Al vroeg in de ochtend haalt mijn wekker me uit een diepe slaap. Uit mijn sporttas vis ik twee krentenbollen met appelstroop en honing, aangezien ze in het hotel geen ontbijt aanbieden voor zes uur ‘s ochtends. Met de slaap nog in de ogen sta ik in de lobby, compleet met fiets en wedstrijdoutfit om nog een espresso te kunnen scoren. De zon brandt zelfs al op mijn bovenbenen als ik vertrek naar de start. Dit gaat een hete dag worden en nu snap ik waarom de start zo vroeg in de ochtend is.

Lopend door de uitgestrekte wisselzone bekijk ik rustig al het moois wat al aan de rekken hangt. Net zoals een variatie aan fietsen, van een mountainbike met stadspedalen tot aan de meest luxe triathlonfiets compleet met dicht achterwiel, zie en hoor ik een even breed scala aan nationaliteiten. Niet alleen de buurlanden zijn aanwezig, ook staan er deelnemers aan de start uit Mexico, Israël, Brazilië en veel andere landen. In totaal doen er maar liefst 70 nationaliteiten mee!

In mijn wetsuit en blauwe badmuts loop ik naar het iconische Lac Léman, beter bekend als het meer van Genève. In het kraakheldere frisse water neem ik een duik en zwem een aantal slagen als warming-up. Niet veel later schalt de briefing door de speakers waarvan ik maar een aantal Franse woorden herken. Gelukkig wordt voor het internationale deelnemersveld de briefing door de spreker vervolgens moeiteloos vertaald in het Duits, Italiaans en Engels. Niet veel later start de eerste wave en spurt eenieder naar de eerste boei. Nu is het mijn beurt. We staan verspreid over de kade en na de het geluid van de afschrikwekkende hoorn sprint ik als een van de eersten het water in. Ik ben gestart!

Foto door: Ben Becker

Het meer van Genève lijkt zo vredelievend en kalm maar naar de eerste meters kom ik er al snel achter dat ik me flink vergist heb. De wasmachine staat aan. Na de eerste boei probeer ik mijn volgende richtpunt te bepalen. Het enige dat ik zie zijn de vele hoofden en roterende armen verspreid over het water en ik doe er meerdere navigeerpogingen over om de volgende boei te vinden. Een lichte golfslag maakt het er niet makkelijker op. Na de eerste 500 meter voel ik mijn horloge trillen. Nieuwsgierig geworden probeer ik toch een glimp op te vangen van de verstreken tijd zonder snelheid te verliezen. Ik schrik, mijn tussentijd is alles behalve de gewenste tijd. Daarop kijk ik eens goed onder me in de diepte en zie meterslange waterplanten in mijn richting buigen. Stroming, een sterke tegenstroming om precies te zijn, maakt de tijd verklaarbaar. Dit meer is uitdagender dan ik van te voren had gedacht.

Na 1500 meter zwoegen kruip ik uit het water met tientallen andere deelnemers om me heen. Via een loper werden de eerste Allez, allez, allez en bravo’s geroepen. Zoveel publiek zie ik normaal nooit tijdens de kleinschalige Nederlandse wedstrijden die ik gewend ben. Vooral de Franse aanmoedigingen en het gejuich vallen direct op. Eenmaal bij mijn fiets verspil ik geen tijd en na een soepele wissel spring ik op mijn fiets om de 40 kilometer te gaan fietsen, verdeeld over vijf rondes. De eerste meters heb ik moeite om mijn snelheid te vinden, want ik was even vergeten dat ik niet in het vlakke Nederland aan het fietsen ben.

Met vals plat omhoog op niet al te best wegdek is het zoeken naar de gewenste cadans. De eerste haakse bocht is in zicht en ik weet dan nog niet dat er niet veel later een klimmetje van een kilometer op me ligt te wachten. Wat is nou een kilometer, denk ik nog. Totdat ik niet meer verder kan terug schakelen en besef dat dit kan nog wel eens spannend kan gaan worden. Op de klim halen andere triatleten me in met een lekker licht verzet. Ik ben een tikkeltje jaloers en waarschijnlijk denken de meesten; ze komt zeker niet uit de buurt. Dan maar staan op de pedalen en hopen dat ik zo snel mogelijk boven kom.

Eenmaal op de ‘top’ denk ik meteen aan het feit dat ik deze kuitenbijter maar liefst vijf keer moet gaan beklimmen. Veel tijd om te herstellen heb ik niet want ik ga alles behalve relaxed naar beneden. Het wegdek lijkt door de jaren heen vele herstellingen te hebben gehad. Scheuren, lappen asfalt en hier en daar wat fietsspullen die uit bidonhouders zijn gesprongen door groeven in de weg. We zijn ook wel een beetje verwend in Nederland natuurlijk.

De eerste ronde zit er bijna op. Ik merk dat het langzaam steeds drukker op het parcours wordt. Er zitten zelfs fietsers voor me die niet meer trappen en in de remmen knijpen. Een paar meter verder zie ik weer een keerpunt dat zo smal is dat we er in een treintje achter elkaar en bijna stilstaand omheen draaien. Ik zet flink aan, maar doordat er nog meer deelnemers met diverse snelheden op het parkoers zitten is het dringen geblazen om er langs te geraken. Niet stayeren is een kunst. In mijn hoofd streep ik deze ronde door. Nog vier te gaan en ik begin er net lekker in te komen. Ik zou graag meer van dit gebied willen verkennen op de fiets.