkel ik me nog en ik weet goed wat ik wil. Het begint met een passie, doelen stellen en de juiste mensen inschakelen die je hierbij kunnen helpen. Het behalen van een klein doel, geeft al een enorme boost. Dan zul je je ook realiseren: ‘Als je het niet probeert, blijft het altijd onmogelijk’.”