Lifestyle

Groet uit 2025

Martijn Keijsers

Martijn was jarenlang hoofdredacteur van Transition. Hij schrijft nog regelmatig over avonturen, training en triathlon als lifestyle .


Studio Vonq

Vaste illustrator van Transition die artikelen van verrassend beeld weet te voorzien. Check ook: www.studiovonq.com.


Leestijd: 5 min

Toen vijf jaar geleden de coronacrisis uitbrak, dachten we allemaal dat we er met een poosje sociale onthouding en de snelle ontwikkeling van een vaccin wel weer tegenaan zouden kunnen. De tweede golf en de lange lockdown in de winter van 2021 ondermijnden dat optimisme grotendeels. Nadat sportorganisaties in de lente die volgde wederom een lege wedstrijdkalender zagen, begon de teloorgang.



Elf jaar ledengroei van de triathlonsport werd grotendeels teniet gedaan in een half jaar tijd. Pas met het toevoegen van het e-sport model, dat de Super League in 2020 al geïntroduceerd had, kwam er weer enige hoop voor triathlonnend Nederland. Er konden weer evenementen plaatsvinden, al was het voor de happy few die zich wisten te verzekeren van een van de schaarse startplekken die er telkens te vergeven waren.

 

Toch waren het ook in ander opzicht lastige jaren. Na de komst van de ‘gezonde burger’-app en daarna de invoering van het verplichte implantaat dat de app verving, was de vrijheid om te gaan en staan waar je wilde zeer beperkt. Zeg maar nihil. Met de komst van het 5G-netwerk was de betrouwbaarheid van de trackers zo nauwkeurig geworden, dat ontsnappen amper mogelijk was.

"Na de komst van de ‘gezonde burger’-app en daarna de invoering van het verplichte implantaat dat de app verving, was de vrijheid om te gaan en staan waar je wilde zeer beperkt. Zeg maar nihil."

Afgrijzen

Wie denkt er niet met afgrijzen terug aan het seizoen waarin je je fiets met tientallen kilo’s verzwaarde om de training buiten er in de data uit te laten zien als het langdurig wandelen met de hond? En het zwemmen in buitenwater op topsnelheid op een meter van de kant, om een wandeling langs de rietkragen te simuleren? Altijd maar hopen dat er geen COA’s rond zouden rijden, want wie betrapt werd…

De aanpassing van de grondwet in 2023, met het recht om offline te zijn, was voor vele buitensportliefhebbers een verademing. Verplichte viruschecks bij de ingangen van elk park, de toegangen tot natuurgebieden en recreatieplassen en elke openbare bijeenkomst, inclusief persoonsregistratie die ervoor terugkwamen, boden in elk geval de schijn van bewegingsvrijheid. Ook de Covid Opsporings Ambtenaar verdween langzaam uit het straatbeeld.

Endinarium

Als ik nu naar het endinarium ga voor mijn zwemtraining, dan mis ik nog steeds het gevoel dat je vroeger kon hebben als je de hal van een zwembad binnen liep. Kijkend door de glazen wand naar het grote bassin, de chloorlucht opsnuivend en je weg banend naar de benauwd warme kleedkamers, daalde rust in je neer. De combinatie van tegeltellende bezinning met de blik op een zwarte lijn op de zwembadbodem en kameraadschappelijke gezelligheid tussen de opdrachten door die de aanwezige trainer gaf, was het gezelligste moment van de trainingsweek. Met twaalf zwemmers in naast elkaar opgestelde endless pools die een op maat gemaakt schema afwerken en enkel zichzelf continu zien in het spiegelpaleis dat onder water de tegels vervangt, of het hologram volgen dat als pacer fungeert tijdens temposets, lijkt dat een herinnering uit vervlogen tijden.

"Mijn kinderen zullen later ook wel triatleten worden. Bij elke sport die we tot nu toe proberen, speelt hun aangeleerde smetvrees op, storen ze zich aan de geur van zweet, of hebben ze moeite met het loslaten van de principes van social distancing."

Social distancing

Mijn kinderen zullen later ook wel triatleten worden. Bij elke sport die we tot nu toe proberen, speelt hun aangeleerde smetvrees op, storen ze zich aan de geur van zweet, of hebben ze moeite met het loslaten van de principes van social distancing die overal in de maatschappij gelden, behalve bij kindersport. Volleybal duurde drie weken, judo was na de eerste les al klaar en de oudste hield het bij voetbal vol tot vlak voor het einde van de herfstcompetitie. Na een schouderduw die ze slecht verteerde en wat later een rondvliegende klodder speeksel die op haar arm landde, was de paniek in de oogjes te zien terwijl ze het veld in gestrekte draf verliet. Drie teamgenootjes volgden. De laatste twee wedstrijden werden niet meer gespeeld door de E4 van SC Rheden.

Als ze mij bezig zien in mijn eentje, bezig met holoyoga, een sessie op de antizwaartekrachtloopband of op de tronbike, dan willen ze papa graag nadoen. Als de jongste jarig is komt er een kiddytron, waarop ze beiden passen. We hebben Zwiftkids al geïnstalleerd voor ze. De jongste zit al op zwemles in het kinder-endinarium. Nog een paar maanden en dan zwemt ze technisch beter dan ik ooit zal doen.

Elk jaar als we op vakantie zijn op Zandmotor-II, dan gaan we kijken bij de Teamcompetities triathlon. Toen het race-eiland in 2021 voor het eerst in gebruik genomen werd, hadden kooivechters in Abu Dhabi en basketballers in Disneyworld al laten zien dat competitie en locatiegebonden lockdown een verstandshuwelijk voor het leven zijn. Dat we nu niet meer eerst in quarantaine hoeven om op de tribunes plaats te mogen nemen bij de races, is een beetje spannend, maar ook wel ouderwets leuk.

Spannend

Als ik vertel dat ik in Nice ooit met 2.500 andere triatleten op een keienstrand aan de rand van de Middellandse Zee stond te juichen en te zingen vlak voordat we met zijn allen de zee in renden om een ironman te gaan doen, vinden ze dat super spannend. Ik vond dat ook, omdat ik doodsbenauwd was voor de wasmachine van maaiende armen en naar adem happende hoofden waarin ik een paar minuten later onherroepelijk terecht zou komen. Zij denken vooral aan de kans dat we elkaar stonden te besmetten met ziekten, dicht op elkaar gepakt, nota bene zingend en zwetend in onze neopreen wetsuits.

Beelden van de finishstraat met haar rode tapijt, volgepakt met schreeuwende toeschouwers die zich over je heen bogen, zorgen om heel verschillende redenen voor kippenvel. Bij mij om de herinnering aan wat ooit zo goed en vanzelfsprekend was en bij de nieuwe generatie om de roekeloosheid waarmee wij onze sport beoefenden. Je gezondheid en die van iedereen om je heen op het spel zetten omwille van een knoepert van een niet-ontsmette medaille en de met rondvliegend speeksel geschreeuwde woorden “you are an ironman”? Wat waren we gek. Knettergek.


 

Dit artikel is onderdeel van de special Nieuwe Wereld   

Deel dit artikel


Martijn Keijsers

Martijn was jarenlang hoofdredacteur van Transition. Hij schrijft nog regelmatig over avonturen, training en triathlon als lifestyle .

Studio Vonq

Vaste illustrator van Transition die artikelen van verrassend beeld weet te voorzien. Check ook: www.studiovonq.com.

Nog niet
ingeschreven?

De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.