Avontuur

'Met weinigen
maximaal
genieten'

Leestijd: 5 min

Met honderden of zelfs duizenden atleten aan de start de staan van een triathlon. Is dat nog denkbaar in de nieuwe wereld die corona gecreëerd heeft? Of blijven straks alleen de kleinschalige wedstrijden over die ons dwars door de polders en ander natuurschoon voeren? Daar waar jij zelf je grootste tegenstander bent. En wat doet dat met de beleving van de sport?

 

Transition vraagt het verschillende atleten met ieder een eigen visie hierop. Lees ook: ‘Het heilige vuur komt wel terug’.

Joyce Borgmann

De aanmoedigingen van wildvreemde mensen, de spanning voor de start als je met duizenden klaar staat om het water in te gaan en de finish over de rode loper… Joyce Borgmann zou het allemaal ontzettend missen als grote triathlonwedstrijden verleden tijd blijken te zijn.

De 54-jarige atlete, lid van triathlonvereniging IZGS in Haarlem, woont en werkt al bijna twintig jaar in de Provence. Een waar triathlonparadijs als je het haar vraagt. “Ik train wel bijna altijd alleen en juist daarom vind ik af en toe een grote wedstrijd erg leuk. Er blijken dan duizenden atleten te zijn die ergens anders hetzelfde doen als jij.”

Dat begint volgens Borgmann al met een bezoek aan de expo. “Je ontmoet mensen die overal vandaan komen en hebt de mogelijkheid om een stad op een heel andere manier te beleven. Of een heel dorp dat een weekend lang in de ban is van zo’n wedstrijd, dat is echt supergaaf. Dat neemt overigens niet weg dat een kleine wedstrijd ook leuk is, zeker als het door mooi natuurgebied gaat.”

“Je ontmoet mensen die overal vandaan komen en hebt de mogelijkheid om een stad op een heel andere manier te beleven. Of een heel dorp dat een weekend lang in de ban is van zo’n wedstrijd, dat is echt supergaaf.”

Joyce Borgmann

Borgmann is af en toe in Haarlem en is regelmatig op reis. Dit combineert ze graag met zwemmen, fietsen en lopen om zo de omgeving te ontdekken of met een wedstrijd mee te doen. Meestal staat de triatlete – die tevens ambassadrice is van Women for Tri, een onderdeel van de Ironmangroep – dan als agegrouper aan de start van een Ironman 70.3, maar dit jaar is het doel groter. “Ik sta ingeschreven voor Ironman Italy, mijn eerste hele, en die gaat vooralsnog door op 18 september.” Haar eerdere wedstrijd, het NK midden afstand in Nieuwkoop, werd gecanceld. “Daar heb ik uiteraard begrip voor. Italië is nog steeds onzeker, dat vind ik wel lastig. “Ik ben door blijven trainen, maar minder intensief en minder uren.”

 

Tijdens de lockdown in Frankrijk mocht ze per dag maximaal één uur van huis in een straal van 1 kilometer. Dat betekende fietsen op de Tacx en heel veel keren lopend de oprijlaan op en neer om een halve marathon af te kunnen tikken. “De Virtuele races van Ironman waren voor mijn motivatie echt de redding. Ik heb elk weekend meegedaan en dat gaf me een duwtje in de rug.”

Borgmann gaat er vanuit dat vroeg of laat alles weer wordt zoals het was. De sfeer van de grootschalige events zou ze niet willen missen. “Een kleine, lokale race kan ook leuk zijn, maar dat lijkt meer op een training. Voor mijn prestatie zou het niet moeten uitmaken. Ik race in principe voor en tegen mezelf. Maar een stevig doel is wel essentieel. Ondertussen geniet ik van de trainingen en het lekker buiten bezig zijn in de natuur. De wedstrijd is de kers op de taart.”

 


Gerrit Bouhuis

Daar staat zijn naam, op de startlijst van de Bearman Extreme Triathlon XXL 2020: Nederlander Gerrit Bouhuis, uit februari 1969. Coronacrisis of niet, de Bearman gaat door. Een hele triathlon, maar dan een tikkie zwaarder dan gemiddeld.

Met 4.700 hoogtemeters bij het fietsen en 1.475 bij het hardlopen is het geen race voor watjes. De 51-jarige Utrechter draait er zijn hand echter niet voor om. Sterker, de kans is groot dat hij deze race in de Franse Pyreneeën op 19 september voornamelijk met een glimlach op zijn gezicht volbrengt. Weinig deelnemers en een handvol toeschouwers, maar maximaal genieten: zo ziet Bouhuis deze wedstrijd. Hoewel, wedstrijd: de Bearman is meer een avontuur dan een echte race.

Die anderhalve meter afstand zal niet zo’n probleem zijn, zegt hij, en dat lijkt een understatement. “Zeventig mensen hebben zich tot nu toe ingeschreven, er is plek voor 150. De zwemmers worden vermoedelijk in plukjes weggeschoten en tijdens het fietsen zal het deelnemersveld snel uit elkaar getrokken worden. Het zal hoe dan ook een eenzame strijd worden”, weet Bouhuis. Hij is het gewend. De Utrechter zal ergens in de middenmoot eindigen. Zoals altijd eigenlijk.

“Zeventig mensen hebben zich tot nu toe ingeschreven, er is plek voor 150. De zwemmers worden vermoedelijk in plukjes weggeschoten en tijdens het fietsen zal het deelnemersveld snel uit elkaar getrokken worden. Het zal hoe dan ook een eenzame strijd worden."

Gerrit Bouhuis

Bouhuis, lid van Hellas Triathlon uit Utrecht, kiest graag wedstrijden uit in een mooi decor: groen en bergen. “Ik moet bekennen dat ik de laatste jaren iets fanatieker ben geworden, dat ik het leuk vind om mijn prestaties te vergelijken met anderen. Maar je zal me nooit aan de start zien van een Ironman. Te druk, te duur. Een commerciële bende. Ik vind het leuk om Almere te doen, maar ik houd vooral van kleinschalige evenementen in een mooie omgeving.”

Hij vertelt over de Austria eXtreme Triathlon, die hij in 2016 volbracht. Hij was een van de zestig deelnemers. Na 16 uur en 43 minuten kwam hij dansend over de finish. “Het was een heftige wedstrijd. Het begon al bij het zwemmen: het eerste stuk was tegen de stroming in, de boei leek nauwelijks dichterbij te komen. Hyperventilerend kwam ik daar aan. Eenmaal bij de boei heb ik een paar minuten de tijd genomen om weer op adem te komen. Daarna had ik gelukkig de stroming mee.”

 

De organisatie van deze race in Karinthië is in handen van een Oostenrijkse familie. Iedere deelnemer krijgt bij de finish een omhelzing van de voorzitter, na de wedstrijd komen alle deelnemers bij elkaar in het dorpshuis en wordt er een groepsfoto gemaakt. Een strak georganiseerde wedstrijd, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Altriman in Frankrijk. “Dat is ook een kleine én zware wedstrijd, maar die verloopt juist heel rommelig. Erg? Welnee. Dat hoort bij Franse wedstrijden. Een dag na de race worden alle deelnemers uitgenodigd om paella in het park te komen eten. Voor het omdraaien van de paella in de pan gebruiken ze geen spateltje, maar roeispanen. Ik vind dat prachtig.”

Ondanks de coronacrisis en het beperkte trainingsaanbod bij Hellas heeft Bouhuis geen enkele moeite om gemotiveerd te blijven. “Ik heb vooral de intervaltrainingen op de atletiekbaan gemist, maar verder heb ik veel getraind. Ik stond er ook vrij onbevangen in. Lange tijd heb ik gedacht: als de Bearman niet door zou gaan, dan is het ook prima. Volgend jaar weer een kans. Maar sinds vorige week sta ik er iets anders in: het is toch heel lekker om een wedstrijd in het vooruitzicht te hebben, om een doel te hebben. Dus mocht de Bearman onverhoopt niet doorgaan, dan zal ik teleurgesteld zijn.”


 

Dit artikel is onderdeel van de special Nieuwe Wereld   

Deel dit artikel


Jeroen Kreule

Schrijft achtergrondverhalen, doet interviews en verzorgt trainingstips voor Transition

Jeannet Pennings

Hoofdredacteur van Transition Magazine en zelf amateur triatleet. Schrijft over training, gezondheid en triathlon als lifestyle.

___ Challenge Almere-Amsterdam

Nog niet
ingeschreven?

De redactie van Transition houdt jou graag op de hoogte van nieuwe artikelen, tips van onze Makers en sneak previews van nieuwe edities van het online magazine.